του Γιάννη Κοσμίδη
Ταΐζουν στον Έλληνα ηρωισμό και παλικαριά. Ανδραγαθήματα με το ζόρι και εποποιίες με το στανιό.
«Τα Ελληνικά λιοντάρια(;) απέναντι στους Ελέφαντες της Ακτής ενώ θέλουμε και οι Κολομβιανοί να νικήσουν τους Σαμουράι της Ιαπωνίας», διαφήμιζε στο κεντρικό δελτίο ειδήσεων...
Σιγά παιδιά μη σκίσετε κανένα καλσόν. Είναι απλώς μπαλίτσα, μη τρελαθούμε κιόλας.
Οι της ΕΠΟ διάλεξαν να βάλουν στο λεωφορείο τη φράση που αποδίδεται στον Τσώρτσιλ μετά την μυθική αντίσταση των προγόνων μας στους Ναζιστές και την κριτικής σημασίας για την έκβαση του πολέμου επακόλουθη καθυστέρηση της επίθεσης τους στη Ρωσία «Δεν θα λέμε πια οι Έλληνες πολεμούν σαν ήρωες αλλά οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες»
Αναρωτιέμαι πόσο θα τρίζουν τα κόκκαλα των ανθρώπων που πολέμησαν, τραυματίστηκαν ,πείνασαν ,πάγωσαν, σκοτώθηκαν στα βουνά. Οι απόγονοί τους ταυτίζουν την δική τους υπέρτατη θυσία για την πατρίδα, με τη διάκριση σε ένα ποδοσφαιρικό τουρνουά, έστω και το κορυφαίο στον κόσμο. Αν είχαν στόμα τι διάολο θα μας έλεγαν; Πόσο προσβεβλημένοι πρέπει να νιώθουν;
Τέλος ας αναρωτηθούμε όλοι: Αν τα πράγματα ήταν εντελώς ανάποδα. Οι Ιβοριανοί είχαν τρία δοκάρια, σωρεία ευκαιριών, πρωτοβουλία κινήσεων και κατοχή μπάλας αλλά παρόλα αυτά, εμείς το σκορ της πρόκρισης. Το σκορ που μας έστελνε στα ουράνια .Στο 90' όμως ο διαιτητής έδινε ένα αντίστοιχο πέναλτι της πυρκαγιάς στην Ακτή και εμείς μέναμε έξω.
Μπορεί κανείς να σκεφτεί τι θα γινότανε; Τι θα έλεγε ο στόμας του κάθε πικραμένου και η μούσα (Ραχήλ) του Καμμένου; Πόσοι ampelophilosophers θα ολοφύρονταν στα τηλεπαράθυρα και τους πύρινους λόγους του Τράγκα του Μερκελοφάγου; Πόσα τσιγάρα μονορούφι θα έκανε η Λιάνα και πόσες Μπίλντεμπεργκ θα επικαλούνταν ο Κασιδιάρης;
Το πιο ελπιδοφόρο δεν είναι η πρόκριση, ούτε ο 'ηρωισμός΄ των παικτών, οι «ελληνικές ψυχές» και ο «Θεός της Ελλάδας».
Η ελπίδα είναι από τον λόγο των ποδοσφαιριστών μετά την νίκη. Ούτε έπαρση, ούτε αλαζονεία και αμετροέπεια. Μετρημένα λόγια, μα πάνω απ' όλα συγκροτημένος και με καλό συντακτικό λόγος. Με αρχή μέση και τέλος. Με ουσία και νόημα. Δηλώσεις να τις πιείς στο ποτήρι. Και ο Σάμαρης και ο Σαμαράς και ο Σαλπι και ο Μανιάτης, όλοι εξαιρετικοί.
Όλα τα παιδιά της εθνικής με έκαναν περήφανο και αισιόδοξο. Όχι τόσο για την πρόκριση-και για αυτή, μη τρελαθούμε -όσο για την συνεκτική και συγκροτημένη σκέψη και τον άψογο λόγο τους. Τέρμα πια οι 'τριμελείς επιτροπές από 4-5 άτομα' και τα "You faoul''?
Παρόλους τους Μπέους και τους Κούγιες, η Ελλάδα αλλάζει.
Το νου σας ρεμάλια. Τώρα πρέπει να φτιάξετε ένα πρωτάθλημα ανάλογο αυτής της εθνικής και των συγκεκριμένων ποδοσφαιριστών. Χώρο θέλει η άλλη Ελλάδα για να αναπνεύσει και να αναπτυχθεί.
Αν δεν το κάνουμε μη σκούζουμε μετά υποκριτικά για 'τα παιδιά μας που φεύγουν έξω'.
Δεν φεύγουν, τους διώχνουμε.
Υ.Γ. Από το Wikipedia: Σύμφωνα με το Churchill Archives Centre και άλλους Διεθνείς φορείς τεκμηρίωσης των βιογραφικών στοιχείων του Sir Winston Leonard Spencer Churchill, η συγκεκριμένη φράση ουδέποτε ελέχθη από τον Τσώρτσιλ, αποδόθηκε όμως σε αυτόν από την πλευρά της Ελληνικής Αντίστασης κατά τη διάρκεια του πολέμου για λόγους εμψύχωσης και ενίσχυσης του φρονήματος των μαχόμενων Ελλήνων πατριωτών… (vetonews)
