Άνθρωποι του θεάματος και των γραμμάτων, μας ανοίγουν την καρδιά τους και μας αποκαλύπτουν ποιο ήταν εκείνο το δώρο του Αϊ Βασίλη των παιδικών τους χρόνων, που έχει μείνει χαραγμένο στη μνήμη τους.
Ας πάμε λοιπόν να διαβάσουμε τα όσα μας αποκάλυψαν, με τη σειρά επικοινωνίας που είχαμε μαζί τους:
Μαρία Τζομπανάκη (Ηθοποιός)
Είμασταν πολύ μικρά ο αδελφός μου ο μεγάλος κι εγώ (ο τρίτος αδελφούλης μωρό στην κούνια).
Ο μπαμπάς είχε βάλει κάτω από το γονεϊκό κρεββάτι τα δώρα μας και μας είχε πει πως ο Άγιος Βασίλης τα έκρυψε και έπρεπε να τα βρούμε εμείς! Ψάξαμε σαν παιδιά στα προφανή μέρη: κάτω από το τραπέζι πίσω από καρέκλες και πολυθρόνες πίσω από πόρτες, ώσπου εγώ είχα την έμπνευση να κοιτάξω κάτω από «το κρεββάτι της μαμάς».
Εκεί το πρώτο που είδα στο μισοσκόταδο ήταν ένα λαμπερό κόκκινο-χρωματιστό αντικείμενο αρκετά μεγάλο για τα μέτρα μου.
Το άρπαξα με λαχτάρα και το τράβηξα προς το μέρος μου και τότε στο φως αντίκρυσμα το ωραιότερο λεωφορείο της ζωής μου: τσίγκινο, κόκκινο με μαύρες ρόδες και ζωγραφισμένα τα πάντα πάνω του, οδηγό, επιβάτες, μπαγκάζια, πόρτες, και εξαρτήματα που είχαν τα λεωφορεία τότε -του ‘60. Χώραγε -δε χώραγε στην αγκαλιά μου και το έσφιξα με αγωνία πάνω μου γιατί υποψιάστηκα (και σωστά) πως δεν ήταν το δικό μου δώρο αυτό αλλά του αδελφού μου
…Μοιραστήκαμε στο παιχνίδι το λαμπρό αυτό λεωφορείο που ποτέ δεν το ξέχασα, τόσο όμορφο και μεγάλο και ταξιδιάρικο με τόσους χαρούμενους επιβάτες πάνω του!
Όμως έχω ξεχάσει ποιό δώρο είχε φέρει σε μένα ο Αι Βασίλης... Γιατί το επισκίασε αυτό το απρόσμενα εντυπωσιακό δώρο προς τον αδελφό μου. Ακόμα και για αρκετά επόμενα πρωτοχρονιάτικα δώρα! Η αθώα παιδική προσμονή μου, για τον Αι Βασίλη, σημαδεύτηκε για πάντα από εκείνο το κρυμμένο τσίγκινο χρωματιστό υπέροχο λεωφορείο… που ακόμα με ταξιδεύει. Στην πιο όμορφη νοσταλγία, τότε που οι γονείς μου και ο Άγιος Βασίλης ζούσαν κοντά στην παιδική καρδιά μου.
Κωστής Σαββιδάκης (Ηθοποιός)
Στην δική μου εποχή, ο Άγιος Βασίλης δεν ερχόταν κάθε χρονιά, ή... αυτό τουλάχιστον μας έλεγαν! Και δεν ερχόταν, όχι γιατί δεν ήμασταν καλά παιδιά, ή γιατί δεν είχαμε τζάκι, αλλά γιατί δεν προλάβαινε να πάει σε όλα τα παιδιά... - αυτό μας έλεγαν!
Κι αυτό, γιατί... δεν ήταν τότε οι εποχές για δώρα - με δυσκολία έβγαινε το φαγητό... Οπότε, γνωρίζαμε και εμείς, και δεν είχαμε απαιτήσεις. Και, παρότι μικροί... καταλαβαίναμε.
Έτσι, το καλύτερο δώρο που μας έφερνε ο Άγιος Βασίλης ήταν... σοκολάτες - ΟΤΑΝ... ερχόταν και απ' το δικό μας σπίτι.
Καλή Χρονιά, λοιπόν, εύχομαι, με υγεία και αγάπη! Και εύχομαι και με... πολλές, ΠΑΡΑ πολλές σοκολάτες...!!!
Μάρω Λεονάρδου (Δημοσιογράφος – Συγγραφέας)
Ο γαλανούλης, μια κούκλα-μωρό, την οποία λαχταρούσα, με την κούνια της και την αλλαξιά της, αρχές δεκαετίας του 70. Τελικά την έφερε ο Άη Βασίλης, όταν ήμουν γύρω στα 5 με 7... και θυμάμαι να πέφτω για ύπνο εκείνο το βράδυ, αφήνοντας το πόδι έξω από την κουβέρτα, μην τυχόν δεν με δει ο Άη Βασίλης και δεν αφήσει την κούκλα, πιστεύοντας ότι δεν είμαι εκεί...
Νατάσα Ράγιου (Δημοσιογράφος)
Το δώρο του Άη Βασίλη που θα μείνει χαραγμένο στην μνήμη μου, δεν είναι αντικείμενο, είναι χρώμα! Είναι όλα εκείνα τα μικρά ροζ πράγματα που φρόντιζε να μου φέρνει η μανούλα μου κάθε Δεκέμβριο: Πυτζάμες, κούκλες, αρκουδάκια, μπιζουτιέρες, μπλουζάκια, στυλό, βραχιολάκια, κοκαλάκια… χρωμάτιζε την ζωή μου ροζ κι εγώ μαγεμένη αναρωτιόμουν πώς θυμόταν ο Άη Βασίλης κάθε χρόνο το αγαπημένο μου χρώμα!
Δήμητρα Ιωάννου (Συγγραφέας)
Μόλις είχα αρχίσει να διαβάζω, όταν οι γονείς μου μου έκαναν δώρο την περίφημη ΠΟΛΥΑΝΝΑ της Eleanor Porter. Ήταν η ιστορία ενός κοριτσιού λίγο μεγαλύτερου από μένα που όμως είχε ήδη βιώσει μεγάλες δυσκολίες στη ζωή της. Κι όμως έπαιζε το «παιχνίδι της χαράς» προσπαθώντας να βρει κάτι καλό σε κάθε αναποδιά που της τύχαινε. Αυτή η οπτική νιώθω ότι άλλαξε τον τρόπο με τον οποίο έβλεπα τον κόσμο μέσα σε μια νύχτα. Με συνάρπασε η Πολυάννα και ένιωσα να τη θαυμάζω ως τα βάθη της ψυχής μου. Έγινε η καλύτερη μου φίλη, το ίνδαλμά μου και προσπάθησα να αντιγράψω το πώς αντιμετώπιζε τις οδυνηρές καταστάσεις με δύναμη και αισιοδοξία, βγαίνοντας πάντα νικήτρια. Κάπως έτσι ξεκίνησα να βλέπω το ποτήρι μισογεμάτο και όχι μισοάδειο, και κατόπιν το συνέχισα συνειδητά, διαπιστώνοντας πως είναι μια πρακτική που σε βοηθά να μην παραλύσεις από την απελπισία και το φόβο, δίνοντας σου παράλληλα το σθένος να παλέψεις για να ξεπεράσεις οτιδήποτε άσχημο. Με αυτή την τόσο γλυκιά ανάμνηση εύχομαι καλά Χριστούγεννα για εσάς και τις οικογένειές σας και μια ευτυχισμένη νέα χρονιά γεμάτη υγεία, ειρήνη και αγάπη! Και γεμάτη από εκείνα τα βιβλία που σμιλεύουν δυνατές και φωτεινές ψυχές.
Ελευθερία Μεταξά (Συγγραφέας)
Από παιδί λάτρευα τα Χριστούγεννα. Είναι η αγαπημένη μου γιορτή και κάθε χρόνο την περιμένω με μεγάλη λαχτάρα και χαρά. Εννοείται ότι πίστευα στον Άγιο Βασίλη και ανυπομονούσα για το δώρο που θα μου άφηνε κάτω από το στολισμένο δέντρο για να το βρω το πρωί της Πρωτοχρονιάς. Θυμάμαι μια χρονιά -πρέπει να ήμουν έξι ετών- του είχα ζητήσει μια συγκεκριμένη κούκλα, η οποία τότε έκανε θραύση στα κορίτσια. Την ίδια κούκλα είχε ζητήσει και η αδελφή μου -τεσσάρων ετών τότε- και αδημονούσαμε και οι δύο να έρθει η Πρωτοχρονιά για να ανακαλύψουμε επιτέλους αν ο Άγιος Βασίλης μάς έκανε τη χάρη να ικανοποιήσει την επιθυμία μας. Την παραμονή της Πρωτοχρονιάς δεν μας χωρούσε το σπίτι! Ρωτούσαμε συνεχώς τι ώρα ήταν, βηματίζαμε πάνω-κάτω ανυπόμονα, περιμέναμε πώς και πώς να βραδιάσει, να πάμε για ύπνο και να ξημερώσει επιτέλους η πρώτη μέρα του χρόνου! Κατά τις έξι το απόγευμα ακούμε το κουδούνι να χτυπάει. Εγώ και η αδελφή μου δεν δώσαμε την παραμικρή σημασία ούτε προσέξαμε πως ο μπαμπάς μας είχε βγει έξω και το χτύπησε, μπαίνοντας ξανά στο σπίτι και κλείνοντας προσεκτικά την πόρτα. Δεν μας ένοιαζε ποιος είχε έρθει, αφού αυτός που περιμέναμε εμείς ούτε κουδούνια χτυπούσε ούτε είχε φτάσει ακόμα στο σπίτι μας από την Καισαρεία -ως γνωστόν, σε όλα τα σπίτια του κόσμου φτάνει μετά τα μεσάνυχτα!
«Δεν πάτε να δείτε ποιος είναι;» μας λέει ο μπαμπάς μου.
«Μπα!» έρχεται η απάντηση και από τις δυο μας.
«Εγώ λέω να πάτε» επιμένει ο πατέρας μου. «Πού ξέρετε; Μπορεί ο Άγιος Βασίλης να βαρέθηκε τη μουρμούρα σας και να ήρθε νωρίτερα».
«Και θα χτυπούσε το κουδούνι, βρε μπαμπά;» τον ρωτάω εγώ, που ανέκαθεν ήμουν πνεύμα αντιλογίας.
«Δεν ξέρεις καμιά φορά!» λέει ο μπαμπάς μου. «Εγώ νομίζω πως ήρθε και άφησε τα δώρα σας έξω από την πόρτα».
Με τα πολλά, αποφασίζουμε με την αδελφή μου να πάμε. Ανοίγουμε την πόρτα και βλέπουμε δύο πακέτα τυλιγμένα με πολύχρωμο χαρτί και δεμένα με κόκκινες κορδέλες. Επάνω είχαν κάρτα με τα ονόματά μας. Περιττό να σας πω ότι οι φωνές μας ακούστηκαν σε όλη τη γειτονιά, πριν καν τα ανοίξουμε! Και όταν τα ανοίξαμε… ε, τότε σίγουρα ακουστήκαμε μέχρι την Καισάρεια! Οι κούκλες που περιμέναμε με τόση ανυπομονησία είχαν φτάσει επιτέλους στα χέρια μας! Και μάλιστα, αρκετές ώρες νωρίτερα… Τελικά, είχε δίκιο ο μπαμπάς. Ο Άγιος Βασίλης βαρέθηκε να ακούει τη μουρμούρα μας και αποφάσισε να μας φέρει τα δώρα μας πριν ξημερώσει η Πρωτοχρονιά…
Νίκος Μιχαλόπουλος (Συγγραφέας)
Δύο είναι τα δώρα που δεν φεύγουν από την καρδιά μου, ακόμα και σήμερα, μαζί με τη χαρά που μου έδωσαν. Το πρώτο ήταν ένα βιβλίο ξένου εκδοτικού οίκου με παραμύθια του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν με μια απίστευτη εικονογράφηση, που ακόμα την έχω μπροστά στα μάτια μου. Θυμάμαι στα μεγάλα μου να θεωρούν όλοι ότι το αγαπημένο μου παραμύθι θα ήταν το «Μολυβένιο στρατιωτάκι», ενώ εμένα ήταν πάντα το «Κοριτσάκι με τα σπίρτα». Τα καταραμένα στερεότυπα ακόμα και στα παραμύθια. Δεν έχει όμως σημασία, τουλάχιστον για σένα τον ίδιο που ξέρει με τι και γιατί συγκινείσαι. Ίσως να μην είναι τυχαίο το γεγονός ότι σχεδόν πάντα προσπαθώ να βγάζω συγκίνηση από τον αναγνώστη, μικρό ή μεγάλο, που διαβάζει τα βιβλία μου σήμερα. Η συγκίνηση εκείνης της ιστορίας διατηρείται ατόφια μέσα μου μετά από τόσα χρόνια, αν και για εντελώς διαφορετικούς λόγους. Το δεύτερο δώρο ήταν ένα τρενάκι, από εκείνα με τις ράγες, τις κυκλικές διαδρομές και τους σταθμούς. Μαγεμένος και άυπνος για μέρες. Ποιος ξέρει, ίσως σε αυτό το τρενάκι να οφείλω την αγάπη μου για τα ταξίδια και το γεγονός ότι ένα μεγάλο μέρος της ζωής μου το έχω περάσει, σε αεροδρόμια, σταθμούς, λιμάνια ή οδηγώντας σε κάποιο μέρος του πλανήτη μας. Όπως εκείνο το τρενάκι δεν έφτανε πουθενά, κάνοντας ατελείωτους κύκλους στις ράγες του πατώματός μου, έτσι και σήμερα για μένα σημασία έχει το ίδιο το ταξίδι και λιγότερο ο προορισμός. Καλές γιορτές σε όλους λοιπόν με ευχές για επιθυμίες που όμως θα φτάνουν πάντα στον προορισμό τους.»
Αναστασία Κορινθίου (Συγγραφέας)
Ήμουν δέκα χρόνων θυμάμαι… Ήθελα πολύ να κάνω Χριστούγεννα με την μαμά μου -παιδί χωρισμένων γονιών βλέπεις - … Θα ερχόταν την μέρα της γιορτής μου 22 Δεκεμβρίου κι εγώ πετούσα από τη χαρά μου ! Εγώ … Όχι το αεροπλάνο που θα την έφερνε, λόγω δυνατών ανέμων… Κλάμα, στενοχώρια και μια προσευχή στον Άϊ Βασίλη… Να μου φέρει την μαμά μου… Τα ξημερώματα με ξύπνησε ένα χάδι! Η μάνα μου! Μετά από 12 ώρες και τρία πήγαινε έλα Ρόδο - Αθήνα, έφτασε κοντά μου όπως είχα ζητήσει! Ήταν το πιο πολύτιμο δώρο που πήρα ποτέ!
Στέλιος Καλαθάς (Ηθοποιός)
Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου με γοητεύουν τα παραμύθια. Δε δυσκολεύτηκα πολύ να απαντήσω στην ερώτηση για το πιο δώρο του Αι Βασίλη είναι χαραγμένο μέσα μου. Η μνήμη με οδηγεί σε ένα υπέροχο τόμο που βρήκα κάτω από το χριστουγεννιάτικο δέντρο. Ένας τόμος με όλα τα παραμύθια του Αισώπου με λαχτάρα άρχισα να ξεφυλλίζω τις σελίδες να χάνομαι μέσα στις εικόνες και να ρουφώ τους μύθους. Θα πρέπει να σας πω ότι ακόμα και σήμερα στις ομάδες που διδάσκω της συναισθηματικής διαλεκτικής χρησιμοποιώ μύθους του Αισώπου τόσο για το διδακτικό τους χαρακτήρα όσο και για τα σύμβολα που υπάρχουν μέσα σε αυτά τα κείμενα. Εύχομαι σε όλους η νέα χρονιά να είναι παραμυθένια, φωτεινή και χαρούμενη. Χρόνια πολλά χρόνια όμορφα…
Δημήτρης Γιώτης (Ηθοποιός)
Ήμουν πιτσιρίκι, 9 χρονών θυμάμαι και είχα ζητήσει από τον Άγιο Βασίλη για δώρο ένα (παιδικό) ντραμς. Ντραμς κανονικό μα σε μικρό μέγεθος - εξάσκησης, εκμάθησης του οργάνου μα και μουσικής. Είχα μάθει να παίζω τον "Μικρό Τυμπανιστή"! Κάθε λεπτό, κάθε στιγμή που με έβρισκες που με έχανες, να χτυπάω και να ξαναχτυπώ τη μελωδία (εννοείται με βοήθεια - μπροσούρα που είχα)... με ταξίδευε η μελωδία, με μάγευε το τραγούδι και ήταν το αγαπημένο μου... Ήταν η πρώτη χρονιά που με είχε ο πατέρας μου (και βέβαια ήταν δώρο του)... και η μητριά μου ένα απόγευμα (κάνοντας μου την καλή) με είχε αφήσει να πάω στη γιαγιά μου (τη μητέρα της μάνας μου) για ένα τέταρτο (!)... όταν γύρισα έπαιζα και ξανάπαιζα το ίδιο τραγούδι με τα φωτάκια του χριστουγεννιάτικου δέντρου μου να αναβοσβήνουν και τα μάτια μου να τρέχουν... με αναφιλητά... όσα χρόνια κι αν περάσουν η μνήμη δε σβήνει, χαραγμένη για τα καλά μέσα μου...
... μου παν έλα να πάμε να δεις
Χριστός γεννήθηκε στην άκρη της γης
και γω γυρίζω στον ουρανό
τ' αστέρι ψάχνω να βρω το φωτεινό...
να με πας στο μικρό βασιλιά, πέρα μακρυά
μες στη φάτνη παιδί μοναχό
τι δώρο να σου φέρω που μαι φτωχό....
Ίσως εκείνο το ντραμς και ο μικρός τυμπανιστής να είναι ότι θυμάμαι από τα παιδικά Χριστούγεννα... χωρίς να χάνω, ακόμα και τώρα, τη μαγεία της ελπίδας, του ονείρου που φέρει ο Άγιος με τα δώρα "χάνομαι" στο Φως από το χριστουγεννιάτικο δέντρο...
Σωτήρης Σκάντζικας (Ηθοποιός)
Η καλύτερη, επαναλαμβανόμενη κιόλας, ανάμνηση, ήταν η επίσκεψη στο Μινιόν, για συνάντηση με τον Άγιο Βασίλη! Αυτό για μένα ήταν το καλύτερο δώρο, τόσο που το έβαλα σκοπό να... τον συναντήσω στα "κεντρικά" του, στη Λαπωνία! Ε, τα κατάφερα το 2012. Νομίζω, όπως δείχνει και η φωτογραφία, ότι δεν έχω υπάρξει πιο ευτυχισμένος!!! Καλές γιορτές σε όλους!
Μαρία Ρουσάκη (Συγγραφέας)
Ήθελα πάρα πολύ να πιστέψω στον Άη Βασίλη αλλά δεν ήταν έθιμο στην οικογένεια μου. Δεν του γράφαμε γράμματα. Δεν του ζητούσα δώρα. Ώσπου μεγάλωσα και έγινα μητέρα. Έγραφαν τα παιδιά μου στον Άη Βασίλη αντί εμένα, και μέσα από τα δικά τους γράμματα απέκτησα αυτό που πάντοτε ζητούσα στη ζωή μου. Τη μαγεία των Χριστουγέννων.
Κατερίνα Ντίνου (Ερμηνεύτρια και Τραγουδοποιός)
Τα παιδικά μου χρόνια τα έζησα στην πανέμορφη Γλώσσα Σκοπέλου. Μεγαλώνοντας σε νησί της άγονης γραμμής, έμαθα τον Άγιο Βασίλη να τον βρίσκω στα δώρα της φύσης και στις σχέσεις των ανθρώπων. Χωρίς συνεννοήσεις, συγχρονισμούς και δυσκολίες, μαζευόμασταν τις άγιες νύχτες και τις παραμονές πρωτοχρονιάς, με ανοιχτές ψυχές, ευχές, αγκαλιές και τραγούδια, περιμένοντας το καινούργιο να ξημερώσει, με μια μόνο σειρά πολύχρωμα φωτάκια αλλά με τόσα τραγούδια που φώτιζαν ως τη θάλασσα απέναντι κι άνοιγαν δρόμους για να συμβούν τα θαύματα. Κάποιοι από τους ανθρώπους αυτούς δεν υπάρχουν πια. Κάποιοι είναι εκεί. Όλοι όμως κρατάνε τις μνήμες μου, μνήμες πολύτιμες από το νησί μου. Θυμάμαι ακόμα τις μελωδικές τους φωνές και τα αγκαλιάσματα , αυτά ήταν τα δικά μου χριστουγεννιάτικα δώρα κάτω από τα δέντρα των παιδικών μου χρόνων.
Αργυρώ Μουντάκη (Συγγραφέας)
Ήταν η εποχή που μεσουρανούσαν οι Barbie και η Sindy, ήταν η εποχή που μας άρεσε να ντύνουμε και να ξεντύνουμε τις κούκλες μας, ίσως μια εποχή που για τα μικρά κορίτσια δεν έχει αλλάξει και πολύ στις μέρες μας.
Ήδη από μικρή είχα προσγειωθεί στην πραγματικότητα του «δεν φέρνει ο Άγιος Βασίλης τα δώρα», οπότε ήταν ένα ωραίο απόγευμα, όταν με πήρε η μαμά μου από το χέρι για να διαλέξω το χριστουγεννιάτικο δώρο της επιθυμίας μου. Την είδα και ζαλίστηκα! Μα πιο πολύ ζαλίστηκα από εκείνη την υπέροχη βαλίτσα της! Κι η μαμά μου ήταν τόσο καλή που μου πήρε και τα δύο! Και παραμένει καλή… όταν της ζητάς ένα, πάντα σου δίνει δύο… Ίσως η μαμά μου τελικά να είναι το αιώνιο καλύτερο χριστουγεννιάτικο δώρο μου… πάντα με τη στήριξη του μπαμπά!
Φιλομήλα Λαπατά (Συγγραφέας)
Πολλά Χριστούγεννα έχουν περάσει από τη ζωή μου. Άλλα καλά, άλλα λιγότερο. Δέντρα, λαμπάκια, δώρα, προετοιμασίες, εκπλήξεις, χαρά μαζί με λίγη θλίψη (το έχουν αυτό οι γιορτές)...
Εκείνο, όμως, που έχει μείνει ανεξίτηλο στη μνήμη μου ήταν το πρώτο μου Χριστουγεννιάτικο δέντρο. Ήμουν τριών ετών, μπήκα το πρωί των Χριστουγέννων στο σαλόνι μας και εκεί, στη φωτεινότερη γωνιά, με περίμενε η ωραιότερη έκπληξη της τρίχρονης ζωής μου. Ένα έλατο κατάφωτο με ένα σωρό παιγνίδια για μένα από τον Αϊ Βασίλη. Και μέσα σε αυτά ένας μεγάλος παπουτσωμένος γάτος, ίδιος και απαράλλαχτος με αυτόν του αγαπημένου μου παραμυθιού. Οι γονείς μου είχαν ξεπεράσει τον εαυτό τους!
Αυτός ο παπουτσωμένος γάτος με συντρόφευσε για πολλά χρόνια, φιλαράκι στα μοναχικά μου παιγνίδια, στα βράδια μου, στις ονειροπολήσεις μου, αργότερα στις παιδικές μου αγωνίες. Εκείνη η μαγεία των πρώτων μου συνειδητοποιημένων Χριστουγέννων δεν θα την ξεχάσω ποτέ. Φύλαξα την ανάμνηση ως όνειρο και αργότερα τη χρησιμοποίησα για να ξεπεράσω τις διάφορες αντιξοότητες της ζωής μου. Καλές και ειρηνικές γιορτές σε όλους.
Πέγκυ Φούρκα (Συγγραφέας)
Το δώρο του Αϊ Βασίλη που θυμάμαι από τα παιδικά μου χρόνια, ήταν στο νηπιαγωγείο .
Είχα ζητήσει ένα καροτσάκι για την κούκλα μου!
Ήταν μεγάλη η χαρά μου, στη σχολική γιορτή που έλαβα το δώρο, μέχρι την στιγμή που η μεγαλύτερη αδερφή μου, μου αποκάλυψε πως το καροτσάκι το είχαν αγοράσει οι γονείς μου!
Η απογοήτευσή μου, κράτησε για λίγο, καθώς οι γονείς μου μου μίλησαν για τον αληθινό δικό μας Άγιο, τον Άγιο Βασίλειο τον Μέγα!
Η ιστορία του Αγίου, το έθιμο της βασιλόπιτας, το σπουδαίο φιλανθρωπικό του έργο, ήταν για εμένα μια μεγάλη αλήθεια που με γέμισε χαρά!
Τα επόμενα χρόνια, στο δημοτικό, όταν με ρωτούσαν αν πιστεύω στον Άγιο Βασίλη, απαντούσα πως πιστεύω πως υπάρχει, αλλά δεν μας επισκέπτεται να μας αφήσει δώρα! Οι συμμαθητές μου θυμάμαι γελούσαν, αλλά εγώ ήμουν σίγουρη πως η δική μου απάντηση ήταν η πιο σωστή!
Καλή ευλογημένη χρονιά με υγεία και αγάπη σε όλους! Χρόνια πολλά!
Αλίκη Παπαχελά (Συγγραφέας)
Μμμμμ! Μια κούκλα πολύ όμορφη σε βιτρίνα παιχνιδάδικου στην Γ' Σεπτεμβρίου! Πέρναγα καθημερινά για να την δω κι έλιωνα στην βιτρίνα! Αλλά οι δικοί μου ανένδοτοι, ήταν πανάκριβη, είχα άλλωστε κούκλες! Τι την ήθελα κι αυτήν; Κι εγώ εκεί, να την βλέπω και να λιώνω! Τότε στα 60ς που μεγάλωνα στην γειτονιά που ήταν οικογενειακή λέγαμε όλα τα ξαδέλφια τα κάλαντα μαζί κι επεκτεινόμασταν Αχαρνών, Αριστοτέλους, Γ' Σεπτεμβρίου! Εκείνη την χρονιά ήταν ιδιαίτερα χουβαρντάδες συγγενείς, γείτονες, οι πάντες και μαζέψαμε πολλά! Κι εγώ τι τα κανα; Πήρα την κούκλα και μου μείναν και μερικά για χαρτζιλίκι! Αυτή η κούκλα, λοιπόν!
Θάνος Κονδύλης (Συγγραφέας)
Σετ ενδυμασίας καουμπόι που περιλαμβάνει καπέλο πιστόλι ζώνη θήκη για το πιστόλι και μαντήλι. Αυτό το θυμάμαι που μου το είχε αφήσει ο Άγιος Βασίλης κάτω από το κρεβάτι κάποια Χριστούγεννα. Χαχα, αξέχαστες εποχές!!!
Χρήστος Λιακόπουλος (Ηθοποιός)
Εκείνο το δώρο που θυμάμαι πολύ έντονα - θα ήμουν περίπου έξι, επτά ετών, ήταν ένα μεγάλο κουτί με διάφορες σκόνες μέσα, σε διάφορα χρώματα, δοκιμαστικούς σωλήνες, υγρά, καμινέτο μικρό κ.λ.π που ονομαζόταν "Χημείο"!
Ήξεραν οι γονείς μου ότι μου άρεσε να εξερευνώ και να πειραματίζομαι με τα πράγματα, είχα χαλάσει ότι παιχνίδι μου έπαιρναν για να ανακαλύψω πως δούλευε και αποφάσισαν πως ένα τέτοιο δώρο θα ήταν ό,τι έπρεπε για εμένα!
Με πολλή μεγάλη χαρά και ανυπομονησία το άνοιξα, ενθουσιάστηκα με όσα έβλεπα και πάνω που ήμουν έτοιμος να βουτήξω στα πειράματα και τις φωτιές... ανακάλυψα ότι οι οδηγίες χρήσης ήταν μόνο στα Γερμανικά (Γερμανικής προελεύσεως, γαρ) και κανείς άλλος σπίτι μου δεν μπορούσε να με βοηθήσει...
Προσπάθησα να κάνω διάφορα μόνος μου… αλλά χωρίς ιδιαίτερα εντυπωσιακά αποτελέσματα… Το παίδεψα για πολύ καιρό με τα ίδιο πάντα απογοητευτικό φινάλε... Στο τέλος, κατέληξε κάπου στο πατάρι και μετά τα ίχνη του χάθηκαν...
Ακόμα θυμάμαι το αίσθημα εκείνο του ανεκπλήρωτου... Γι’ αυτό ας κυνηγήσουμε τα όνειρα μας, τώρα που μεγαλώσαμε, με όλες μας τις δυνάμεις! Καλές γιορτές και καλή χρονιά σε όλους!
Βαγγέλης Δουκουτσέλης (Ηθοποιός)
Χειμώνας 1989. Ο μικρός μου αδελφός είχε μόλις γεννηθεί. Στο διαμέρισμά μας στην οδό Παγασών, στον Βόλο ήμασταν έτοιμοι να υποδεχτούμε το νέο έτος. Σε εμάς ο Άγιος Βασίλης έρχεται πάντα Πρωτοχρονιά. Λίγες μέρες πριν είχα διαλέξει το δώρο που ήθελα να μου φέρει. Το είχα δει σε ένα γειτονικό σούπερ-μάρκετ. Ήταν ένα επιτραπέζιο-θεατράκι.
Όταν πλησίασαν μεσάνυχτα βγήκαμε όλοι έξω να δούμε τα πυροτεχνήματα και μήπως μπορέσουμε να διακρίνουμε και το έλκηθρο να φεύγει. Όταν πια μπήκαμε στο σαλόνι μείναμε έκπληκτοι. Εγώ δηλαδή έμεινα έκπληκτος, οι γονείς μου ‘’κάνανε’’ πως μείνανε έκπληκτοι. Κάτω από το δέντρο ήταν αραδιασμένα τα δώρα. Τα δώρα που μας έφερε ο Άγιος Βασίλης. Αρχίσαμε να ανοίγουμε τα πακέτα.
Η χαρά μου απερίγραπτη όταν είδα το παιχνίδι που επιθυμούσα. Το επιτραπέζιο-θεατράκι. Το άνοιγες και έβρισκες μπροστά σου μία σκηνή θεάτρου.
Μετά συναρμολογούσες μερικά επιπρόσθετα κομμάτια (από χοντρό χαρτόνι) που ήταν η αυλαία και τα παρασκήνια. Και ύστερα διάλεγες όποια φιγούρα ήθελες από τις πέντε-έξι που περιείχε το παιχνίδι και έπαιζες θέατρο. Μπορούσες να τις μετακινήσεις από τα πλάγια της αυλαίας όπου δεξιά και αριστερά ήταν ανοιχτά και να παρουσιάσεις μία ωραία ιστορία στους φίλους σου.
Όταν σκέφτομαι αυτό το παιχνίδι (που σήμερα δυστυχώς δεν υπάρχει πια στο εμπόριο) διαπιστώνω πόσο έντονη ήταν η επιθυμία μου τότε να γίνω αυτό που είμαι σήμερα.
Μανταλένα-Μαρία Διαμαντή (Δημοσιογράφος – Συγγραφέας)
Τα Χριστούγεννα είναι μια μαγική γιορτή, τόσο για τα παιδιά, όσο και για τους μεγάλους που κρατούν ακόμα μέσα τους ένα κομμάτι της “παιδικής αθωότητας”. Ο ερχομός του Χριστού είναι η πιο ελπιδοφόρα γέννηση στον κόσμο όλο. Δεν ξέρω αν καθένας μας έχει πραγματικά νιώσει τη μαγεία εκείνης της ημέρας. Αυτό που μπορώ να πω για τον εαυτό μου είναι ότι εκτός από τα πρώτα Χριστούγεννα που είχα στην αγκαλιά μου τον γιο μου και τρία χρόνια αργότερα την κόρη μου, τα Χριστούγεννα των δέκα μου χρόνων ήταν εκείνα που έκαναν τη διαφορά…
Για πρώτη φορά, δεν θα ήταν ο μπαμπάς μου μαζί μας να με σηκώσει στην αγκαλιά του για να βάλω στην κορυφή του δέντρου το χρυσαφένιο αστέρι…
Δεν θα μπορούσε να απαθανατίσει τη στιγμή που έπαιζα τα κάλαντα στο πιάνο…
Δεν θα χόρευε μαζί μου τα ιταλικά μας τραγούδια…
Δεν θα φτιάχναμε μαζί σοκολατένια μπισκότα κι η μαμά δεν θα είχε να συμμαζέψει τη γλυκιά ακαταστασία στην κουζίνα…
Δεν θα ερχόταν πάνω από το κρεβάτι μου ενώ κοιμόμουν, να μου ψιθυρίσει “σ’ αγαπώ τόσο πολύ” και να μου δώσει το πιο ζεστό φιλί…
Κι όλα αυτά γιατί ο δικός μου ο μπαμπάς, ο καλύτερος του κόσμου, είχε φύγει για το πιο μακρινό ταξίδι, ψηλά στον ουρανό, ένα μήνα πριν από εκείνα τα Χριστούγεννα. Κι εγώ, μέσα στην ταραγμένη παιδική ψυχή μου, αναζητούσα απαντήσεις που κανείς δεν μπορούσε να μου δώσει. Κι είχα “θυμώσει” για λίγο στον Θεό διότι κάθε βράδυ προσευχόμουν να έχει τους γονείς μου καλά. Αλλά Εκείνος, μάλλον δεν με άκουσε και με στενοχώρησε βαθιά. Ώσπου μου έστειλε ένα σημάδι, ανήμερα της γέννησης του Υιού του.
Κάτω από το χριστουγεννιάτικο δέντρο μας, υπήρχε ένα μεγάλο κουτί. “Αυτό είναι για σένα”, μου είπε η μαμά μου αγκαλιάζοντάς με σφιχτά. Ενώ τα άλλα δώρα που είχε για εμένα τα άνοιξα δίχως καθυστέρηση, εκείνο το κοιτούσα αμίλητη λες και διαισθανόμουν τη διαφορετικότητά του. Δειλά-δειλά άρχισα να ξετυλίγω τις ροζ κορδέλες και να βγάζω το περιτύλιγμα. Μέσα ήταν μια μεγάλη, υπέροχη κούκλα. “Είναι από τον πατερούλη σου” συγκινημένη είπε η μαμά μου. Ήταν από το τελευταίο του ταξίδι στο εξωτερικό όπου έκανε θεραπείες για την υγεία του. Ήθελε να μου τη δώσει ο ίδιος αλλά δεν πρόλαβε… Κι έτσι, εκείνο, το τελευταίο του δώρο- θησαυρός για εμένα, έκρυβε με το δικό του μοναδικό τρόπο, τη μαγεία των Χριστουγέννων, η οποία συνεχίστηκε κι αρκετά χρόνια αργότερα. Πώς; Κάποια πιο πρόσφατα Χριστούγεννα, την αγαπημένη μου κούκλα, τη χάρισα στην κορούλα μου. Δώρο από τον παππού της.
Γι’ αυτές τις γιορτές, εύχομαι σε όλον τον κόσμο υγεία και να συλλογιστούν τα πολύτιμα λόγια του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες: «Κράτα αυτούς που αγαπάς κοντά σου, πες τους ψιθυριστά πόσο πολύ τους χρειάζεσαι, αγάπα τους και φέρσου τους καλά, βρες χρόνο για να τους πεις «συγνώμη», «συγχώρεσέ με», «σε παρακαλώ», «ευχαριστώ» κι όλα τα λόγια αγάπης που ξέρεις. Κανείς δεν θα σε θυμάται για τις κρυφές σου σκέψεις. Ζήτα απ’ τον Κύριο τη δύναμη και τη σοφία για να τις εκφράσεις».
Χριστίνα Γκόλια (Ερμηνεύτρια)
Όταν ήμουν παιδί οι γονείς μου λόγω εργασίας απουσίαζαν, εργαζόταν σαν δάσκαλοι σε ένα χωριό της Ελασσόνας. Εγώ μεγάλωνα με τους παππούδες μου. Μου έλειπαν πολύ η μητέρα και ο πατέρας μου και κάθε χρόνο ευχόμουν να τους είχα κοντά μου. Κάποια Χριστούγεννα, ήμουν ήδη τρίτη δημοτικού, ήρθε στο κρεββάτι μου ο μπαμπάς μου, μόλις είχαν γυρίσει από την Λάρισα με την μαμά, κρατώντας μια όμορφη κούκλα που φορούσε ένα άσπρο δαντελένιο φόρεμα. "Δώρο από τον άγιο Βασίλη" μου είπε. Τον αγκάλιασα με χαρά και του έκλεισα το μάτι "Αφού εσύ είσαι ο άγιος Βασίλης μου μπαμπά" του είπα. Γέλασε με την καρδιά του και με αγκάλιασε σφιχτά. "Ξέρεις τι δώρο θέλω πραγματικά μπαμπά από τον άγιο Βασίλη;" του είπα "Εσένα και την μαμά, να έρθετε να ζήσετε εδώ." "Θα γίνει κι αυτό κορίτσι μου", μου είπε, "Θα γίνει και αυτό". Πράγματι εκείνη την χρονιά και οι δύο γονείς μου πήραν μετάθεση σαν δάσκαλοι σε σχολεία της Ελασσόνας! Ήταν το πιο όμορφο δώρο που πήρα ποτέ από τον Άγιο Βασίλη!
Δήμητρα Παπαναστασοπούλου (Συγγραφέας)
Ήμουν πέντε χρονών. Η Λάρισα φορούσε τα γιορτινά της και το τεράστιο χριστουγεννιάτικο δένδρο της Κεντρικής Πλατείας τράβηξε την προσοχή μου. Η έκπληξη ήταν τεράστια όταν πλησιάσαμε. Ένας ψηλός, παχουλός και χαμογελαστός Άγιος Βασίλης υποδεχόταν όλα τα παιδιά! Χαρά με πλημμύρισε. Υπήρχε! Ήταν εκεί και μπορούσα να τον αγγίξω! Ζήτησα από τον πατέρα μου να βγούμε φωτογραφία, ο Άγιος δέχτηκε κι εγώ χοροπηδούσα. Δεν θυμάμαι τι περιείχε το γιορταστικό πακέτο που μού έδωσε. Είχα δει τον ίδιο, τον είχα απαθανατίσει για πάντα δίπλα μου. Το παραμύθι είχε κερδίσει την πραγματικότητα.
Αντώνης Καλομοιράκης (Ηθοποιός)
Θυμάμαι αρκετά χρόνια πριν, γύρω στα 10 μου, όταν ο Άγιος Βασίλης μου έφερε δώρο ένα θεατρικό έργο, το πρώτο μου για την ακρίβεια. Ήταν ο "Γιατρός με το στανιό" του Μολιέρου και μου είχε κάνει τρομερή εντύπωση. Το ξεφύλλιζα συνέχεια και το είχα πάντα στη σχολική μου τσάντα.
Μαρία Γαβριελάτου (Συγγραφέας)
Τι ωραία ερώτηση. Ποιο δώρο από τον Άη Βασίλη έχει μείνει χαραγμένο στην μνήμη μου και αυτή η ερώτηση με γύρισε χρόνια πίσω στην δική μου εποχή που οι δικοί μου γονείς δεν μου καλλιέργησαν την ιδέα του Αγίου μέσα από δώρα κάτω από το δέντρο. Άλλες εποχές και άλλες οι συνήθειες των σχέσεων των παιδιών με τους γονείς σε σχέση με σήμερα. Και θυμάμαι πολύ καλά πως το ίδιο ζούσαν και τα συνομήλικα παιδιά.
Δώρα παίρναμε πολλά από τους γονείς ειδικά τις μέρες των γιορτών αλλά όχι από τον Άγιο Βασίλη.
Δεν μπαίνανε στην διαδικασία της μαγείας αυτής οι περισσότεροι γονείς της εποχής μου.
Όμως δεν θα ξεχάσω πως μία χρονιά μια συμμαθήτριά μου είχε έρθει στο σχολείο καμαρώνοντας για ένα επιτραπέζιο παιχνίδι που όπως μας είπε της το είχε φέρει ο Άγιος Βασίλης. Τα περισσότερα παιδιά απορήσαμε αναζητώντας την αιτία γιατί εκείνη πήρε δώρο γιατί ο Άγιος Βασίλης επέλεξε μόνο εκείνη;
Και λύθηκε το μυστήριο. Απλά δεν είχαμε στείλει γράμμα. Ήμασταν τριάντα παιδιά που βγάλαμε το συμπέρασμα πως αυτή ήταν η αιτία.
Και θυμάμαι ήρθε η επόμενη χρονιά και έπρεπε να προλάβουμε να στείλουμε το γράμμα με τις επιθυμίες μας.
Έτσι δύο μέρες πριν τα Χριστούγεννα εγώ και ο αδερφός μου κάτσαμε στο τραπέζι και ξεκινήσαμε να γράφουμε. Μια κούκλα εγώ, ένα επιτραπέζιο παιχνίδι ζήτησε εκείνος και τα γράμματα μπήκαν σε φάκελο και με ωραία καλλιγραφικά γράμματα γράψαμε: «Προς τον κύριο Άγιο Βασίλη, διεύθυνση Καισάρεια»
Όμως τα γράμματα ήθελαν και γραμματόσημα και που να τρέχαμε στο ταχυδρομείο;
Και η λύση βρέθηκε στο γραφείο του πατέρα μου που στο δεύτερο συρτάρι είχε μπόλικα γραμματόσημα.
Θυμάμαι βάλαμε πολλά πιστεύοντας πως έτσι θα φτάσει πιο γρήγορα το γράμμα μας. Καμαρώνοντας κατεβήκαμε στον δρόμο όπου υπήρχε ταχυδρομικό κουτί και ο αδερφός μου σαν πιο ψηλός έριξε τους φακέλους μέσα.
Όλα θα πήγαιναν καλά αν ο ταχυδρόμος δεν μας χάλαγε τα σχέδια φυσικά που η έκπληξη του ήταν τεράστια όταν άνοιξε το ταχυδρομικό κουτί για να πάρει την αλληλογραφία.
Λίγη ώρα μετά μπήκε η μητέρα μου στο σπίτι με τους φακέλους στα χέρια να ωρύεται και να βάζει στην κατσαρόλα νερό να βράσει.
Ναι, δυστυχώς τα γραμματόσημα που είχαμε βάλει στους φακέλους δεν ήταν γραμματόσημα αλλά τα ένσημα των υπαλλήλων που είχε ο πατέρας μου στη δούλεψή του.
Η απόλυτη καταστροφή...
Η μάνα μου πάνω από την κατσαρόλα να έχει τους φακέλους προσπαθώντας με τον ατμό να ξεκολλήσει τα ένσημα και εγώ και ο αδερφός μου να παρακαλάμε να ανοίξει η γη να μας καταπιεί.
Και μόνο στην ιδέα πως σε λίγη ώρα θα γυρνούσε ο πατέρας και θα είχαμε την ανάλογη τιμωρία αρχίσαμε να τρέμουμε από φόβο.
Και τα ένσημα σωθήκανε, λίγα καταστράφηκαν, αλλά εμείς είχαμε μεγάλη ντροπή που κάναμε κάτι τόσο σοβαρό, με οικονομικό κόστος για τον πατέρα μας και έχοντας τύψεις για τους εργαζόμενους του μαγαζιού μας, γιατί μπορεί να μην γνωρίζαμε τι ήταν τα ένσημα γιατί έμοιαζαν με γραμματόσημα, αλλά μέσα στο μυαλό μας νομίζαμε ότι κάναμε πολύ κακό στους ανθρώπους αυτούς.
Είχαμε χωθεί στο δωμάτιο μας και που να τολμήσουμε να βγούμε έξω όταν ακούσαμε τον πατέρα να γυρίζει.
Περιμέναμε μεγάλη τιμωρία, αλλά φαίνεται πως ο Άγιος Βασίλης είχε κάνει το θαύμα του και μαλάκωσε τον θυμό του πατέρα μας και όχι μόνο μας εξήγησε με ηρεμία το λάθος μας, αλλά έδωσε χρήματα στην μητέρα μου να μας ψωνίσει δώρα.
Έτσι το ωραιότερο δώρο από τον Άγιο Βασίλη που δεν θα φύγει ποτέ από την μνήμη μου είναι η αγάπη και τα δώρα του πατέρα και της μητέρας που μπορεί να μην τα έφερε εκείνος αλλά τον εκπροσώπησαν οι γονείς μας με τον καλύτερο τρόπο.
Και αν με ρωτήσετε μια όμορφη κούκλα μου πήραν και ένα ωραίο παλτό που μπορεί να μην θυμάμαι πως ήταν η κούκλα ή τι χρώμα είχε το παλτό όμως θα θυμάμαι πάντα πως ήταν τα καλύτερα δώρα και ας μην τα βρήκα κάτω από το δέντρο, ας μην είχα την έκπληξη ανοίγοντας τα κουτιά γιατί απλά οι γονείς μας απ’ όλα τα δώρα μας έδωσαν το κουτί της Αγάπης και αυτό ήταν αρκετό και ανεκτίμητο. Καλές γιορτές με όλα τα καλά.
Θανάσης Λιούνης (Ηθοποιός - Συγγραφέας – Σκηνοθέτης)
Το δώρο από τον Άγιο Βασίλη που έχει χαραχτεί στην μνήμη είναι ένα βίντεο. (Η συσκευή που έπαιζε βιντεοκασέτες). Μπορεί να ακούγεται ευτελές τώρα, όμως τω καιρώ εκείνο ήτανε πολυτέλεια να έχεις βίντεο! Και ο Άγιος Βασίλης δεν τσιγκουνευόταν!!!
Κατερίνα Σωπύλη (Συγγραφέας)
Ένας υπέροχος λούτρινους αρκούδους, ασπρόμαυρος. Λίγα χρόνια αργότερα έμαθα ότι τον είχε αγοράσει ο αγαπημένος μου πατέρας από το ΜΙΝΙΟΝ. Αυτά τα Χριστούγεννα εύχομαι να πάρουν πολλά παιδιά απλά λούτρινα παιχνίδια λουσμένα με αγάπη!
Τζίνα Ψάρρη (Συγγραφέας)
Όταν ήμουν 8 ετών, είχα ένα φόρεμα που λάτρευα, δεν ήθελα να το βγάλω. Θυμάμαι ακόμα το κατακόκκινο βελούδο του, τον δαντελένιο λευκό γιακά του, τις μικρές κυψέλες που τύλιγαν σφιχτά την μέση μου... Εκείνα τα Χριστούγεννα, ο Άγιος Βασίλης μού έφερε μια κούκλα που φορούσε ακριβώς το ίδιο φόρεμα! Ίσως εκείνη να ήταν η χρονιά που κατάλαβα την συμβολή των γονιών μου στο "αγιοβασιλιάτικο" ετήσιο δώρο μου...
Άνα Ζάχαρη (Συγγραφέας)
Σαν παιδί είχα πολλούς ανθρώπους να με αγαπούν και να μου δίνουν δώρα κι αγκαλιές σ' όλη την διάρκεια του χρόνου. Έτσι στο γραμματάκι που άφηνα στα κλαδιά του δέντρου έγραφα πάντα "ό,τι θες εσύ" και πάντα ήταν ένα παιχνίδι.
Μπορεί να είχα πολλά, να μην ήταν αυτό ακριβώς που περίμενα, αλλά η έκπληξη του δώρου ήταν και παραμένει μεγάλη χαρά. Εκείνη την χρονιά είχα κάνει μια λίστα με δώδεκα βιβλία.
Δώδεκα μαζεμένα και παρ' όλο που μου φαινόντουσαν πως ήταν πάρα πολλά, σκέφτηκα πως ο Άγιος των θαυμάτων ίσως και να μπορούσε. Εκείνη την χρονιά ένα τεράστιο πακέτο με περίμενε κάτω από το δέντρο και δεν ήταν παιχνίδια, αλλά δώδεκα υπέροχα βιβλία που τα έχω ακόμα! Καλά Χριστούγεννα σε όλους! Και είθε να επικρατήσει το φως και η χαρά στον κόσμο!
Ζανέλ (Ερμηνεύτρια)
Το πρώτο μου βιολί. Ήμουν μόλις 6 ή 7 χρονών, αν θυμάμαι καλά. Ήταν εκείνο το δώρο που με έκανε να αγαπήσω τόσο τη μουσική και πλέον να μπορώ να τη μοιράζομαι με τον δικό μου προσωπικό τρόπο με όλο τον κόσμο. Καλές γιορτές με αληθινές στιγμές
Εύα Γαλάνη (Ηθοποιός)
Δεν θα πω για κάποιο δώρο του Άη Βασίλη που μου έχει μείνει στη μνήμη, γιατί λίγο πολύ κάθε χρόνο χαιρόμουν πολύ που δεν με ξεχνούσε και μου έφερνε κάτι και μάλιστα αυτό που ζητούσα!!!! (Εκτός από μια χρονιά που ζήτησα ένα αληθινό λιοντάρι χαχα). Αυτό όμως που έχει μείνει χαραγμένο στη μνήμη μου, είναι μια πρωτοχρονιά που ξυπνήσαμε επίτηδες το βράδυ με τα αδέρφια μου για να δούμε τον Άη Βασίλη και ενώ κοιτούσαμε από το τζάμι έπεσε εκείνη την ώρα ένα αστέρι (χρόνια αργότερα καταλάβαμε ότι ήταν αστέρι) και νομίζαμε πώς ήταν αυτός και κατέβηκε εκείνη την στιγμή σε κάποιο σπίτι! Χαχα! Αυτό όμως το συναίσθημα ήταν απίθανο!!! Η επιβεβαίωσή μας ότι υπάρχει! Η χαρά μας που τον «είδαμε» ήταν απεριόριστη!!! Μας πήρε αρκετά χρόνια για να «παραδεχτούμε» ότι δεν ήταν ο Άη Βασίλης εκείνο το πεφταστέρι που είχαμε δει…!!!
Μαίρη Κωνσταντούρου (Συγγραφέας)
Θυμάμαι τη χαρά που ένιωθα ως παιδί όταν ξυπνούσα το πρωί και έβρισκα τα πακέτα κάτω από το δέντρο, αλλά αυτή τη φορά θα σας πω για εκείνη τη μέρα που απογοητεύτηκα τόσο πολύ, ώστε να θυμάμαι έντονα μέχρι και σήμερα τα συναισθήματά μου. Ήταν η χρονιά που ανακάλυψα ότι δεν υπάρχει Άγιος Βασίλης και τα δώρα τα φέρνουν οι γονείς. Μιας και οι δικοί μου μας ζητούσαν να γράψουμε γράμμα στον Άγιο για να του ζητήσουμε αυτό που θέλουμε, εγώ κάθισα κι έγραψα ένα δακρύβρεχτο γράμμα για να τους συγκινήσω, ζητώντας τους ένα πιάνο. Και, για να δείξω πόσο καλή ήμουν, θυμάμαι πως κατέληγα με τη φράση "ξέρω πως δεν έχεις πολλά λεφτά και πρέπει να σου φτάσουν για όλα τα παιδάκια, αλλά αν δεν μπορείς να μου φέρεις ένα κανονικό, φέρε μου έστω ένα τόσο δα μικρούλι". Δεν πίστευα ότι σε κοτζάμ γαϊδάρα θα έφερναν όντως ένα μικροσκοπικό μαύρο πιανάκι που σε κάθε χτύπημα των πλήκτρων έφευγε και κάποιο από τα τρία πόδια του... Έτσι, χάρη στην πονηριά μου πήρα το δώρο που με απογοήτευσε για μία και μοναδική φορά... Καλές γιορτές με υγεία, χαρές και ειρήνη σε όλο τον κόσμο.
Λιλή Γάτη (Συγγραφέας)
Μεγάλωσα, ως τα πρωτοσχολικά μου χρόνια, σ' ένα μικρό, πάντα χιονισμένο τα Χριστούγεννα, χωριό της Φωκίδας, τα Καστέλλια. Κι αν και ήταν τόσο μικρό, ποτέ δεν το ξέχασε ο Αϊ Βασίλης! Κανείς δεν ξέρει πώς στο καλό το έβρισκε κάθε χρόνο!
Πρωτοχρονιά ξημερώματα πάντα ήταν εκεί, αθόρυβος αλλά πάντα συνεπής. Μόνο που, τότε, στο χωριό δεν υπήρχαν εμπορικά καταστήματα για να προμηθευτεί ο άγιος την πραμάτεια του. Κι έτσι το πακέτο του είχε καραμέλες γάλακτος και ζελεδάκια, σοκολάτες, γλειφιτζούρια, τσίχλες με χαρτάκια τατουάζ και γκοφρέτες, κάτι που μας έκανε να υποψιαζόμαστε πως ψώνιζε τα δώρα του από το τοπικό μπακάλικο.
Και δεν τα άφηνε ποτέ κάτω από το χριστουγεννιάτικο δέντρο. Ποτέ. Πάντα έβρισκε τρόπο και τα τρύπωνε κάτω από το μαξιλάρι!
Κάθε που ξημέρωνε Πρωτοχρονιά, το πρώτο πράγμα που κάναμε με την αδελφή μου, τη Σοφία, ήταν να βάλουμε το χέρι μας κάτω από το μαξιλάρι και μετά να χοροπηδάμε σαν τρελές από τη χαρά μας πάνω στο κρεβάτι, κοιτάζοντας η μία την άλλη με συνωμοτική ευχαρίστηση: «ήρθε και φέτος!»
Και κάθε φορά δίναμε υπόσχεση που πάντα κρατούσαμε: του χρόνου θα περιμένουμε ξάγρυπνες όλο το βράδυ για να τον τσακώσουμε. Και πάντα περιμέναμε.
Ώσπου, τελικά, κοιμόμασταν και δεν τον πιάσαμε ποτέ στα πράσα. Φήμες πως η γιαγιά μας έβαζε τις καραμέλες και τις σοκολάτες κάτω από το μαξιλάρι δεν επιβεβαιώθηκαν ποτέ.
Ακόμα όταν ξυπνάω το πρωί της Πρωτοχρονιάς βάζω το χέρι κάτω από το μαξιλάρι... Και απλά χαμογελάω...
Πιστεύω ακόμα στον Αϊ Βασίλη κι ας μη βρίσκει πια τον δρόμο για το μαξιλάρι μου...
Χαρά Ανδρεΐδου (Συγγραφέας)
Είμαι έξι χρόνων. Το προηγούμενο καλοκαίρι έχουμε μετακομίσει στο καινούργιο μας σπίτι, ένα διαμέρισμα ευρύχωρο, ευάερο και ευήλιο. Έκλαψα πολύ στην μετακόμιση, έκλαιγα σχεδόν όλο το καλοκαίρι. Τι κι αν το σπίτι ήταν καλύτερο από το προηγούμενο, τι κι αν η γειτονιά ήταν καλύτερη; Εγώ είχα χάσει τους φίλους μου, τον κόσμο μου από τη στιγμή που άρχισα να τον συνειδητοποιώ, τις ρίζες μου. Σχεδόν το μισούσα.
Ώσπου, παραμονή Χριστουγέννων – τότε στόλιζε η μητέρα μου, τελευταία στιγμή, ένα μικρούτσικο δενδράκι με δήθεν χιονισμένα κλαδιά – ο πατέρας μου μπήκε στο σπίτι με ένα μεγάλο, μακρόστενο κιβώτιο κι ένα χαμόγελο ως τα αυτιά. Το ίδιο χαμόγελο που φώτισε και το πρόσωπο της μητέρας μας, πράγμα αλήθεια σπάνιο. Το κιβώτιο ανοίχτηκε και μέσα του είχε ένα δένδρο με πλούσιο καταπράσινο, γυαλιστερό φύλλωμα που όταν το στήσαμε μού φάνηκε τεράστιο. Τώρα πια είχαμε χώρο για ένα τέτοιο δένδρο. Το στολίσαμε με τις μπάλες, του βάλαμε τα φωτάκια και τις χρυσές γιρλάντες και έλαμψε ο τόπος!
Έλαμψε έτσι όπως πρέπει να λάμπουν τα σπίτια, τα πρόσωπα, οι καρδιές των ανθρώπων τα Χριστούγεννα. Το λάτρεψα αυτό το δένδρο, όποιος κι αν το είχε φέρει∙ ο μπαμπάς μου, ο Άϊ Βασίλης, δεν είχε σημασία, εξ άλλου είχα μια σύγχυση στο μυαλό μου ως προς αυτό το θέμα. Εκτός από τη λάμψη που έφερε στη ζωή μου, έφερε και τη συμφιλίωσή μου με το καινούργιο σπιτικό μας. Πώς θα μπορούσα να μην αγαπάω ένα σπίτι που χωρούσε ένα τέτοιο χριστουγεννιάτικο δένδρο! Καλά Χριστούγεννα σε όλους, αγαπημένοι μου φίλοι, αγαλλίαση στην καρδιά μας, αγάπη στο βλέμμα μας και χαμόγελα στο πρόσωπό μας!
Άννη Παπαθεοδώρου (Συγγραφέας)
Στην πραγματικότητα δεν θυμάμαι καθόλου τα δώρα που ο Άγιος Βασίλης μου έφερε όταν ήμουν παιδί. Θυμάμαι καλά πως ήταν ιδιαίτερα γενναιόδωρος, πως γέμιζε το δέντρο με κουτιά, πως δεν ήταν ποτέ μόνο ένα δώρο να περιμένει για μένα και πως συνήθως δεν προλάβαινα, από την λαχτάρα και την περιέργεια, να ανοίγω τα δώρα του.
Ώσπου, κάποιος παιδικός μου φίλος, θεώρησε καλό να με ξυπνήσει και να μου αποκαλύψει, πως Άγιος Βασίλης δεν υπάρχει και πως τα δώρα τα φέρνουν οι γονείς. Οι γονείς μου, αφού η αποκάλυψη έγινε μπροστά τους, σκέφτηκαν μάλλον πως είμαι αρκετά μεγάλη για να μάθω την αλήθεια, (δεν θυμάμαι την τότε ηλικία μου) και επιβεβαίωσαν τα λόγια του.
Νομίζω, πως γέλασα και είπα πως ασφαλώς το ήξερα, το είχα καταλάβει, κρύβοντας όσο πιο βαθιά μπορούσα την απογοήτευση και την δυσφορία μου.
Οι γονείς μου κατάλαβαν την μελαγχολία μου και για να με αποζημιώσουν για αυτήν την επώδυνη αποκάλυψη, με πήγαν στο μεγαλύτερο μαγαζί με παιχνίδια και μου είπαν να διαλέξω ό,τι ήθελα. Πλούσιοι δεν ήταν, ήταν όμως αποφασισμένοι να μου γλυκάνουν την απώλεια.
Θυμάμαι καθαρά έναν παιδικό παράδεισο, γεμάτο παιχνίδια κάθε λογής.
Παιχνίδια που κάθε παιδί όπως και εγώ ονειρευόταν. Γυρίσαμε το μαγαζί αμέτρητες φορές και εγώ δεν ήθελα τίποτα. Θυμάμαι πολύ καλά το δώρο που διάλεξα τελικά. Έχει καρφωθεί στο μυαλό μου από τότε. Θυμάμαι το κουτί, τα χρώματα, ακόμα και την μυρωδιά του. Διάλεξα ένα σερβίτσιο με πλαστικά πιατάκια και φλυτζανάκια, το φθηνότερο που υπήρχε. Δεν θυμάμαι να μου άρεσε καν. Δεν θυμάμαι να έπαιξα ποτέ με αυτό. Το διάλεξα όμως. Το διάλεξα γιατί έπρεπε κάτι να διαλέξω για να μην απογοητεύσω την μαμά και τον μπαμπά μου. Το διάλεξα χωρίς να το θέλω. Δεν ήθελα τίποτα στην πραγματικότητα. Δεν ήθελα να διαλέξω εγώ το δώρο. Ήθελα να το διαλέξει για μένα ο Άη Βασίλης…
Άννα Μητσοπούλου (Συγγραφέας)
Ήμουν οκτώ ετών! Στην εξώπορτα ένα κουτί περίμενε εμένα Πλησίασα διστακτικά ... Το άνοιξα. Η κούκλα των ονείρων μου, η γλυκιά Μπίμπι Μπο με στολή νοσοκόμας μου χαμογελούσε...
Anna
Ήταν το δώρο του Άη Βασίλη. Φυσικά από πίσω κρυβόταν η μητέρα μου, η οποία προτιμούσε να στερείται αυτή αλλά τα παιδιά της ήθελε να τα βλέπει ευτυχισμένα!
Anna
Αξία μητέρα!!
Anna
Πέρασαν τα χρόνια μαμά και εγώ πια ακολουθώ το παράδειγμα της. Η ευτυχία στα μάτια των παιδιών μου μου δίνει ανάσα και λόγο για να υπάρχω!
Κάκια Ξύδη (Εκδότρια – Συγγραφέας)
Στο χωριό μου, στην εποχή μου, δεν ερχόταν ο Αϊ Βασίλης! Ίσως δεν μας είχε ανακαλύψει ακόμη. Δεν έχω να θυμηθώ κάποιο δώρο γιατί ίσως να μην μου έχει φέρει ποτέ κάτι. Τότε τα δώρα που παίρναμε ως παιδιά ήταν τα χρήματα, ο μποναμάς, όπως τον έλεγαν.
Μια χρονιά μετά τη λειτουργία με φώναξε ο νονός και θείος μου στο καφενείο να μου δώσει τον μποναμά μου. Κόσμος αρκετός γύρω γύρω. Βάζει στη σειρά μια δραχμή, ένα δεκάρικο, ένα εικοσάρικο, ένα κατοστάρικο και ένα πεντακοσάρικο και μου λέει διάλεξε.
Ντράπηκα μπροστά σε τόσο κόσμο, δεν ήξερα τι να πάρω και μαντέψτε... τελικά πήρα τη δραχμή και έφυγα εν μέσω επιδοκιμασιών, εν αντιθέσει με την αδελφή μου που πήρε το πεντακοσάρικο! Δεν θυμάμαι μετά τι έγινε, αν ήρθε σπίτι και μου έδωσε τον κανονικό μποναμά μου ή όχι. Απλά μου έχει μείνει στη μνήμη αυτή η σκηνή.
Χρήστος Μπαλτάς (Ηθοποιός)
Όσο κι αν ανατρέξω στα παιδικά μου χρόνια, δεν μπορώ να θυμηθώ κάποιο δώρο ξεχωριστό... παιχνίδια-παιχνίδια- παιχνίδια.
Πιο πολύ κι από τα δώρα, περίμενα να δω τον ίδιο τον Άη Βασίλη. Μάλιστα θυμάμαι να ρωτάω τον πατέρα μου "Μπαμπά γιατί δεν κάθεται λίγο μαζί μας ο Άη Βασίλης; Γιατί αφήνει το δώρο στην πόρτα και φεύγει;" κι εκείνος να μου λέει με το πιο φυσικό ύφος του κόσμου.
"Χρηστάκη ξέρεις πόσα παιδιά υπάρχουν στον κόσμο; Αν στο κάθε παιδί κάτσει κι από πέντε λεπτά δεν θα προλάβει να μοιράσει τα δώρα".
Ομολογουμένως τα επιχειρήματα του ήταν πειστικότατα. Κι έτσι κάθε παραμονή Πρωτοχρονιάς, άκουγα το κουδούνι, έτρεχα να ανοίξω, μπας και τον προλάβω, κι απλά έβλεπα το δώρο στο χαλάκι... μετά αναλάμβανε η φαντασία μου. Εύχομαι σε όλους καλά Χριστούγεννα με υγεία, χαρά κι ευτυχία...!!!
Σμαραγδή Μητροπούλου (Συγγραφέας)
Εκείνο το δώρο που θυμάμαι πιο έντονα ήταν μία όμορφη κούκλα πορσελάνινη, με γαλάζια μάτια ντυμένη μ’ ένα ροζ κρινολίνο. Έμοιαζε έτοιμη να σου μιλήσει. Την είχα ονομάσει Καρμελίτα.
Ιωάννα Μαστοράκη (Σκηνοθέτις – Συγγραφέας)
Ξημέρωνε Πρωτοχρονιά κι όλη η πόλη είχε ντυθεί στα λευκά! Το αστραφτερό χριστουγεννιάτικο δέντρο με ζωηρές κόκκινες λάμπες έστεκε χρυσοστόλιστο στην άκρη του σπιτικού μας.
Στην κορφή του έλαμπε ένα μεγάλο φωτεινό αστέρι και στη βάση του μια μικρή αχυρένια φάτνη. Δίπλα στο τζάκι η φωτιά τρεμόπαιζε και γλυκά μ’ αποκοίμισε. Σαν ξύπνησα από τη γλυκιά θαλπωρή κι άνοιξα τα μάτια μου, δίπλα στη φάτνη αντίκρισα έκπληκτη ένα μεγάλο χρυσό κουτί, με κόκκινη κορδέλα.
Έτρεξα με χαρά και άρχισα με μεγάλη αγωνία να ξετυλίγω το δώρο... Πήρα την κόκκινη κορδέλα του και στόλισα με τον κόκκινο φιόγκο της, τα μαλλιά μου. Έπειτα άνοιξα το χρυσό κουτί και ως θαύμα ένα μικρό κόκκινο πιανάκι ξεπρόβαλε στα μάτια μου. Πήρα το μικρό πιάνο στα χέρια μου και άρχισα να παίζω φάλτσες νότες που στα αυτιά μου φαντάζανε σαν ουράνια μουσική...
Αυτό το μικρό φάλτσο κόκκινο πιανάκι, είναι ακόμα χαραγμένο στη μνήμη μου, και μου θυμίζει την μελωδία της ευτυχίας των παιδικών μου χρόνων.
Θανάσης Σάλτας (Συγγραφέας, ποιητής, σκηνοθέτης)
Λευκοστόλιστη παραμονή πρωτοχρονιάς του 82, το τρένο ταξιδεύει στο χιόνι, συνεπιβάτες εμείς σε βαγόνι ονείρου, κοιτούμε μαγεμένοι απ’ το παράθυρο, να τρέχουν λευκά τα τοπία στα μάτια μας, κι ένα σύννεφο πάχνης απ’ την ανάσα μας θολώνει το τζάμι του. Το τρένο φθάνει στον πετρόχτιστο σταθμό της Τιθορέας, το χιόνι σκεπάζει τα γόνατα μας, οι τρακτερωτοί δρόμοι του χωριού αποκλεισμένοι.
Ο σταθμάρχης μας καλεί να μείνουμε στο σταθμό και να ζεσταθούμε στη στόφα του σταθμού. Πρωτοχρονιά στον σταθμό, κι ένα χριστουγεννιάτικο δέντρο με πολύχρωμα λαμπιόνια που αναβοσβήνουν σαν άστρα μας κρατούν συντροφιά. Αποκοιμήθηκα στη ζεστή αγκαλιά των γονιών μου…
Ξημερώνει, κι ανοίγω τα μάτια… Ο σταθμάρχης ντυμένος Αϊ- Βασίλης, καθισμένος σε αυτοσχέδιο έλκηθρο μου χαμογελά…
Κάτω απ’ το χριστουγεννιάτικο δέντρο ένα μικρό τρενάκι έφερνε κύκλους γύρω του... Αυτό το τρενάκι είναι δώρο για σένα, απ’ τον Αϊ-Βασίλη, μου είπε. Συνάδελφος του μπαμπά μου ο σταθμάρχης! Τούτο το πρωτοχρονιάτικο τρενάκι ακόμα με ταξιδεύει. Χιονοστόλιστο το ωραιότερο δώρο της ζωής μου. Καλή χρονιά!
Σοφία Δημοπούλου (Συγγραφέας)
Το δώρο που θυμάμαι περισσότερο ήταν ένα μικρό κουτάβι, η Μπιζού, που μου την έκαναν δώρο με κορδέλα στο λαιμό, ανήμερα Πρωτοχρονιά. Συνοδευόταν από ολόκληρο ποίημα που είχε γράψει η μητέρα μου, όπως συνήθιζε κάθε χρόνο. Καλά Χριστούγεννα και με το καλό ο καινούριος χρόνος!
Κωνσταντίνος Ιωακειμίδης (Συγγραφέας)
Ακόμα θυμάμαι, εκείνη τη γιορτινή μέρα, που η κοπέλα από το δίπλα διαμέρισμα, μου έκανε δώρο το πρώτο μου βινύλιο. Ήταν ο δίσκος της αγαπημένης μου Κωνσταντίνας με τίτλο "Χαμογελώ". Το αγαπημένο μου τραγούδι "τα τακούνια μου θα σπάσω" το χόρευα στη δια πασών και ήμουν πιο ευτυχισμένος από ποτέ!!!
Χαριτίνη Μαλισσόβα (Εκπαιδευτικός – Συγγραφέας)
Ήμουν εννέα ετών όταν, στη συσκευασία που βρήκα να με περιμένει στην πόρτα το πρωί εκείνης της Πρωτοχρονιάς, ανάμεσα σε άλλα παιχνίδια, ανακάλυψα και μια πανέμορφη, πολύ πρωτότυπη για την εποχή, κούκλα.
Είναι σε διαστάσεις λίγο μεγαλύτερη από τις σημερινές επώνυμες κούκλες, εξαιρετικής ποιότητας, και ντυμένη με καθημερινά αλλά καλόγουστα ρούχα.
Είναι το παιχνίδι που έφερα από το πατρικό μου και κοσμούσε και το παιδικό δωμάτιο της κόρης μου. Το εντυπωσιακό είναι πως η τρίχρονη εγγονή μου, σχεδόν μισό αιώνα μετά, την εντόπισε και την έκανε φίλη με τις δικές της κούκλες. Τόσο σύγχρονη μοιάζει.
Έχω την εντύπωση πως αυτό το παιχνίδι με έκανε να κατανοήσω και να διακρίνω, από την τρυφερή εκείνη ηλικία, τη διαφορά μεταξύ αναλώσιμου και διαχρονικού -ποιοτικού.
Τερέζα Καζιτόρη (Ηθοποιός και Τραγουδίστρια)
Το δώρο του Αγίου Βασίλη που δε θα ξεχάσω ποτέ... ήταν το αεροπλάνο της Μπάρμπι... ήταν το δώρο που με έκανε να μάθω ότι δεν υπάρχει Άγιος Βασίλης. Είχα ξυπνήσει να πιώ νερό το βράδυ κι έπιασα του γονείς μου "στα πράσα" να το βάζουν κάτω από το δέντρο. Δεν είπα τίποτα. Την άλλη μέρα απλά τους είπα "ευχαριστώ Άγιε Βασίλη"
Τη συναντάμε στο θεατρικό ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΚΑΙ 13 στο θέατρο NOUS, και έβγαλε πριν 15 μέρες περίπου το νέο της τραγούδι «Αποδημητικά πουλιά»
Δώρα Ανδρεαδάκη (Συγγραφέας)
Είναι παραμονές Χριστουγέννων και έχω επισκεφτεί ένα κατάστημα παιχνιδιών με τη μαμά μου προκειμένου να διαλέξω ένα δώρο για τις γιορτές. Καθώς χαζεύω τριγύρω, η ματιά μου καρφώνεται σε μια κούκλα-μωρό που έχει τη δυνατότητα να γελάει και να κλαίει τοποθετώντας ένα δισκάκι στην πλάτη της. Η κούκλα έχει μια πιπίλα στο στόμα της και βρίσκεται μέσα σ’ ένα κίτρινο καρότσι ντυμένο με ύφασμα και ασορτί μαξιλαράκι. Δεν θυμάμαι το όνομά της, θυμάμαι όμως τη χαρά μου καθώς φεύγαμε απ’ το μαγαζί! Εύχομαι όλα τα παιδιά του κόσμου να είναι χαρούμενα και υγιή δίπλα στα αγαπημένα τους πρόσωπα. Καλά Χριστούγεννα!
Κωνσταντίνα Σιλεβρή (Ηθοποιός)
Θυμάμαι να ανοίγω το μεγάλο κουτί με την γυαλιστερή κορδέλα και να νιώθω ευτυχισμένη.
Από μέσα να με κοιτά μια όμορφη πολύ όμορφη μεγάλη ξανθιά κούκλα με μακριά μαλλιά, γεμάτα μπούκλες.
Ένιωσα πως ο Άγιος Βασίλης με αγαπά, με έχει στα καλυτέρα παιδάκια, μέσα στην καρδιά του. Χάρηκα τόσο πολύ που δεν μπορούσα να σκεφτώ και να θυμηθώ αν του είχα στείλει γράμμα, αφού ακόμη δεν ήξερα να γραφώ...
Κοιμήθηκα αγκαλιά με την όμορφη ξανθιά μου και την αποχωρίστηκα μετά από πολλά-πολλά χρόνια.
Φλώρα Τζελέπη (Συγγραφέας)
Ήταν κάποια παιχνίδια που οι γονείς μου μας έλεγαν ότι τα έφερε ο Άη Βασίλης για να τα πάμε σε ένα ορφανοτροφείο που υπήρχε τότε στο Πασαλιμάνι, στον Πειραιά... Ακόμη θυμάμαι τα μικρά παιδάκια που μας περίμεναν και ένα κοριτσάκι που κρατούσε σφιχτά τον πατέρα μου και φώναζε: "Μπαμπά, μπαμπά"... Δεν μπόρεσαν ποτέ οι γονείς μου να το υιοθετήσουν γιατί είχαν ήδη παιδιά... Τέτοιες μέρες πάντα το θυμάμαι...
Καλές γιορτές και σ εσάς, αγάπη υγεία ηρεμία.
Μάγδα Κισσούδη (Συγγραφέας- δημοσιογράφος)
Για μένα δεν ήταν το ίδιο το δώρο, που έμεινε στη μνήμη μου, αλλά η προσμονή... αυτό το συναίσθημα έχει μείνει χαραγμένο στις παιδικές χριστουγεννιάτικες αναμνήσεις μου... κι αυτή την προσμονή την έχω ακόμη κι ας μεγάλωσα... Άλλωστε ο Άγιος Βασίλης υπάρχει για όσους πιστεύουν... ΚΙ ΕΓΩ ΠΙΣΤΕΎΩ!!
Αντώνης Βάμβουκας (Συνθέτης – Ερμηνευτής)
Το δώρο του Αι Βασίλη που έχει μείνει χαραγμένο στη μνήμη μου, είναι ένα ηλεκτρικό μοτοποδήλατο σε μινιατούρα.
Ευτυχία Τερζάκη (Ηθοποιός)
Μια και ο μπαμπάς ήταν άρρωστος και κάναμε 6 μήνες να τον δούμε, η μαμά μας έφερε ένα κόκκινο μπερέ, μια λούστρινη κόκκινη τσάντα και έναν γερανό του Κώστα. Τα βάλε κάτω από το δένδρο και μας είπε: «Τα έφερε ο Άγιος Βασίλης, να γίνει καλά ο μπαμπάς μας». Ωραιότερα δώρα δεν είχε… χρόνια πολλά καλά Χριστούγεννα
Δήμητρα Κουρτελλή (Συγγραφέας)
Κατά τη διάρκεια των παιδικών μου χρόνων, κάθε παραμονή πρωτοχρονιάς, είχα μεγάλη ανυπομονησία για το δώρο που θα έπαιρνα από τον Άγιο Βασίλη. Κάθε χρόνο, εγώ και οι αδελφές μου, δεν κοιμόμαστε σχεδόν όλο το βράδυ, για να τον ακούσουμε και να τον δούμε. Αυτό που μου έμεινε χαραγμένο στη μνήμη μου ήταν ένα δακτυλίδι-ρολόι. Θυμάμαι την κάθε λεπτομέρειά του. Ήταν κατασκευασμένο από λευκόχρυσο, με διαμαντάκια στο γύρω και το εσωτερικό του είχε χρώμα πορτοκαλί. Μόλις άνοιξα το κουτί στο οποίο ήταν τυλιγμένο ένοιωσα μεγάλο ενθουσιασμό και χαρά. Ήταν το πιο ξεχωριστό δώρο, γιατί είχε ιδιαίτερη όψη ως αντικείμενο και συναισθηματική αξία, αφού ήταν το τελευταίο μου δώρο από τον Άγιο Βασίλη.
Όλγα Αχειμάστου (Ποιήτρια)
Ήταν ένα σπιτάκι που παταγες την καμινάδα στην σκεπή του κι από ένα παραθυράκι πίσω έβλεπες φωτογραφίες τρισδιάστατες από το παραμύθι της Κοκκινοσκουφίτσας. Και σκεφτόμουν του χρόνου ότι ήθελα να πάρω τα τρία γουρουνάκια.
Ελισάβετ Σατσόγλου (Συγγραφέας)
Ναι θυμάμαι! Ήταν ένα χαμόγελο και ένα ευχαριστώ! Ήταν το καλύτερο χριστουγεννιάτικο δώρο. Κάθε μέρα τις τελευταίες πριν τις διακοπές των Χριστουγέννων περπατώντας με τις φίλες μου για να πάω σχολείο έβλεπα για πρώτη φορά στη ζωή μου έναν άνθρωπο στο δρόμο. Καθισμένο πάνω σε κουβέρτες κουρελής. Φαινότανε πεινασμένος και ταλαιπωρημένος. Ήμουν περίπου 11 χρόνων. Δεν ξαναείδα τέτοια εικόνα μέχρι τότε.
Άστεγος λέγεται και το έμαθα μετά από πολλά χρόνια! Εγώ έβλεπα με τα παιδικά μου μάτια τα μάτια ενός θλιμμένου άντρα. Πλησίαζαν Χριστούγεννα. Στο σχολείο, στο σπίτι, παντού στολίδια, κεράσματα, δώρα. Εγώ ήδη είχα ζητήσει ένα τρενάκι από τον Άη Βασίλη. Μου άρεσαν πολύ τα τρένα. Το μυαλό μου ωστόσο ήταν συνέχεια σε αυτόν τον κουρελή στον δρόμο. Άραγε πώς θα κάνει Χριστούγεννα; Τι θα φάει; Θα είναι κάποιος δίπλα του; Ο Άη Βασίλης έχει κάτι για αυτόν; Δεν με άφηνε ήσυχη αυτή η σκέψη για αυτόν τον άνθρωπο. Ήρθε η παραμονή της Πρωτοχρονιάς. Εμείς τότε τα παιδιά λέγαμε τα κάλαντα από νωρίς το πρωί μέχρι αργά το απόγευμα.
Γυρνούσαμε στις γειτονιές και μαζεύαμε πεντάλεπτα, δεκάλεπτα, μια δραχμή ήταν γιορτή για μας! Όταν σκοτείνιασε πήγα κουρασμένη αλλά χαρούμενη στο σπίτι. Με περίμενε ζεστό φαγητό, η μασίνα που έκαιγε και μοσχομύριζε η πρωτοχρονιάτικη πίτα! Η μαμά μου με φίλησε και μου είπε να ετοιμαστώ γιατί θα έρθουν τα ξαδελφάκια για να αλλάξουμε τον χρόνο! Το μυαλό μου πήγε στον άνθρωπο εκείνον στον δρόμο.
Ξαφνικά δεν με ένοιαζε ούτε τα δώρα, ούτε τα γέλια και τα παιχνίδια. Δεν ξέρω ποια δύναμη με έκανε να πω ένα μικρό ψέμα στη μαμά μου: " Μαμά πρέπει να πεταχτώ στην Ευσταθία. Πρέπει να της δώσω το μερίδιο από τα κάλαντα". Η Ευσταθία έμενε στον τρίτο όροφο και γω στον πρώτο. Η μαμά μου είπε "Πάνε γρήγορα και έλα να ετοιμαστείς".
Αμέσως κρυφά πήρα μια τσάντα και έβαλα μέσα ψωμί, τυρί, σαλάμι, κάστανα βρασμένα, μήλα και κάτι γάντια του μπαμπά μου. Έκρυψαν την τσάντα κάτω από το παλτό μου και βγήκα.
Τρέχοντας έφτασα στον άνθρωπο του δρόμου. «Ορίστε!» του είπα. Άφησα δίπλα του την τσάντα. «Καλή χρονιά!» Με κοίταξε με ένα βλέμμα που δεν θα το ξεχάσω μέχρι να πεθάνω.
«Ευχαριστώ», μου είπε. Έφυγα τρέχοντας για το σπίτι. Δεν ήξερα αν ήταν καλό, σωστό ή ό,τι άλλο... αλλά ένιωσα τόσο γλυκά. Ανακουφίστηκα γλυκά ! Το βράδυ την ώρα που άλλαξε ο χρόνος ανταλλάξαμε φιλιά, ευχές και δώρα! Ο Άη Βασίλης μου έφερε το τρενάκι που ζήτησα! Σήκωσα τα μάτια μου και είπα ευχαριστώ! Μπροστά μου εμφανίστηκε το βλέμμα του ανθρώπου στον δρόμο. Ευχαριστώ άκουσα στην ψυχή μου! Το κρατούσα μυστικό πάρα πολλά χρόνια αυτό το γεγονός. Το θυμάμαι όμως κάθε Πρωτοχρονιά. Για μένα αυτό το βλέμμα αγάπης και αυτό το ευχαριστώ από καρδιάς είναι το καλύτερο δώρο που έχω λάβει.
Ευχαριστώ που μου δώσατε την ευκαιρία να καταθέσω από ψυχής αυτή την ιστορία και πρώτοι την μαθαίνετε! Καλές γιορτές με αγάπη και υγεία!
Ευδοκία Ποιμενίδου (Συγγραφέας – Νηπιαγωγός)
Το δώρο που θυμάμαι με πολλή αγάπη και νοσταλγία, ήταν ένα βιβλίο μυθολογίας. Ήμουν επτά ετών, δεκαετία τού εξήντα. Στο χωριό μου δεν υπήρχε βιβλιοπωλείο και τα βιβλία που έφταναν ήταν ελάχιστα. Κυρίως εγκυκλοπαίδειες και σχολικά βιβλία υπήρχαν, κι αυτά όχι σε όλα τα σπίτια. Θυμάμαι, είχαμε ένα παλιό αναγνωστικό με ελάχιστες, ασπρόμαυρες εικόνες, απ' το οποίο μας διάβαζε ο παππούς ποιήματα και μικρά κείμενα.
Η μυθολογία μου ήταν ένα βιβλίο μεγάλων διαστάσεων, με σκληρό εξώφυλλο και έγχρωμη εικονογράφηση. Στα μάτια μου φάνταζε ως κάτι το υπέροχο, μαγικό. Τη λάτρευα, την έπαιρνα μαζί μου στο σχολείο, την είχα μάθει απ' έξω. Για δύο ή τρία χρόνια ήταν το μοναδικό εξωσχολικό βιβλίο που είχα. Όταν πήγα τετάρτη τάξη, άρχισα να δανείζομαι βιβλία από την βιβλιοθήκη του σχολείου και της κοινότητας, οπότε παραμέλησα τη μυθολογία μου. Ακόμα έχω τις εικόνες της στη μνήμη του. Καλή χρονιά!
Σταυρούλα Φραγκουδάκη (Συγγραφέας)
Το δώρο του Άη Βασίλη που είναι χαραγμένο στη μνήμη μου ήταν το πρώτο μου βιβλίο -παραμύθι... εκείνη την εποχή ήμουν πολύ ενθουσιασμένη με τη Μαίρη Πόπινς... Είχα δει μια ταινία στην τηλεόραση και είχα μαγευτεί!
Όταν λοιπόν ήρθαν τα Χριστούγεννα ο Άη Βασίλης μου έφερε το βιβλίο της! Η χαρά μου ήταν απεριόριστη, φανταστείτε ότι όταν άνοιγα μια ομπρέλα νόμιζα πως είναι μαγική, όλο αυτό το παιδικό και αθώο συναίσθημα έκανε τα Χριστούγεννα παραμυθένια. Ύστερα από τόσα χρόνια ακόμα το θυμάμαι και το νοσταλγό!
Μαίρη Κωστάκη (Συγγραφέας)
Πάντα λάτρευα αυτό τον γλυκό ασπρογένη, ροδομάγουλο γεροντάκο και φυσικά θυμάμαι με νοσταλγία τα δώρα του. Αυτό όμως που πάντα έρχεται πιο έντονα στη μνήμη μου από αυτά ήταν το πρώτο μου βιβλίο. Στα παιδικά μου μάτια φάνταζε τεράστιο και μοναδικό!
«Το σοκολατένιο σπίτι» ήταν ο τίτλος του και δεν ήταν άλλο από το γνωστό παραμύθι των αδελφών Γκρίμ «Χάνσελ και Γκρέτελ». Διαβάζοντας το τα συναισθήματα μου εναλλάσσονταν συνεχώς! Από το θαυμασμό και τη χαρά βλέποντας την υπέροχη πραγματικά εικονογράφηση, στον τρόμο και στην αγωνία για την κατάληξη της ιστορίας.
Η κανίβαλη μάγισσα που είχε απαγάγει τα παιδιά θα έτρωγε το Χάνσελ; Η θα γινόταν κάποιο θαύμα για να γλυτώσει; Ευτυχώς που η αδελφική αγάπη θριάμβευσε και η Γκρέτα έσωσε τον αδελφό της. Ένα -happy end- λυτρωτικό! Ακόμα θυμάμαι το χαρούμενο καρδιοχτύπι μου …
Γιάννης Φιλιππάκης (Συγγραφέας – Ποιητής, Μέλος του ΔΣ της Π.Ε.Λ. -Κοσμήτωρ)
Γραμμένο πριν 10 χρόνια, από το αγαπητό φίλο Γιάννη… ΑΗ- ΒΑΣΙΛΗΣ (ανέκδοτο 22/12/2022)
Απόψε,
σταυρώνω τον πόνο,
ανάμεσα στους ληστές
των καιρών.
Ίσως, αναστηθεί μεταλλαγμένος
σ ένα μικρό ηλιόπαιδο.
Παραμονή Χριστουγέννων
κι 'είναι μια νύχτα μαγική,
σ 'αναμονή του Άη-Βασίλη.
Τρύπησα την οροφή του νου,
να περάσει ο γέροντας.
Σ άλλα Χριστούγεννα , με γέλασε
η Αγάπη,
απόψε ποιος ξέρει !
Στην αυλή και την κάμαρα νιφάδες
θλίψης,
διάφανη θολή κουρτίνα
κι εγώ ν αφουγκράζομαι τον καλούμενο ήχο.
Βήματα νυχτερινά , ησυχία, προσμονής , προαίσθημα,
ανύσταχτο.
Με όσφρηση λαγωνικού ,
για άρωμα αναδυόμενο
του ερχομού.
Αν δεν έρθεις , ίσως το φάντασμα σου
ντυθεί επισκέπτης ,
με την φορεσιά της σελήνης . της πέτρινης.
Ένα πελώριο φάντασμα
αιώνων Αγάπης , κοιμισμένο ,
κλεισμένο στο υφαντό κουκούλι των καιρών
και της απογοήτευσης.
Αφρισμένα συναισθήματα ,
στην τρικυμία των αισθήσεων.
Η Αγάπη
δεν πεθαίνει , ζει και σε παράγκες μοναξιάς.
Γέρασαν τα φτερωτά όνειρα ,
μα ακόμα πετούν
και που ξέρεις !
Χριστούγεννα κι Ανάσταση μαζί !
Αη-Βασίλης, των παιδιών και της ελπίδας
είναι Αυτός !!!
Βαγγέλης Ζάπας (Ηθοποιός)
Η αλήθεια είναι πως από πολύ μικρός, όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, έχοντας τον πατέρα μου τετραπληγικό, σε μία εποχή που υπήρχε μεγάλος ρατσισμός προς τα άτομα με αναπηρία, και η απομάκρυνση φίλων και συγγενών ήταν κάτι σύνηθες, για μένα κάθε Χριστούγεννα ήταν τεράστιο δώρο να καλούμε ανθρώπους στο σπίτι μας και να κάνουμε φιλικά και οικογενειακά τραπεζώματα. Έδινε τεράστια χαρά σε εκείνον και κατ’ επέκταση σε μένα!
Ξένη Βασιλάκη (Ηθοποιός)
Δεν θυμάμαι να ενθουσιάζομαι σαν παιδί με κάποιο υλικό δώρο. Θυμάμαι πολύ έντονα όμως, ανήμερα των Χριστουγέννων, ηλιόλουστη μέρα, όταν ήμουν έξι χρονών, να πηγαίνουμε για πικνίκ στη θάλασσα στο Μάτι, με την μητέρα μου και τον αδελφό μου.
Γεμίσαμε το αυτοκίνητο με όλα τα πατροπαράδοτα εδέσματα, ποσότητες που δεν αναλογούσαν σε τρία άτομα, εκ των οποίων τα δύο παιδιά, και κατεβήκαμε στη θάλασσα.
Ήταν μια αυθόρμητη γιορτή, οποίος τύχαινε να περάσει, η μητέρα μου τον φίλευε και στο τέλος γίναμε μια μεγάλη παρέα. Το δώρο λοιπόν που θυμάμαι να παίρνω εκείνη τη χρονιά είναι μια αναπάντεχη γιορτή, με πολύ φαγητό, τραγούδι και γέλια. Το δώρο του δούναι και λαβείν.
Εύη Κολιούλη (Ηθοποιός)
Το δώρο του Άη Βασίλη που αγάπησα και περίμενα πιο πολύ από καθετί ως παιδί, ήταν ένα λαχανοπαιδάκι (μια πάνινη κουκλίτσα σαν λάχανο που της άλλαζες πάνες). Το είχα δει σε μια βιτρίνα… Είχα ξετρελαθεί, καθώς είχα ήδη το αγοράκι και ήθελα και το κοριτσάκι. Επειδή όμως ήταν αρκετά ακριβό δεν είχα μεγάλες προσδοκίες... Οπότε όταν άνοιξα το δώρο μου ήταν τεράστιο το σοκ και η χαρά.
Χρύσα Νικολάκη (Συγγραφέας – Ποιήτρια)
Ήταν Δεκέμβριος του 1992 όταν στο πατρικό μου μας επισκέφτηκε ο ξάδερφός μου ο Γιάννης. Φαντάρος διατελούσε τότε, στο Χαϊδάρι θυμάμαι. Το κρύο ήταν τσουχτερό, ιδιαίτερα εκείνη τη χρονιά, σε αντίθεση με το καλοκαίρι που λάβας καυτός μας είχε αφήσει το αποτύπωμά του στη σάρκα και την αυλή μας.
Ακόμα και τα χρυσάνθεμα δειλά-δειλά ξεπρόβαλαν , δεν έλεγαν να ξεμυτίσουν από τη γλάστρα της γιαγιάς Χρυσούλας, λες και φοβόντουσαν μην τα πάρει ο βοριάς μακρυά από τη θωριά μου.
Ο βασιλικός και ο δυόσμος στο περβάζι κρατούσαν δυνατό το άρωμά τους, προδίδοντας τη φροντίδα της μάνας. Το σπίτι μας ήταν κανονικό, όχι πολύ μεγάλο, στα μάτια μου όμως φάνταζε παλάτι. Δεν συγκρινόταν με τα 33 τετραγωνικά του υπογείου που ζούσα ένα χρόνο πριν.
Τώρα, 77 τετραγωνικά μου επέτρεπαν ένα όλο δικό μου δωμάτιο. Μέχρι και δικό μου δέντρο, πάνω στο γραφειάκι, είχα.
Τα λαμπιόνια βέβαια είχαν γίνει αντίκες αφού χρονολογούνταν τρεις γενιές πίσω.
Ο μπαμπάς, τυπογράφος στο επάγγελμα, είχε τη δουλειά του αλλά τον τελευταίο καιρό ήταν απλήρωτος.
Όταν η μάνα δίστασε να φιλοξενήσει το δεύτερο μου ξάδερφο στο σπίτι της αντιμίλησα , μοναχοπαίδι καθώς ήμουν, και ήθελα συντροφιά.
-Μάνα εσύ πόσες φορές έχεις πει -να στο θυμίσω- πως όλοι οι καλοί χωράνε;
-Μπρε, μου είπε φουρκισμένη, με ρωτάς πώς θα θρέψω με την αφραγκία μας το τέταρτο στόμα; Θες να στερηθείς το ελάχιστο;
Κάθε βράδυ προσευχόμουν να αλλάξει γνώμη η μάνα και νομίζω πως τα κατάφερα όταν ο καλός Θεός έφερε τον μπαμπά σπίτι, με μισό μισθό εκείνη την Παρασκευή το απόγευμα, παραμονή Χριστουγέννων.
Πω πω τι χαρές που έκανα!
Ακόμα θυμάμαι εκείνη την πάστα ποντικάκι που βούτηξα από τα χέρια του!
Και κείνα τα γέλια του και τη χαρά του που επιτέλους με έκανε να γλυκαθώ και να γελάσω!
Ξέρω δεν είναι πολλά είπε στη μάνα, μα θα πληρώσουμε τους λογαριασμούς και το δάνειο.
Θα φάμε και λίγο κατσικάκι ανήμερα τα Χριστούγεννα.
Τι λες τώρα θα πεις και στον Γιάννη τον ανιψιό σου να έρθει από την άδειά του να μείνει μαζί μας τις γιορτές?
Το λυπάμαι εκείνο το δόλιο το κορίτσι μας, τόσο απομονωμένο που είναι, δύο φίλες έχει όλες κι όλες στο σχολείο.
Θα της κάνει καλό λίγη συντροφιά, να βγει και καμιά βόλτα επιτέλους!
-Τι λες;
-Αμάν εσύ και η κόρη σου έχετε κάνει κόμμα! Τα τζιέρια μου φάγατε! Τέλος πάντων, πάρε τη μάνα του στο χωριό να της το πεις. Μόνο να πει στον κανακάρη της να μην περιμένει να φάει με χρυσά κουτάλια, ότι έχουμε θα βγάλουμε στο τραπέζι μας, κι απ' το υστέρημα μας.
-Γεια σου βρε Σούλα μου που έχεις χρυσή καρδιά , το ‘ξερα ότι θα αλλάξεις γνώμη!
-Μόνο μην ξεχάσεις να της πεις να στείλει κάνα κόκορα, να τον ψήσω με χυλοπίτες στο φούρνο για τις γιορτές.
Και θα τον φιλοξενήσουμε , φρόνιμος να ναι μόνο, δεν θέλω φασαρίες ,ούτε κοπελιές να μου φέρει πεσκέσι.
Εκείνα τα Χριστούγεννα ήταν τα ομορφότερα της ζωής μου. Ο Γιαννακός ομόρφυνε το σπίτι και την καρδιά μου. Ζέστανε το γιορτινό μας τραπέζι.
Μπορεί να μην είχαμε ψωμί αγορασμένο, μα το τηγανόψωμο της μάνας ήταν το πιο ευλογημένο. Αχνιστό σαν τη ζέστη της την καρδιά.
Είναι τόσο ωραίο να μοιράζεσαι!
Σε ευχαριστώ Άγιε μου Βασίλη!
Και εμείς με τη σειρά μας ευχαριστούμε όλους αυτούς τους ανθρώπους που ανταποκρίθηκαν στο «θέλω» μας, που μας χάρισαν τις στιγμές που «βίωσαν» ως παιδιά και τους ευχόμαστε μέσα από την καρδιά μας, το νέο έτος να τους χαρίσει ότι προστάζει η καρδία τους και ότι το νου τους «καρτερεί».
Καλή χρονιά και σε σας, ευτυχισμένο να είναι το 2023 που σε λίγες ώρες θα έρθει στη ζωή μας, με την ευχή να σας προσφέρει απλόχερα ότι τα προηγούμενα χρόνια «τσιγκουνεύτηκαν» να σας δώσουν
Παύλος Ανδριάς & Καλλιόπη Γραμμένου
