Όπου κι αν πατώ ελληνικά χώματα, όπου κι αν βρίσκομαι, η Ελλάδα με πληγώνει.
Γιατί, σε κάθε βήμα μου, σε κάθε ματιά και σε κάθε αναπνιά μου, θωρώ μόνο τάφους αγίων, οσίων, μαρτύρων, ηρώων, ημιθέων, αρχηγών και αρχικαπετάνιων.
Ώρες ώρες πιστεύω πως ο Έλληνας γεννιέται με προκαθορισμένο προορισμό και προκαθορισμένη κατάληξη. Αν δεν γίνει άγιος ή ήρωας, Έλληνας πραγματικός δε λογάται.
Γιαυτό όπου δω χορταριασμένο νεκροταφείο, μπαίνω μέσα και ανασαίνω με ανακούφιση πάνω από τους ξεχασμένους τάφους.
''Επαέ κοίτονται απλοί αθρώποι, που δεν ήσανε μήτε άγιοι, μήτε ήρωες'' μονολογώ και κάνω το σταυρό μου.
Είναι μεγάλο κατόρθωμα σε τούτην εδώ τη χώρα να ποθάνεις σαν απλός άθρωπος.
Αντίθετα, είναι του συρμού να ποθαίνουν όλοι είτε σαν άγιοι, είτε σαν ήρωες, είτε σαν ημίθεοι, είτε σαν αρχηγοί, είτε σαν αρχικαπεταναίοι.
Προσέξετε, λέω ''σαν'' και όχι ''ως''.
Καθότι σε τούτην εδώ την αγιοτόκο, την ηρωοτόκο, την ημιθεοτόκο, την αρχηγοτόκο και την αρχικαπετανοτόκο χώρα, το ''σαν'' του μαϊμουδισμού έχει εξαφανίσει το ''ως'' της αλήθειας.
