Ο Μικρός ήταν πολύ κακόκεφος ...;. Κλείστηκε στο δωμάτιο κ άρχισε να στριφογυρίζει κι όλα τα πράγματα να αναποδογυρίζει. Τις ζωγραφιές από τον τοίχο τις ξεκολλούσε κι όλα τα παιχνίδια του χαλούσε ...
«Θεέ μου» είπε η Μαμά
«Τι έχεις πάθει?»
«Είμαι ένας ανάποδος και γκρινιάρης Μικρός και κανείς δε μ'; αγαπάει» είπε ο μικρός.
«Μικρέ μου» είπε η Μαμά «όπως κ να σαι εγώ πάντα θα σ'; αγαπώ!».
«Κι αν ήμουν αρκούδος, πάλι θα με φρόντιζες και θα μ'; αγαπούσες?» ρώτησε ο Μικρός.
«Φυσικά» είπε η Μαμά. «Εγώ θα σ'; αγαπώ ότι κ αν γίνει».
«Αν όμως γινόμουν πράσινο έντομο, πάλι θα μ'; αγαπούσες, πάλι θα με αγκάλιαζες και θα με φιλούσες?».
«Φυσικά» είπε η Μαμά. «Εγώ πάντα σ'; αγαπώ ότι κ αν γίνει».
«Ότι κ αν γίνει?» είπε ο Μικρός κ χαμογέλασε. «Και αν ήμουν κροκόδειλος?»
«Θα σε αγκάλιαζα κ θα σε αγαπούσα κ τη νύχτα θα σου τραγουδούσα!» είπε η Μαμά.
«Χαλάει ποτέ η αγάπη?» ρώτησε ο Μικρός.
«Λυγίζει άραγε κ σπάει? Και αν ναι, μπορείς άραγε να την κολλήσεις, να την φτιάξεις και να την χτίσεις?»
«Α, δεν ξέρω» είπε η Μαμά. «Το μόνο που ξέρω είναι ότι θα σ'; αγαπώ για πάντα».
«Κ όταν πεθάνουμε και χαθούμε, θα μ'; αγαπάς ακόμη?» είπε ο Μικρός.
«Θα υπάρχει ακόμη αγάπη?»
Η Μαμά τον πήρε στην αγκαλιά της τον Μικρό και κοίταξαν μαζί από το παράθυρο τον ουρανό. Το φεγγάρι έφεγγε ψηλά και τα αστεράκια ήταν φωτεινά.
«Κοίτα, Μικρέ, τα αστεράκια πως λάμπουνε στον ουρανό. Ξέρεις πως πολλά από αυτά έχουν πεθάνει εδώ και χρόνια πια?»
«Τα βλέπεις όμως πώς φωτίζουν ακόμα στον ουρανό? Η αγάπη είναι σαν τα αστέρια: ποτέ δεν πεθαίνει κ πάντα φωτίζει!».
