Από εκείνο το βράδυ, όλα άλλαξαν. Η παρέα έγινε πιο διαχυτική, πολλά ερωτήματα έλαβαν την κατάλληλη απάντηση από το κατάλληλο άτομο, πολλά ερωτικά παιχνίδια πήραν σάρκα και οστά με το Λουκά να κρατά αμέτοχη στάση, αλλά στην ουσία να είναι ο ηθικός αυτουργός των γεγονότων, και όλους να θέλουν να μου πουν κάτι από τη ζωή τους, αδιαφορώντας αν εκθέσουν πρόσωπα και καταστάσεις.
Σκονισμένα αρχεία απιστίας ξαναείδαν το φως της επικαιρότητας και πολλά μυστικά που κρυβόντουσαν για να μην προκληθούν αλυσιδωτές ενέργειες εκδίκησης, κολλημένα πίσω από τη μάσκα του άγνωστου προσώπου, έγιναν για μένα πολύτιμοι λίθοι, έτοιμοι για εξαργύρωση, προς όφελος της ολοκλήρωσης του έργου μου.
Το χορό των αποκαλύψεων άνοιξε η Δήμητρα, διευκρινίζοντας μου εξ αρχής ότι στο κρεβάτι της ηδονής δεν υπάρχουν άγιοι και πουτάνες, ούτε παρθένες και καθίκια.
Γιατί όπως έλεγε, «όποιος ποθεί να γευτεί και να ξεδιψάσει με τους χυμούς της ηδονής, από τη μια στιγμή στην άλλη μεταλλάσσεται σε ένα πρόστυχο ζώο, σε μια ύαινα που κατασπαράζει τα θύματα με κτηνωδία».
«Στα δεκαοχτώ μου ερωτεύτηκα και έκανα κρεβάτι μ’ έναν άντρα, αρκετά μεγαλύτερο από μένα. Τον αγάπησα και έκανα όνειρα για το μέλλον μας, κάτι που κάνει νομίζω κάθε ερωτευμένος άνθρωπος.
Η κάθε επιθυμία μου που αφορούσε άψυχο υλικό πριν την ολοκληρώσω, εύκολα γινότανε πράξη, σε αντίθεση με ό,τι είχε σχέση με εμάς τους δύο. Ένα δείπνο για παράδειγμα, ένα ταξίδι ή ένας περίπατος.
Εκεί έμπαινε ένας τεράστιος τοίχος ανάμεσά μας, που όσες φορές και αν προσπάθησα να τον υπερπηδήσω με διάφορα τεχνάσματα, το μόνο που κατάφερα ήταν να στραπατσάρω τη μούρη μου.
Και πίστεψέ με, όλη αυτή η ιστορία κράτησε κοντά στα δέκα χρόνια. Μια ολόκληρη ζωή όπως έλεγαν οι φίλες μου, που βλέποντας με να υποφέρω δίπλα του, προσπαθούσαν να με ξυπνήσουν από το λήθαργο. Από την ύπνωση της αγάπης και την αποχαύνωση της ερωτικής εξάρτησης.
Αν και το έμαθα σχετικά νωρίς, μετά από δυο χρόνια, ότι ήταν παντρεμένος, μου ήταν αδύνατο να δω τη ζωή με καθαρό μυαλό και να πάρω τις σωστές αποφάσεις.
Σκυλάκι του είχα γίνει και με έσερνε όπου ήθελε, χωρίς να με ρωτάει, με το πέρασμα των χρόνων, αλλά και χωρίς στην ουσία ν’ ασχολείται με τις ανάγκες μου.
(απόσπασμα από το βιβλίο «ΕΠΙΔΟΜΑ ΑΠΙΣΤΙΑΣ» του Παύλου Ανδριά, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΙΑΜΒΟΣ, Χ. Τρικούπη 31, τηλ. 210-3300443)
