Γράφει ο Γιώργος Αράπογλου
Είναι δυνατόν να πιστεύουν ορισμένοι ότι αυτοί που ποδοπατούσαν τον αστυνομικό εκφράζουν την πλειονότητα του κόσμου που αναζητά την κοινωνική δικαιοσύνη;
Είναι, ωστόσο, κανείς τόσο αφελής που δεν περίμενε ότι κάποια στιγμή τα πράγματα θα ξεφύγουν;
Είναι δυνατόν οποιοσδήποτε έχει ελάχιστο μυαλό στο κεφάλι του να δικαιολογεί το λιντσάρισμα του αστυνομικού;
Υπάρχει, όμως, κάποιος που δεν πίστευε ότι κάποια στιγμή θα γινόταν κι αυτό; Όταν σε κάθε κοινωνικό πρόβλημα η απάντηση είναι ΜΑΤ και βία, κάποια στιγμή η αντίδραση θα ήταν βία στα ΜΑΤ.
Το ευχόσουν; Όχι βέβαια. Το φοβόσουν; Σίγουρα. Και παρακαλούσα να συμβεί όσο το δυνατόν αργότερα. Να κερδηθεί χρόνος μήπως και αλλάξει κάτι. Δεν άλλαξε. Βασικά, ποτέ δεν υπήρξε πρόθεση να αλλάξει. Ίσως και να υπάρχει λόγος γι' αυτό.
Καιρό τώρα κοιμόμαστε και ξυπνάμε με τον φόβο ότι το σχοινί που τεντώνεται καθημερινά, θα κοπεί βίαια και, δυστυχώς, με αίμα. Δεν έχει σημασία ποιου. Σημασία έχει να μην χύνεται.
Την ευθύνη για όλο αυτό, όλοι ξέρουμε ποιος την έχει. Έχουμε πει άπειρες φορές. Τα δάχτυλα δεν είναι τόσο χοντρά για να μπορέσουμε να κρυφτούμε από πίσω. Το κακό είναι ότι ούτε αυτή τη φορά φαίνεται διατεθειμένος να αναλάβει την ευθύνη. Αντίθετα, θα εξακολουθήσει να κουνάει το δάχτυλο. Και σαν χατζάρι, θα σχίζει την κοινωνία στα δυο. Καλό θα είναι να το παραδεχτούμε κι αυτό.
Αυτή τη στιγμή, το σημαντικότερο όλων είναι να μην πάθει τίποτα ο άνθρωπος. Το εύχομαι ολόψυχα. Και, όταν, με το καλό, αναλάβει ξανά τα καθήκοντά του, να σκεφτεί πολύ καλά και να το συζητήσει με τους συναδέλφους του, ποιους έχουν κάθε φορά απέναντί τους και για ποιο σκοπό ρισκάρουν τις ζωές ένθεν κακείθεν.
