Κάνατε «πρωταπριλιάτικα αστεία» ή έχετε πέσει θύμα από αυτά; Είναι το ερώτημα που θέσαμε στους αγαπημένους φίλους μας των «media» και να οι απαντήσεις που λάβαμε:
Σαββιδάκης Κωστής (Ηθοποιός)
Έλεγα από μικρός πρωταπριλιάτικα ψέματα, αλλά όχι άγρια. Απλά αστεία, σαν αυτά, ξέρετε, τα χαζά που κάναμε συνήθως όλα τα παιδιά.
Στα 18 αποφάσισα να πω ένα σοβαρό αστείο στην αγαπημένη μου θεία Άννα... Της είπα ότι παντρεύτηκα κρυφά και δεν κάλεσα κανέναν από την οικογένεια, κι εκείνη μου έσπασε ένα μπουκάλι στο κεφάλι!
Από τότε σταμάτησα να λέω ψέματα την Πρωταπριλιά...
Κωνσταντίνος Μουταφτσής (Ηθοποιός)
Είχα βάλει στο μπάνιο του φροντιστηρίου μου σαπούνι που όταν πλενόσουν γινόταν κόκκινο σαν αίμα.
Αφού με κράτησαν στο φροντιστήριο και μετά από αυτό …
Αργυρώ Μουντάκη (Συγγραφέας)
Το πιο μεγάλο πρωταπριλιάτικο αστείο της ζωής μου είναι η ίδια η ζωή μου! Ήταν ξημερώματα της 1ης Απριλίου όταν αποφάσισα να έρθω στον κόσμο, αφού είχα ταλαιπωρήσει πολύ τη μανούλα μου ήδη από την 31η του Μάρτη. Η θεία μου όταν της το είπαν δεν το πίστευε. Μια ιστορία που θυμάμαι να μου τη λένε από μικρή, την οποία για κάποιον λόγο την έβρισκα γοητευτική. Αν και παιδί της πρωταπριλιάς, «πρωταπριλιάτικο αστείο» εγώ η ίδια, ωστόσο τα ψέματα δεν τα αγαπώ καθόλου και δεν τα θέλω στη ζωή μου. Καλή πρωταπριλιά σε όλους!
Άντζυ Νομικού (PR & Marketing Manager)
Από μικρή μου άρεσαν οι πλάκες και η αλήθεια είναι ότι περίμενα την πρωταπριλιά για να ετοιμάσω και εγώ τη δική μου!
Συνήθως την πρώτη την έκανα στον αδελφό μου που ήταν ο πιο κοντινός μου… αλλά μου άρεσε να κάνω και σε γονείς, φίλους, συμμαθητές κ.λ.π
Μεγαλώνοντας έκανα και μου έκαναν και μένα πολλές φάρσες όλο το χρόνο. Δεν περιμέναμε την Πρωταπριλιά.
Έτσι το 1992 μαζί με τη φίλη μου τη Μάρη Ευγενίδου, που τότε δούλευα στο μαγαζί της, κάναμε στον φίλο μας τον Γιώργο Δ. την παρακάτω…
Αφού λοιπόν ο ΓΔ μας είχε κάνει μια «χοντρή» πλάκα, του το κρατούσαμε και εμείς. Έτσι τυπώσαμε αφίσες ότι πουλάει το σπίτι του και μάλιστα είχαμε βάλει μια χαμηλή τιμή για να υπάρχει ενδιαφέρον. Γράφαμε επίσης, πως λόγω επαγγέλματος θα μπορούσαν να επικοινωνήσουν μαζί του μετά τις 11 το βράδυ.
Καταλαβαίνετε ότι το τηλέφωνο του χτυπούσε συνέχεια. Για μέρες δεν μπορούσε να ηρεμήσει και φυσικά εμείς του το αποκαλύψαμε πολλά χρόνια μετά…
Γιώργος Βούλγαρης (Ηθοποιός –Σκηνοθέτης)
Ένα από τα έθιμα που αγαπούσα στην παιδική μου ηλικία ήταν της πρωταπριλιάς. Θυμάμαι να σχεδιάζουμε τα ψέματα που θα λέγαμε σχεδόν ένα μήνα πριν. Προσπαθούσα να μην είναι κοινότυπο και σύνηθες. Ήταν κάτι σαν άτυπος διαγωνισμός μεταξύ της παιδικής μου παρέας. Η αλήθεια είναι ότι σκεφτόμασταν ότι πιο πρωτότυπο και ευφάνταστο ψέμα για να δράσουμε εκείνη την μέρα.
Συνήθως εμάς δεν μπορούσαν να μας ξεγελάσουν εκείνη την ημέρα οι άλλες προσπάθειες των φίλων μας, γιατί σαν παρέα ήμασταν υποψιασμένοι.
Τα δικά μας ψέματα όμως ήταν τόσο μελετημένα τόσο οργανωμένα και σε κάποιες περιπτώσεις τόσο ακραία που δύσκολα ο άλλος θα μπορούσε να αντιληφθεί την αλήθεια.
Το πιο ακραίο που έχουμε κάνει είναι ότι έχουμε διοργανώσει με την παρέα να πούμε στους γονείς ενός φίλου μας (έχοντας φυσικά την συγκατάθεση του σε όλο αυτό) ότι τον χτύπησε αμάξι στην προσπάθεια του να πιάσει μια μπάλα σε μια αλάνα που παίζαμε. Εγώ ήμουν αυτός που έπρεπε να τηλεφωνήσει και επιστράτευσα όλο μου το ταλέντο στην υποκριτική για να γίνω πιστευτός.
Τα πράγματα όμως δεν πήγαν όπως θέλαμε. Αυτό που ακολούθησε ήταν σχεδόν εφιαλτικό.
Η μητέρα του φίλου στο άκουσμα του «δήθεν» ατυχήματος του γιού της έχασε τις αισθήσεις της, χτύπησε το κεφάλι της και την μετέφεραν στο νοσοκομείο κάνοντας αρκετά ράμματα και εμείς βρεθήκαμε (για εκφοβισμό και παραδειγματισμό) στο αστυνομικό τμήμα (κάτι πολύ τραυματικό τότε για εμάς) να προσπαθούμε να εξηγήσουμε την πράξη μας.
Κάναμε πολύ καιρό να το ξεπεράσουμε είναι η αλήθεια.
Στα χρόνια που ακολούθησαν μοιραία περιοριστήκαμε στα πιο βατά και κοινότυπα ψεματάκια.
Ηλιάδα Γκανά (Συγγραφέας)
Ένα «πιστευτό» ψέμα μιας «απίστευτης πρωταπριλιάς»
Οι δείκτες του ρολογιού έδειχναν 06:45 και η επίδραση του διπλού πρωινού καφέ δεν είχε επιφέρει την επιθυμητή εγρήγορση που χρειαζόταν. Το βαρύ πρόγραμμα της ημέρας δεν άφηνε πολλά περιθώρια για χουζούρι και χαλάρωση. Άπλωνε τις τελευταίες πινελιές μακιγιάζ, όταν το κινητό της άρχισε να χτυπά σαν δαιμονισμένο. Στη θέα του πατρικού της ξαφνιάστηκε και τρόμαξε η κόρη. Ποτέ μα ποτέ δεν την καλούσαν στο κινητό οι γονείς της, μέχρι σήμερα.
«Παναγιά μου!» αναφώνησε. Μαύρες σκέψεις ήρθαν να εγκατασταθούν. «Κάτι έχει γίνει, κάτι έπαθαν….» και ο εκπαιδευμένος, να στρέφεται πάντα στο κακό εγκέφαλος, άρχισε να υπερλειτουργεί.
Που να συνδέσει η έρμη πρωϊνιάτικα ημερομηνία… τηλεφώνημα… την ανάγκη κάποιες φορές να ξαναγινόμαστε παιδιά, ανεξαρτήτως ηλικίας.
«Ναι; Βασούλα; Τι έγινε;».
Κατά έναν περίεργο λόγο ήταν σίγουρη η κόρη ότι στην άλλη άκρη ήταν η Βασούλα της, όπως της άρεσε να την φωνάζει, με την δεύτερη «δήθεν», να θυμώνει. Η μισοσβησμένη αχνή φωνή της μαμά της δεν της άφησε καμία αμφιβολία.
«Έλα παιδί μου. Μην τρομάξεις, αλλά χτύπησα…» και να σου ένας λυγμός που δήλωνε τον πόνο αλλά και τα πιθανά δάκρυα που κυλούσαν.
«Που; Πως; Τι έπαθες;»
Η Βασούλα με μισοσβησμένη φωνή την ενημερώνει πως έπεσε και έσπασε το πόδι της, πως πονάει πολύ και να σου το δεύτερο και τρίτο βογγητό, που υποδήλωνε τον πόνο. Πρόλαβε ο αναστατωμένος της εγκέφαλος να το κάνει εικόνα.
Μέσα σε δευτερόλεπτα η κόρη είχε σκεφτεί όλες τις πιθανές λύσεις που θα μπορούσε να δώσει προκειμένου να καλέσει ασθενοφόρο για την διακομιδή στο πλησιέστερο επαρχιακό νοσοκομείο, να ενημερώσει τις αδερφές της που διέμεναν στην ίδια πόλη, να μιλήσει με κάποιον από το χωριό ώστε να προστρέξει για βοήθεια μέχρι να φτάσουν εκείνες κοντά της.
«Κλείσε μαμά. Ειδοποιώ ασθενοφόρο και την θεία», που αν και ήταν στην άλλη άκρη του χωριού, σίγουρα θα έφτανε πρώτη για να βοηθήσει. «Εγώ ξεκινάω αμέσως για το χωριό».
Πάτησε το κουμπί του τερματισμού και χωρίς να σταθεί σε εκείνο το προστακτικό «στάσου!» της μητέρας της. Περίπατο η ψυχραιμία που την χαρακτήριζε.
«Πρώτα να πάρω τις αδερφές μου», σκέφτηκε. Η απόσταση των 150 km ξαφνικά της φαινόταν τεράστια.
Από το σταθερό της τηλέφωνο η κλήση προς την αδερφή της είναι σε αναμονή, όταν το κινητό της ξανακουδουνίζει επίμονα.
«Ναι μαμά;»
«Μην πάρεις κανέναν παιδάκι μου και τους αναστατώσεις άδικα!», ακούει την φωνή της μαμάς της, με ιδιαίτερη ζωηράδα αλλά και μια ανάσα.
«Τι λες; Πρέπει να πας στο νοσοκομείο μαμά. Ξεκινάω και εγώ».
«Όχι σου λέω παιδάκι μου, είμαι καλά. Καλό μήνα να έχετε! Πρωταπριλιά σήμερα! Είπα να σας κάνω κι εγώ μια πλάκα. Τόσα χρόνια μόνο εσείς μας κοροϊδεύατε. Το πέτυχα;» αναρωτήθηκε και οι προηγούμενοι «λυγμοί», μετατρέπονται σε γελάκια.
Να μην ξέρει αν θέλει να γελάσει ή να θυμώσει η άφωνη κόρη.
Για μια και μοναδική φορά η Βασούλα αποφάσισε να «παίξει», να γίνει η ίδια παιδί τηρώντας το έθιμο της πρωταπριλιάς και παραλίγο να της κόψει την ανάσα.
Μια και μοναδική φορά που κατάφερε να «κοροϊδέψει» τα παιδιά της, γινόμενη η ίδια παιδί, εκείνη την πρωταπριλιά του 2015, αρκετή όμως ώστε να υπάρξει μια άγραφη συμφωνία ανάμεσα στις δύο τους ώστε να μην τηρήσουν ποτέ ξανά το πρωταπριλιάτικο έθιμο.
Δημήτρης Γιώτης (Ηθοποιός)
Πραγματικά ο χρόνος μου ήταν περίεργος λόγω των ημερών... Πάντα έβρισκα αστεία τα πρωταπριλιάτικα ψέματα, αν και δεν χέω να θυμηθώ κάποιο συγκεκριμένο...
Μόνο μια φορά θυμάμαι ο Βαγγέλης Λειβαδάς, ο μεγάλος θεατρικός επιχειρηματίας μου είχε πει σε ένα ταβερνάκι στο Λαγονήσι που ήμασταν με τη Σμαρούλα Γιούλη, τη γυναίκα του και σπουδαία πρωταγωνίστρια, ένα «Δεν έχουμε παράσταση αύριο...», δε θυμάμαι το λόγο που μου είπε. Εγώ το είχα πιστέψει και είχα αγχωθεί για την αιτία που μου είχε πει, απόλυτα πειστικός, και λίγη ώρα μετά η Σμαρούλα να ξεσπά στα γέλια, εγώ να μην καταλαβαίνω και κείνος να την «κατσαδιαζει» κιόλας... μέχρι που του λέει: «Σταμάτα βρε Βαγγέλη το αστείο, δεν τον βλέπεις που έχει αλλάξει χρώμα»...
Δε θυμάμαι κάποιο άλλο χαρακτηριστικό ίσως κάτι φευγαλέα ψεματάκια τύπου έχουμε διαγώνισμα αύριο και γρήγορα αποδεικνυόταν ότι ήταν φάρσα... Συνήθως πρωταπριλιά έπαιζα στο θέατρο, το μόνο ψέμα που είναι η ίδια η ζωή!
Τζένη Κοσμίδου (Συγγραφέας, ηθοποιός, θεατρικός σκηνοθέτης και σεναριογράφος)
Η Πρωταπριλιά για μένα από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου ήταν μια ξεχωριστή μέρα. Μια ευκαιρία για αστείρευτο χιούμορ χωρίς όρια, αλλά και ένας τρόπος να υποβάλω τους γύρω μου σε μικρές «δοκιμασίες» για πράγματα που ήθελα να κάνω ή να πω αλλά φοβόμουν τις συνέπειες.
Η μητέρα μου είμαι σίγουρη πως ακόμη θυμάται τα παιδικά μου πρωταπριλιάτικα αστεία. Είχαν γίνει αιτία για πολλές ταχυκαρδίες. Οι φάρσες μου ήταν πάντα στημένες προσεκτικά σαν καλοδουλεμένο σενάριο. Νομίζω πως έτσι άρχισαν να εκφράζονται και οι πρώτες καλλιτεχνικές μου ανησυχίες.
Για μένα ήταν σαν μια προσωπική πρόκληση και χρόνο με τον χρόνο προσπαθούσα να ξεπεράσω τον εαυτό μου ανεβάζοντας τον βαθμό δυσκολίας. Σπανίως έπεφτα θύμα των άλλων αυτή τη μέρα, ίσως γιατί βρισκόμουν σε εγρήγορση για να μπορέσω να στήσω τα δικά μου «αθώα» ψέματα.
Σαν άνθρωπος αντιπαθώ το ψέμα στην καθημερινότητα. Μου προκαλεί εκνευρισμό και έντονη ενόχληση. Η στάση ζωής μου επιτάσσει να μην κάνω ποτέ στους άλλους αυτό που δεν μου αρέσει να μου κάνουν, οπότε σπανίως το χρησιμοποιώ και όταν το κάνω είναι θέμα χρόνου να ομολογήσω την αλήθεια. Το να πω ψέματα με βάζει σε μια πολύ αγχώδη διαδικασία και αντιπαθώ οτιδήποτε μου προκαλεί άγχος και στρες. Η Πρωταπριλιά είναι για μένα μια ευχάριστη παρένθεση. Ένα μικρό διάλειμμα από την κανονική μου ζωή κατά το οποίο το «διαβολάκι» που όλοι κρύβουμε μέσα μας βγαίνει στην επιφάνεια και αναλαμβάνει τα ηνία. Το σίγουρο είναι πως αυτή η μέρα για μένα ήταν και παραμένει μια ξεχωριστή ευκαιρία για να εκφράσω μεγάλες αλήθειες και μύχιες σκέψεις. Ένα λαμπερό προσωπείο σαν αυτό των Αποκριών, αφού κανείς μέχρι σήμερα δεν γνωρίζει πόσα από αυτά που θα πω έχουν μια δόση αλήθειας και λόγω του εθίμου είναι η μόνη μέρα που δεν νιώθω άσχημα με αυτό, ίσως επειδή έτσι έμαθα από παιδί. Είμαι σίγουρη πως κάποτε θα βρεθεί κάποιος κάποτε που θα καταφέρει να μου σκαρώσει αυτή τη μέρα μια τόσο καλοστημένη φάρσα που θα την θυμάμαι για καιρό. Μέχρι τώρα δεν έχει βρεθεί.
Νατάσσα Καραμανλή (Συγγραφέας)
Από παιδί σχεδόν, θεωρούσα την παράδοση της Πρωταπριλιάς ελαφρώς αχρείαστη. Αδυνατούσα να καταλάβω τον λόγο που οδηγούσε σε τόσα ψέματα. Γιατί έπρεπε να ξεγελάσουμε κάποιον εκείνη τη μέρα; Λες και δεν είχαμε άλλες στη διάθεσή μας!
Παρόλα ταύτα, κάποια στιγμή ενέδωσα κι εγώ στην τήρηση της παράδοσης κι άρχισα να σκέφτομαι και να σχεδιάζω τις πλάκες που θα έκανα την Πρωταπριλιά.
Στην οικογένειά μου το χιούμορ πάντοτε περίσσευε, ιδίως στον πατέρα μου, ο οποίος υπήρξε ένας απίθανος παραμυθάς και γι’ αυτόν τον λόγο σκάρωνε τις καλύτερες φάρσες. Ό,τι αφηγούνταν φαινόταν τόσο πιστευτό, απόλυτα αληθές, με αποτέλεσμα εγώ και τα αδέρφια μου να την «πατάμε» κάθε φορά, κάθε Πρωταπριλιά.
Κάποτε, αποφασίσαμε πως είχε έρθει η ώρα να πάρουμε το αίμα μας πίσω. Δεν γινόταν να κερδίζει μόνιμα! Θα τον γελούσαμε εμείς!
Το θέμα ήταν πώς! Τι θα μπορούσαμε να σκαρώσουμε που θα είχε τη δυναμική να ξεγελάσει τον πατέρα μας; Αφού μέσα στα χρόνια είχε αποδείξει πως ήταν αήττητος, δεν τον άγγιζαν οι φάρσες μας και διέκρινε αμέσως το ψέμα μας!
Όταν, επιτέλους, συλλάβαμε την ιδέα, χρειάστηκε να εντάξουμε στο κόλπο και τη μητέρα μας. Αυτό που είχαμε σχεδιάσει έπρεπε να φαίνεται απόλυτα αληθοφανές κι η μητέρα θα συντελούσε σε αυτό με τις δικές της αντιδράσεις.
Και φτάσαμε στην πραγμάτωση! Όσο ο πατέρας απολάμβανε τον μεσημεριανό του ύπνο, τα αδέρφια μου σύρθηκαν κάτω από το κρεβάτι. Εγώ ανέβηκα σε μια καρέκλα και έσπρωξα το φωτιστικό της οροφής, ώστε να αρχίσει να ταλαντεύεται. Αποχώρησα γρήγορα παίρνοντας θέση κοντά στη μητέρα μου –που για τις ανάγκες του ρόλου της- κρατούσε ένα φθαρμένο βάζο, το οποίο θα της «έπεφτε» από τα χέρια την κατάλληλη στιγμή.
Τα αδέρφια μου ξεκίνησαν να κουνούν το στρώμα του κρεβατιού. Δυνατά. Κατόπιν άρχισαν να φωνάζουν «Σεισμός! Σεισμός!»
Ελάχιστα πράγματα μπορούσαν να τρομάξουν τον πατέρα μου κι ένα από αυτά ήταν ο σεισμός.
Πετάχτηκε έντρομος από το κρεβάτι και η πρώτη του σκέψη ήταν να κοιτάξει ψηλά, στο φωτιστικό, το οποίο ταλαντευόταν ακόμη. Ο κρότος από το βάζο που έσπασε εκείνη τη στιγμή κι η φοβισμένη έκφραση στο πρόσωπο της μητέρας μου, τον έπεισαν πως επρόκειτο για κάτι πολύ σοβαρό. Πράγματι το σπίτι κουνιόταν ακόμη, να, ορίστε, τα βάζα πέφτουν, τα φωτιστικά πάνε πέρα δώθε!
«Γρήγορα, γρήγορα», φώναξε ταραγμένος, «Πού είναι τα αγόρια; Γυναίκα, μάζεψέ τα να φύγουμε! Ήταν δυνατός. Τον υπολογίζω στα 6 ρίχτερ! Κι εσύ, παιδί μου, κουνήσου! Σεισμός έγινε, άντε, πάμε να φύγουμε!»
Αν δεν φανερωνόμασταν, ο πατέρας μου θα μας φόρτωνε στο αυτοκίνητο και θα αναζητούσε ένα ασφαλές μέρος για να περάσουμε τις δύσκολες ώρες. Γιατί ένας τόσο δυνατός σεισμός, σίγουρα θα συνοδευόταν από αντίστοιχους μετασεισμούς!
Τον βλέπαμε να τρέχει πάνω κάτω, αλαφιασμένος, να παίρνει τα κλειδιά, να φορά τα παπούτσια του και μας ήταν εξαιρετικά δύσκολο να ακολουθήσουμε στο σενάριο που είχαμε φτιάξει, καθώς η έντονη ανάγκη να γελάσουμε, νίκησε την απαίτηση να μείνουμε πιστοί στο πλάνο μας.
Τα αδέρφια μου, ακόμη κάτω από το κρεβάτι, όσο κι αν προσπάθησαν να πνίξουν τα γέλια τους, τα διακεκομμένα χαχανητά τους έφταναν στ’ αυτιά μας. Μέσα σε αυτό το σχεδόν μεταποκαλυπτικό σκηνικό, ο πατέρας σαστισμένος κοιτούσε μια τη μητέρα μου κι εμένα και μια κατά τη μεριά του κρεβατιού.
Τ’ αδέρφια μου έκαναν την εμφάνισή τους κι όλοι μαζί φωνάξαμε δυνατά: «Πρωταπριλιά!»
Ήταν η πιο πετυχημένη φάρσα που κάναμε ποτέ! Τώρα που οι γονείς μας δεν βρίσκονται πλέον κοντά μας, αναφερόμαστε σε αυτή τη στιγμή με αγάπη και μια δόση γλυκιάς νοσταλγίας για τις Πρωταπριλιές που χάθηκαν χωρίς αυτές τις φάρσες.
Σμαραγδή Μητροπούλου (Συγγραφέας)
Μία χρονιά στην Άνδρο στο Γυμνάσιο Χώρας, έκανα φάρσα στον καπετάν φασαρία της τότε Α’ Γυμνασίου, «για να πάρω το αίμα μου πίσω».
Αφού συνεννοήθηκα λοιπόν από πριν, σκυθρωπή και με ύφος αυστηρό που δεν σήκωνε πολλά πολλά τον συναντώ στο διάλειμμα και του λέω: «Σε θέλει επειγόντως ο κ. διευθυντής στο γραφείο». Με κοιτάζει απορημένος.
«Τι έκανες πάλι νεαρέ;» συνεχίζω εγώ το «παιχνίδι». «Μη με κοιτάς με απορία, σίγουρα κάτι έχεις κάνει γιατί ο κ. διευθυντής ήταν αρκετά εκνευρισμένος…»
«Μα…»
«Δεν έχει μα και ξεμά. Σε ζητούν στο γραφείο, πρέπει να πας… και καλά ξεμπερδέματα… ελπίζω».
Χτυπά το κουδούνι. Πάει ο πιτσιρίκος στο γραφείο σαν βρεγμένος γάτος.
Ύστερα από λίγο ακούστηκαν γέλια τρανταχτά.
«Πρωταπριλιάααααααααααααα!!!!!» του λέει ο διευθυντής με τη βροντερή του φωνή.
Και προσθέτει: «Σου χρειαζόταν! Ε τι… μόνο εσύ θα κάνεις φάρσες στον κόσμο;»
Σταυρούλα Φραγκουδάκη (Συγγραφέας-Αφηγήτρια παραμυθιών)
Συνήθως δεν μου έκαναν πρωταπριλιάτικα αστεία... ή μάλλον καλύτερα να πω πως δεν πίστευα ότι μου έλεγαν την πρωταπριλιά... ήμουν υποψιασμένη.
Αυτό βέβαια συνέβαινε γιατί ήμουν πάντα αυτή που έκανα από το πρωί μέχρι το βράδυ αστεία εκείνη την ημέρα όταν ήμουν μικρή. Απλά καθημερινά... μέχρι ολόκληρα σενάρια ώστε στο τέλος του αστείου να γελούσαμε πολύ... Ύστερα βέβαια που μεγάλωσα συνειδητοποίησα ότι χρειαζόμαστε αστεία να μας κάνουν να γελάμε κάθε μέρα... και όχι ψέματα...
Τώρα πια που μεγάλωσα οπότε σκέφτομαι την Πρωταπριλιά μου έρχεται πρώτα ο Πινόκιο στο μυαλό και ύστερα όλοι οι άνθρωποι που βρίσκονται γύρω μας και μας κοροϊδεύουν.
Αντώνης Σόφης (Ηθοποιός)
Ένα από τα συνήθη πρωταπριλιάτικα αστεία που δέχομαι σχεδόν κάθε χρόνο από τον αδελφικό μου φίλο έχει να κάνει με το γεγονός ότι το πρωί μου είναι «λίγο» δύσκολο να λειτουργήσω αν με ξυπνήσεις απότομα.
Ένα κλασικό λοιπόν αστείο σχεδόν κάθε πρώτη του Απρίλη είναι να έρχεται κρατώντας ότι μπορεί να φανταστεί κάθε φορά να με ξυπνάει λέγοντας μου ότι με ζητάνε επείγοντος στο τηλέφωνο από την δουλειά να μου το δίνει και να απολαμβάνει (γράφοντας το στο κινητό και δείχνοντας το σε όλους μετά) την προσπάθεια μου να μιλήσω στην δουλειά μου μέσω μπουκαλιών, τηλεκοντρόλ, αναπτήρων και άλλων πολλών... Καλή πρωταπριλιά σε όλους!!!
Έλενα Μπολονάση (Δικηγόρος – Εγκληματολόγος, Φιλόλογος - Συγγραφέας)
Η Πρωταπριλιά μπορεί να γίνει ο «εφιάλτης» κάθε εκπαιδευτικού. Από την προηγούμενη μέρα, σκέφτομαι τι με περιμένει όταν θα μπω στην τάξη, τι φάρσα θα έχουν σκαρώσει πάλι οι μαθητές μου και πώς θα καταφέρω να μη με ξεγελάσουν.
Έχοντας εργαστεί στην εκπαίδευση με παιδιά όλων των ηλικιών, έχω «υποστεί» όλες τις γνωστές και σχεδόν αναμενόμενες πλάκες…
Έχουν αλλάξει αίθουσες, έχουν γυρίσει τις καρέκλες ανάποδα, έχουν αλλάξει θέσεις… α, ναι κι αυτό που η κιμωλία γίνεται οδοντόκρεμα. Και, τελικά, κάθε χρόνο προσποιούμαι πως ξαφνιάζομαι, γιατί το γέλιο των παιδιών είναι ανεκτίμητο.
Μία χρονιά όμως, σκέφτηκα πως θα είχε μεγαλύτερο ενδιαφέρον αν μπορούσα να τους αιφνιδιάσω και να σκαρώσω εγώ ένα αστείο, από εκεί που δεν το περιμένουν. Τότε δίδασκα σε φροντιστήριο ξένων γλωσσών και τα περισσότερα παιδιά πήγαιναν στις τάξεις τους δημοτικού.
Μία μέρα πριν την Πρωταπριλιά, την ώρα που κάναμε μάθημα, χαμήλωσα τον τόνο της φωνής μου και τους είπα συνωμοτικά πως την επομένη έπρεπε να συνεργαστούμε όλοι μαζί σε κάτι. Αμέσως, έπεσε στην τάξη σιωπή και όλα τους κρεμάστηκαν από τα χείλη μου:
«Η διευθύντριά μας, έχει γενέθλια αύριο. Σκέφτηκα, λοιπόν, να της κάνουμε έκπληξη!»
Το δόλωμα είχε ήδη πιάσει! Οι ιδέες άρχισαν να πέφτουν βροχή.
«Να κάνουμε πάρτι», «Να ζωγραφίσουμε», «Να φέρουμε τούρτα»…
«Σςςςς, ήσυχα, θα μας ακούσει! Να φτιάξετε όλοι από μία ζωγραφιά και να την έχετε μαζί σας αύριο»
«Εγώ, κυρία, έχω καπελάκια από το πάρτι γενεθλίων μου, να τα φέρω;»
«Εννοείται, μόνο μην τα δει κανείς, μέχρι την αποκάλυψη».
Την επόμενη μέρα, πέρασα από ένα ζαχαροπλαστείο, αγόρασα μια πάστα με ένα κεράκι και σοκολάτες για τα παιδιά. Τα έκρυψα μέσα σε μια τσάντα και μπήκα στην τάξη για μάθημα. Μέσα σε δευτερόλεπτα, είχαν αραδιάσει πάνω στα θρανία τους ζωγραφιές, καπέλα, κορδέλες που έγραφαν «Happy Birthday» και ήταν πανέτοιμα!
«Κυρία, πόσο χρονών γίνεται η κα Χριστίνα;»
«Τώρα που θα πάμε να της τραγουδήσουμε, να τη ρωτήσεις!»
Μαζευτήκαμε έξω από το γραφείο της. Τα παιδιά ανέμιζαν τις ζωγραφιές τους, φορούσαν όλα καπέλα και ένα κρατούσε το κουτάκι με το γλυκό. Άναψα το κεράκι και χτύπησα την πόρτα.
«Ναι», ακούστηκε από μέσα η φωνή της κας Χριστίνας.
Άνοιξα την πόρτα και δέκα μαθητές εισέβαλαν στο γραφείο της, τραγουδώντας με όλη τους τη δύναμη: Να ζήσετε κυρία Χριστίνα και χρόνια πολλά, μεγάλη να γίνετε, με άσπρα μαλλιά…
Εκείνη, σαστισμένη, προσπαθούσε να συνειδητοποιήσει τι συνέβαινε, κοίταξε το ημερολόγιο πάνω στο γραφείο της και χαμογέλασε. Όταν τελείωσε το τραγούδι, έσκυψε κι έσβησε το κεράκι.
«Σας ευχαριστώ, σας ευχαριστώ πολύ! Καλή Πρωταπριλιά! Καλό μήνα!»
«Χρόνια πολλά, κυρία!» συνέχισαν τα παιδιά, που ακόμη δεν είχαν καταλάβει τίποτα.
«Ευχαριστώ, αλλά τα γενέθλιά μου είναι τον Ιούνιο», τους εξήγησε γελώντας.
«Κυρία, Έλενααααα! Μας κάνατε πλάκα!»
«Φέτος, ήταν σειρά μου, δε νομίζετε;»
«Το ξεχάσαμε πως ήταν Πρωταπριλιά!»
«Αυτός ήταν ο στόχος! Δεν έπρεπε μια φορά να σας ξεγελάσω κι εγώ;» τους είπα και τους μοίρασα τις σοκολάτες που αγόρασα νωρίτερα.
«Είχε πλάκα, κυρία, πολύ καλή η πλάκα σας»
«Ναι, μπράβο σας»
«Να την κάνουμε και στο σχολείο»
«Μη σας μπαίνουν ιδέες, πάμε να συνεχίσουμε το μάθημά μας»
«Κυρίαααααα….»
Ευχαριστώ θερμά τον aylogyrosnews.gr για τη φιλοξενία! Καλή Πρωταπριλιά, Καλό μήνα σε όλους!
Ευαγγελία Ευσταθίου (Συγγραφέας)
Ως δασκάλα αντιμετώπισα πολλά πρωταπριλιάτικα αστεία. Αυτό που μου έκοψε κυριολεκτικά τη χολή ήταν η τοποθέτηση μιας πλαστικής κατσαρίδας στην καρέκλα της έδρας.
Τα παιδιά είπαν ήσυχα καλημέρα, ήταν κυριολεκτικά αγγελούδια και δεν ήξερα ότι περίμεναν ευλαβικά να τραβήξω την καρέκλα.
Η φοβία μου με το συγκεκριμένο έντομο είναι τεράστια και η αντίδρασή μου έφερε γέλια σε όλο το σχολείο, αφού βγήκα ουρλιάζοντας από την τάξη ζητώντας από όποιον έβλεπα μπροστά μου να σκοτώσει το... τέρας. Δεν θα έμπαινα αλλιώς ξανά. Με τα γέλια των παιδιών όσο έτρεχα αλλόφρων κατάλαβα ότι ήταν φάρσα, ηρέμησα, αλλά δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Αυτό έχω να σας διηγηθώ. Από τότε ήμουν πολύ προσεκτική. Να είστε καλά.
Πιστεύουμε να διασκεδάσατε με τα όσα μας είπαν οι «αγαπημένοι» φίλοι μας, που καθημερινά με τον τρόπο τους μπαίνουν στη ζωή μας.
Καλή πρωταπριλιά και από εμάς λοιπόν, αλλά σε αυτό το σημείο θα σας παρακαλούσαμε να κλείσετε την κάμερα, που πιθανόν καταλάθος ανοίξατε… Σας βλέπει όλο το διαδίκτυο…
Σας λατρεύουμε φιλαράκια
Παύλος και Καλλιόπη για τον aylogyros news
