«Κουβέντα στην αυλή...»
...με τη συγγραφέα Χρυσούλα Λουλοπούλου
Η Χρυσούλα Λουλοπούλου γεννήθηκε στη Δράμα το 1962. Σπούδασε Αγγλική Φιλολογία στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Μετά από σχεδόν τριακονταετή θητεία ως εκπαιδευτικός, σήμερα εργάζεται στο Δημόσιο Τομέα στην Καρδίτσα, όπου και ζει με την οικογένειά της...
Το πρώτο της μυθιστόρημα «Η Πρώτη Ευγενική Αλήθεια» (Εμπειρία Εκδοτική) εκδόθηκε το 2002 και το δεύτερο «Ο ψίθυρος του Θεού στο αυτί μου» (Εκδόσεις Επέκταση) το 2008. Ετοιμάζει προς έκδοση την πρώτη της ποιητική συλλογή, με τίτλο «Αερόστατο». Συνεργάζεται με το διαδικτυακό Κυπριακό περιοδικό Mag. Διήγημά της συμπεριλήφθηκε στο e-book «371 μικροδιηγήματα» το 2012. Το ποίημά της «Η συμφιλίωση» βραβεύτηκε ως πρώτο σε διαδικτυακό διαγωνισμό το 2011. Τιμήθηκε με δεύτερο βραβείο στον Πανελλήνιο Ποιητικό Διαγωνισμό «Καισάριος Δαπόντες» του Δήμου Σκοπέλου το 2012.
Ως παιδαγωγός σίγουρα έχετε έρθει αντιμέτωπη με πολλές μορφές αλήθειας, με πρωταγωνιστές αθώες ψυχες, αυτές των μαθητών σας. Ως συγγραφέας όμως, καλείστε να κινηθείτε πάνω στις «ράγες» της ζωής, αναγκασμένη να συμφιλιοθείτε με μια πλοκή γεμάτη αναστολές και επιθυμίες των ηρωών σας. Ποσο εύκολα μπορει να διαχειρηστεί ο «δημιουργός» τις αντιφάσεις αυτές της ζωής;
Είναι σχετικά απλό! Από τα παιδιά δανείζομαι την αγνότητα, την αθωότητα κι απ’ τους ενήλικες τα πάθη και τα λάθη κι έτσι υφαίνω τον ιστό των ιστοριών μου. Ευλογήθηκα με ένα επάγγελμα που με φέρνει σε καθημερινή επαφή με πολύ κόσμο-ενήλικες και παιδιά- κι αυτό μπορεί να αποτελέσει πηγή έμπνευσης κάθε δευτερόλεπτο!
Η ζωη ειναι γεμάτη πόνο ή μηπως τελικα οι αλήθειες είναι αυτές που προκαλούν πόνο; Και οι άνθρωποι, δεν τελειώνουν ποτέ;
Η ζωή είναι γεμάτη πόνο, αλλά -ευτυχώς-κι ένα σωρό άλλα πράγματα, όπως η ελπίδα, η υπομονή, ο αγώνας. Και αλίμονο αν πιστέψουμε πως οι άνθρωποι τελειώνουν! Είναι γύρω μας, γεμάτοι ανασφάλειες σαν εμάς, φτάνει να έχουμε ανοιχτά τα μάτια της ψυχής για να ανακαλύψουμε την καλή πλευρά τους.
«Η πρώτη ευγενική αλήθεια» κάνει λόγο για το λιμάνι των σχέσεων, της ευτυχίας και της φιλοσοφίας του χάους, ενω «Ο ψίθυρος του Θεού στο αυτί μου» είναι αυτό που λέμε, η ίδια η ζωη. Δυο βιβλια με πυρηνα την ψυχη του ανθρώπου και δορυφόρους τις επιθυμίες της καρδιάς. Για εσας, ποιο ηταν το ερέθισμα που σας οδήγησε στη συγγραφή τους;
Παρατηρώ τους ανθρώπους –βάζω κι εμένα μέσα -και πώς αυτοί αλλάζουν ανάλογα με τις εκάστοτε καταστάσεις και θέλω στα βιβλία μου να δώσω τη δική μου οπτική γωνία, καταγράφοντας δυνατά συναισθήματα. Το ερέθισμα για τη συγγραφή μπορεί να είναι οτιδήποτε, ένα τοπίο, ένα πρόσωπο, μια ιστορία που άκουσα και συνοδεύεται οπωσδήποτε από μια βαθιά ανάγκη για μοίρασμα όσων με πιέζουν να βγουν προς τα έξω και να βρουν το δρόμο για τις καρδιές των αναγνωστών.
Υπάρχει κι ένα ακόμη βιβλίο που μόλις κυκλοφόρησε και έχει τη συμμετοχή μου κατά το ένα τέταρτο. Πρόκειται για ένα συλλογικό μυθιστόρημα, που τιτλοφορείται «Όσα ποτέ δεν είπαμε»(Εκδόσεις Ωκεανός) κι ενώνει τις γραφές τεσσάρων συγγραφέων, της Ευρυδίκης Αμανατίδου, του Τάσου Αγγελίδη-Γκέντζου, του Δημήτρη Νίκου και τη δική μου, σε μια άκρως ενδιαφέρουσα προσπάθεια αφήγησης μια συναρπαστικής ιστορίας.
Το «Α», είναι η αρχή της ζωής ή μήπως το σημείο εκκίνησης για το μαραθώνιο της επίτευξης των στόχων ενός ανθρώπου, μέσα απο τους σκοτεινούς διαδρόμους της μοίρας;
Δεν μπορεί να είναι και τα δύο;
Το Άλφα μπορεί να σημαίνει Αρχή, Αγάπη, Ανάσταση, Ανάταση, Ανανέωση, Αλλαγή, Αντίσταση, Άνθρωπος.
Ο «Κόκκινος πίδακας», είναι μια ποιητική συλλογή προς έκδοση, με άρωμα ζωής ή κάτι άλλο που εσείς έχετε επιλέξει να προσφέρετε στους αναγνώστες σας;
Η ποίηση δεν μπορεί παρά να αποτελεί απόσταγμα ψυχής, οπότε κι εγώ καταγράφω ό,τι έχει κατακαθίσει μέσα μου. Από την ανησυχία για τους καιρούς, από τις διαπροσωπικές σχέσεις των ανθρώπων κι από τη φιλία μέχρι τον έρωτα, που αποτελεί ένα μεγάλο κομμάτι των στίχων μου.
Για τον ΑΥΛΟΓΥΡΟ
Παύλος Ανδριάς
