Γράφει η Κατερίνα Κονίτσα Σωπύλη
Την παρακολουθούσε, την είχε συνεπάρει η δουλειά της. Ήταν όμορφη. Γεμάτη ζωή. Κοιτούσε το σπίτι, και εκείνος ακολουθούσε τα βήματα της.
-Ξέρετε; Του είπε…
-Παρακαλώ…. Της απάντησε εκείνος συνεπαρμένος με το βλέμμα γεμάτο λατρεία για το θέαμα.
-Δεν θα ήθελα να σας πάρω χρήματα τσάμπα. Ναι, είναι η δουλειά μου. Αλλά μου κάνει εντύπωση που θέλετε να αλλάξετε την διακόσμηση. Αυτό που μετράει σε αυτό το παλιό σπίτι, είναι αυτό το ταξίδι στο παρελθόν που κάνει το μάτι.
-Δηλαδή δεν θα το άλλαζες; Της μίλησε πια στον ενικό.
-Αν το άλλαζα; Όχι δα, εγώ θα έμενα μόνιμα εδώ. Αυτός ο μινιμαλισμός και η απλότητά του με κάνει να είμαι ευτυχής που διάλεξα αυτή την δουλειά. Δεν μου αρέσουν οι νέες τάσεις και δεν της προτείνω γενικά, είναι εξαιρετικό το σπίτι σας Μην το αλλάξετε. Ίσως έξω, να προτείνω κάτι. Έναν όμορφο κήπο και τίποτα άλλο.
-Θα κάνεις ό,τι τραβά η ψυχή σου. Της είπε και της άγγιξε απαλά το χέρι.
Εκείνη κοίταξε τα μάτια του. Έκρυβαν μια άδοτη καλοσύνη. Μια πινελιά κόκκινου χρώματος άγγιξε την καρδιά της. Ένιωσε να μεθά δίπλα του. Το ένιωσε και σαν τον αντίκρυσε. Μεγαλύτερος της, ζυμωμένος από την ζωή. Είχε αυτό το κάτι που βγάζει ασφάλεια στις γυναίκες. Αφέθηκε στην γοητεία του.
-Κε Πετρούνη…
-Όχι, μια ημέρα πέρασα μαζί σου και θα ήθελα να περάσω και την υπόλοιπη ζωή μου.
-Μα…
-Δεν έχω λόγο να σου πω ψέματα. Ούτε θέλω να σε πληγώσω. Αλλά θέλω πάρα πολύ να σε κρατήσω εδώ για πάντα. Με τραβάει το βλέμμα σου, η αύρα σου.
Εκείνη δεν μίλησε, τον πλησίασε και έπεσε στην αγκαλιά του, άξιζε να αφεθεί. Άξιζε να δοκιμάσει…
Το νησί της καρδιάς της, είχε έρθει να εγκατασταθεί στην ψυχή της… Είχε έρθει να την αγγίξει στοργικά στο μάγουλο. Είχε βρει το λιμάνι της…
ΤΕΛΟΣ
