«Γιε μου, δεν ξέρω πότε, αλλά θα συναντηθούμε… τότε και θα περάσουμε πολύ ωραία».
Έτσι, ο γιος μου έγινε 10 χρονών τις προάλλες...
Είπε: «Ευχαριστώ για την μπάλα μπαμπά. Έλα να παίξουμε. Θα μου μάθεις πώς να την πετάω;»
Είπα: «Όχι σήμερα, έχω πολλά να κάνω».
Είπε: «Εντάξει δεν πειράζει». Απομακρύνθηκε χαμογελώντας και είπε: «Θα γίνω σαν κι εσένα, θα γίνω σαν κι εσένα».
Λοιπόν, αποφοίτησε από το Πανεπιστήμιο τις προάλλες, πρέπει να παραδεχτώ ότι ήταν πια άνδρας.
«Είμαι περήφανος για σένα. Κάτσε λίγο να τα πούμε».
Κούνησε το κεφάλι του και είπε χαμογελώντας: «Αυτό που θα 'θελα μπαμπά, είναι να μου δανείσεις τα κλειδιά για το αυτοκίνητο, θα σε δω αργότερα. Μπορείς να μου τα δώσεις, σε παρακαλώ;»
Έχω βγει στη σύνταξη εδώ και καιρό και ο γιος μου μετακόμισε. Τον πήρα τηλέφωνο.
«Θα ήθελα να σε δω, αν δεν σε πειράζει».
Είπε: «Θα το 'θελα μπαμπά, αν έβρισκα λίγο χρόνο… Βλέπεις η νέα μου δουλειά είναι φασαρία και τα παιδιά έχουν γρίπη, ήταν καλά που τα 'παμε».
Και καθώς έκλεισα το τηλέφωνο πέρασε από το μυαλό μου… ο γιος μου έγινε σαν κι εμένα! (dkaravasilis, clopyandpaste)
