ΚΑΠΟΤΕ ΕΝΑΣ ΚΟΚΟΡΑΣ βοσκούσε παρέα με ένα γάιδαρο. Κάποια στιγμή όρμισε ένα λιοντάρι στο γάιδαρο κι ο κόκορας λάλησε δυνατά. Το λιοντάρι άφησε το θύμα του κι έφυγε, γιατί, όπως αναφέρουν...
Αφού ξεμάκρυνε πολύ κυνηγώντας το, ως εκεί που η φωνή του κόκορα δεν ακούγονταν, το λιοντάρι ξαναγύρισε και τον έφαγε. Κι ο γάιδαρος ξεψυχώντας είπε:
«Τι άθλιος και ανόητος που είμαι! Αφού δεν είμαι από γενιά πολεμιστών, τι τον ήθελα τον πόλεμο;»
Ο μύθος φανερώνει πως πολλοί άνθρωποι ορμούν στους εχθρούς που ξεπίτηδες κάνουν τον αδύνατο κι έτσι καταστρέφονται.
