Το 2012 είχα γράψει αυτό…
«Διαβάζοντας, ακούγοντας και βλέποντας τι γίνεται γύρω μας, βία, κακοποίηση σωματική-ψυχολογική, παιδεραστία και τα συναφή… η καρδιά μου έχει σπάσει…
Και όχι εν όψη της Παγκόσμιας Ημέρας Παιδιού, αλλά αυτή στάθηκε η αφορμή για να σας γράψω τούτες τις αράδες.
Μητέρα δυο παιδιών ενός αγοριού 5 ετών και ενός κοριτσιού 7 μηνών φοβάμαι, φοβάμαι όσο ποτέ άλλοτε, όχι για την κρίση και το ότι δεν έχω δουλειά ή που του άντρα μου του «κουρεύτηκαν» τα έσοδα… και δεν θα έχω να τους πάρω μια φόρμα, μια κρέμα, ένα monsuno, μια Barbie…
Φοβάμαι γιατί ο κόσμος έχει γίνει απαίσιος, αισχρός, απάνθρωπος, κτηνώδης…
Καθημερινά ακούμε για κάποια κακοποίηση παιδιού, βλέπουμε βίντεο που σοκάρουν… ποιους άραγε; Μήπως εγώ είμαι η ευαίσθητη, που κλαίω και αγγίζω τα παιδιά μου και φοβάμαι γιατί μου έρχονται οι εικόνες από κάποιες ανυπεράσπιστες ψυχούλες… ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΩ!!!
Δε θέλω να γίνω δραματική, ούτε φταίει η επιλόχεια, ας το πούμε κατάθλιψη που μπορεί να έχω, δε θα συνεχίσω, θα παραθέσω δυο βιντεάκια soft θα τα χαρακτηρίσω, μπροστά σ’ αυτά που έχω δει!
(είχα βάλει 2 βίντεο που αυτή τη στιγμή έχουν κατέβει!!! Ο λόγος άγνωστος προς εμένα)
Και θα σας παρακαλέσω αν ξέρετε κάποιο παιδάκι που κακοποιείτε καταγγείλετε το κτήνος που το κάνει αυτό, επώνυμα ή ανώνυμα!!! ΤΩΡΑ!
Τηλεφωνικής Γραμμής Για τα Παιδιά SOS 1056 «Το χαμόγελο του παιδιού»
10 χρόνια μετά…
ΦΟΒΑΜΕ ΟΣΟ ΠΟΤΕ ΑΛΛΟΤΕ!!!
Η κατάσταση έχει ξεφύγει κατά πολύ εδώ και καιρό… Τα παιδιά μου τώρα 16 και 11 σχεδόν, φοβάμαι να κυκλοφορήσουν ακόμα και να πάνε σχολείο.
Τα παιδιά έχουν γίνει αγρίμια, θεριά που είναι έτοιμα να κατασπαράξουν το ένα το άλλο. Γιατί;
Βγάζουν σουγιάδες και έτσι για πλάκα σου τη χώνουν. Πυροβολούν για πλάκα, για το κέφι τους. Πλακώνουν τον άλλον στο ξύλο γιατί έκανε μια αθώα πλάκα, ένα καλαμπούρι -σαν αυτά που κάναμε κάποτε εμείς παιδιά- και καταλήγουν κάτω από μια πλάκα. Ατύχημα.
Όσο για την λεκτική βία… Εδώ το level έχει τερματίσει και πάμε για νέο σκορ!!!
Μην ξεχνάμε βέβαια, πως ανάμεσά μας υπάρχουν κάποιοι, «αδιάφοροι-κουρασμένοι-παρτάκιδες» γονείς και «λειτουργοί», τους οποίους κανείς δεν μπορεί να ελέγξει.
Ακόμα, η ενδοσχολική και η ενδοοικογενειακή βία, χτυπά κόκκινο, βαθύ κιόλας!
Για την παιδεραστία δεν το συζητώ. Ντρέπομαι, αηδιάζω, τρομάζω για το τι άλλο θα ακουστεί…
Βλέπουν ότι κανείς και τίποτα δεν τους αγγίζει και αφού κάνουν ένα διάλλειμα, συνεχίζουν να προσβάλουν, να κακοποιούν, να κάνουν το κέφι τους σε ψυχές που παραμένουν ρομαντικές, ευαίσθητες, συνειδητοποιημένες. Ψυχές που θέλουν ένα καλύτερο αύριο και εμείς τους το χαλάσαμε, κοιτάζοντας την πάρτη μας.
Και παντού φόβος…
Φόβος να μιλήσεις για κάτι που γνωρίζεις, μην πάθει κάτι το δικό σου παιδί. Κλείνεις τα μάτια παίρνεις μια βαθιά ανάσα και πας παρακάτω.
Φόβος από τα παιδιά να μιλήσουν για να μην τα πουν μαμάκιδες, σπασικλάκια, καρφιά, μην καταλήξουν όπως κάποιος συμμαθητής τους στο νοσοκομείο…
Θύματα, παντού θύματα, που έχουν ως αποτέλεσμα να ζούμε σε ένα νεκροταφείο ψυχών, συναισθημάτων…
Γιατί; Που θα φτάσει αυτή η σαπίλα; Πότε θα μπει ένα ΤΕΛΟΣ;
Φοβάμαι ποτέ…
Γιατί τα χρόνια περνούν και…
Το χαμόγελο έγινε γκριμάτσα.
Το ευχαριστώ και το παρακαλώ βρισιά.
Η αγκαλιά πισώπλατη μαχαιριά.
Τα όνειρα στάχτες καμένου δάσους.
Η ελπίδα ανάμνηση το χθες.
Ζωές & ψυχές μόνες- κενές που ζητιανεύουν ανθρωπιά!!!
Ας αλλάξουμε τον κόσμο που οι ίδιοι δημιουργήσαμε… Δεν είναι αυτός που ονειρευτήκαμε γαμώτο! Δεν είναι.
Ας βγούμε από το παρόν που κάποιοι επίτηδες μας οδήγησαν και ας φτιάξουμε το μέλλον που ρομαντικά, αθώα, αγνά κάποτε σκεφτόμασταν. Το χρωστάμε στα παιδιά μας…
Ας ανοίξουμε τα στόματα μας για όλη αυτή τη σαπίλα που βλέπουμε και ακούμε γύρω μας και να μιλήσουμε να διεκδικήσουμε, για το κάθε παιδί εκεί έξω, γιατί αύριο ή και χθες μπορεί να είναι και το δικό μας παιδί θύμα και τότε τι;
Καλλιόπη Γραμμένου
