"Είναι επειδή με αγαπούσες μάνα. Συγχώρεσε με….."
Η μάνα μου είχε μόνο ένα μάτι. Την μισούσα, με ντρόπιαζε αφάνταστα. Εργαζόταν τα απογεύματα ως καθαρίστρια στο σχολείο μας προκειμένου...
Ένα πρωινό ήρθε στο σχολείο για να συζητήσουν με τον διευθυντή για τη δουλειά της.
Απελπισία!! Με έφερε σε τόσο δύσκολη θέση. Πώς μπορούσε να μου το κάνει εμένα αυτό; Την κοίταξα με μίσος και έφυγα έξω τρέχοντας.
Την επόμενη μέρα στο σχολείο, ένας φίλος, με ειρωνεία και αηδία μου είπε: «Η μαμά σου έχει μόνο ένα μάτι!!!» κοροϊδεύοντάς με. Εκείνη τη στιγμή ευχόμουν πραγματικά να είχε εξαφανιστεί από αυτόν τον κόσμο, να είχε πεθάνει η μάνα μου.
Αφού επέστρεψα στο σπίτι το μεσημέρι της είπα.
«Μαμά ... Γιατί να μην έχεις και το άλλο σου μάτι; Γιατί θέλεις να με κάνεις συνεχώς ρεζίλι; Μακάρι να πέθαινες να ηρεμήσω;»
Η μάνα μου έσκυψε το κεφάλι της χωρίς να απαντήσει. Φάνηκε να στεναχωρήθηκε. Εκείνη τη στιγμή, ένοιωσα λίγο άσχημα, αλλά αμέσως μετά ανακουφίστηκα, επειδή είχα καταφέρει να εκφράσω, αυτά που τόσο καιρό σκεφτόμουνα και ήθελα να πω.
Εκείνη τη νύχτα, κάποια στιγμή ξύπνησα, διψούσα και πήγα στην κουζίνα να πιω ένα ποτήρι νερό. Η μάνα μου καθισμένη σε μια καρέκλα έκλαιγε σιωπηλά, σαν να φοβόταν ότι θα μπορούσε να με ξυπνήσει.
Απλά την κοίταξα, δεν μίλησα καθόλου και επέστρεψα στο δωμάτιό μου. Για να είμαι ειλικρινής, εξαιτίας αυτού που της είχα πει νωρίτερα, ένιωσα ένα τσίμπημα στη καρδιά μου, όμως, ακόμα κι έτσι, τη μισούσα που έκλαιγε μόνο από το ένα μάτι. Σκέφτηκα ότι δεν ήθελα να της μοιάσω και υποσχέθηκα στον εαυτό μου ότι θα μεγαλώσω και θα γίνω επιτυχημένος.
Άρχισα να διάβαζα και να μελετώ σκληρά.
Έφυγα από το σπίτι μου και πήγα στο εξωτερικό για να σπουδάσω.
Τέλειωσα τις σπουδές μου, βρήκα μια πολύ καλή δουλειά στο εξωτερικό, παντρεύτηκα, αγόρασα σπίτι, έκανα παιδιά. Ήμουν ευτυχισμένος και επιτυχημένος. Μου άρεσε εκεί, γιατί είναι ένα μέρος που δεν μου θύμιζε σε τίποτα τη μάνα μου.
Πέρασαν αρκετά χρόνια και ενώ ζούσα ήρεμος και ευτυχισμένος, μια μέρα...
«Ωχ!!! Ποια είναι αυτή;»
Ήταν η μητέρα μου. Αισθάνθηκα σαν να με πλάκωσε ο ουρανός. Ακόμα και τα παιδιά μου έτρεξαν μακριά, φοβισμένα από την όψη της μάνας μου με το ένα μάτι. Αμήχανος και ψυχρός, ρώτησα εκνευρισμένος:
«Ποια είσαι συ; Δεν σε ξέρω» προσπαθώντας να πείσω και τον ίδιο μου τον εαυτό ότι δεν τη γνώριζα.
«Πώς τολμάς να έρχεσαι στο σπίτι μου και να τρομάζεις τα παιδιά μου; Φύγε από δω τώρα.» της φώναξα δυνατά.
Η μητέρα μου ήρεμη απάντησε: «Με συγχωρείτε πολύ κύριε. Μάλλον ήρθα σε λάθος διεύθυνση» και αμέσως εξαφανίστηκε από μπροστά μου.
Δόξα τω Θεώ είπα. Ευτυχώς δεν με αναγνώρισε. Σκέφτηκα υποκριτικά, ότι δεν θα με ξαναενοχλήσει ξανά για το υπόλοιπο της ζωής μου.
Μια μέρα, ήρθε από το σχολείο μου μια πρόσκληση, για συνάντηση των παλιών συμμαθητών. Μου άρεσε η ιδέα, ήθελα να πάω και ξεκίνησα το ταξίδι για την πατρίδα. Μετά από την συγκέντρωση με τους παλιούς μου συμμαθητές, από περιέργεια, πήγα στην παλιά μας παράγκα που συνήθιζα να αποκαλώ σπίτι.
Η πόρτα ήταν μισάνοικτη και χωρίς να κτυπήσω μπήκα μέσα.
Βρήκα τη μητέρα μου πεσμένη στο παγωμένο πάτωμα. Η αλήθεια είναι, ότι δεν ταράχτηκα καθόλου. Στο χέρι της κρατούσε ένα κομμάτι χαρτί. Το πήρα. Ήταν μια επιστολή για μένα.
Έγραφε:
«Γιέ μου... Νομίζω ότι είμαι αρκετά μεγάλη πια και δεν θα μπορέσω να σε επισκεφθώ ποτέ ξανά. Όμως, θα σου ήταν δύσκολο, αν σου το ζητούσα, να με επισκέπτεσαι εσύ που και πού; Μου λείπεις τόσο πολύ. Λυπάμαι που πικράθηκες εξ΄ αιτίας μου. Δεν φταίω εγώ που έχω μόνο ένα μάτι, και σε ντροπιάζω.
Βλέπεις, όταν ήσουν πολύ μικρός, είχες ένα ατύχημα και τυφλώθηκες. Δεν άντεχα να σε βλέπω να μεγαλώνεις με ένα μόνο μάτι. Έτσι, σου έδωσα το δικό μου. Ήμουν τόσο περήφανη για σένα που μπορούσες να βλέπεις το κόσμο αντί για μένα, με το δικό μου μάτι. Δε θύμωσα ποτέ μαζί σου για αυτά που έκανες, για το θυμό σου για μένα, για την αγανάκτηση σου, για τη ντροπή που ένοιωθες που ήμουν μάνα σου. Τα κάνει αυτά επειδή με αγαπάει το παιδί μου, σκεφτόμουνα..
Δάκρυα πλημμύρισαν τα μάτια μου. Ένοιωσα τις τύψεις να με κυριεύουν.
«Είναι επειδή με αγαπούσες μάνα. Συγχώρεσε με…..»
Αυτό το μήνυμα έχει ένα πολύ βαθύ νόημα και υπενθυμίζει στους ανθρώπους ότι η καλοσύνη που απολαμβάνουν στη ζωή τους, η ευτυχία, η επιτυχία τους, προέρχεται κατά μεγάλο μέρος από τους άλλους ανθρώπους, είτε άμεσα είτε έμμεσα.
Σταματήστε για μια στιγμή να σκέφτεστε εγωιστικά και σκεφτείτε τη ζωή σας, ανάμεσα στις ζωές των άλλων. Να είστε ευγνώμονες για αυτά που έχετε σήμερα, σε σύγκριση με εκείνους που δεν έχουν αυτά που έχετε εσείς ή δεν ζουν όπως ζείτε εσείς. Να είστε ευγενικοί και καλοί με τους γονείς σας, να τους αγαπάτε να τους σέβεστε και να τους συμπαραστέκεστε μέχρι την τελευταία τους στιγμή.
Επιμέλεια: Μανώλης Αμαργιωτάκης (ergasiaka)
