Του Σταύρου Θεοδωρίδη
Πατρίδα προσφύγων, μεταναστών και λαθρομεταναστών.
Πατρίδα της σύγχυσης των εννοιών.
Μπλέξαμε την ιθαγένεια με την υπηκοότητα. Άραγε άθελα, εσκεμμένα, ποιός ξέρει, ποιός μπορεί να κρίνει;
Πατρίδα διοικούμενη από κοπρίτες, ανεπάγγελτους και στη συνείδηση του κόσμου κλέφτες. Μπήκανε στην πολιτική φτωχοί μα βγήκανε Μήδες άραγε είναι τόσο τυχεροί;
Πατρίδα που δικάζεις τον κλέφτη, με δικαστή τον αρχικλέφτη (και αν πεις και κανένα όνομα σου τραβάει μια μηνυσάρα χωρίς να βγαίνει από τη βουλευτική ασυλία). Αλλά αν από λάθος βρεθεί και κανας που κάνει τη δουλειά ω τη συμφορά με πιάνει πονοκέφαλος τρομακτικός.
Βουλή κοτέτσι σιχαμερό κοτών λυράτων. Βγάζουν νόμους για την υγεία, αυτοί που όταν αρρωστήσουν πάνε στην ιδιωτική κλινική ή στο εξωτερικό και αν κατά λάθος πάνε στο δημόσιο νοσοκομείο, μπαίνουν σε ειδική πτέρυγα μόνοι, καλά φυλασσόμενοι, φοβούμενοι την μήνι αυτών που υφίστανται τα αποτελέσματα των νόμων, που με τόση ευκολία υπογράφουν. Άραγε γιατί τόσος φόβος;
Κλείνουν τα σχολειά και ανοίγουν φυλακές. Φυλακίζουν αυτόν που δεν μπορεί να πληρώσει τον παράνομο νόμο και αυτοί που πήραν λεφτά με τα καράβια (γιατί τα τσουβάλια είναι μικρά) τα βαφτίζουν ανακεφαλαιοποίηση και τα πληρώνει ο φτωχός. Θα λύσουν και το οικονομικό αυτοί που δεν έδωσαν πίσω ούτε ένα δανεικό.
Έφτιαξαν παιδεία κουρελόπανο, αλλά τι τους νοιάζει; Τα παιδιά τους πάνε και αυτά σε ιδιωτικά σχολεία ή στο εξωτερικό.
Λεφτά για υπολογιστές υπάρχουν, μα για δάσκαλο, γιατρό ή πετρέλαιο εξαφανίζονται μαγικά. Λεφτά για εμβόλια επίσης υπάρχουν, μα αν έχεις ανάγκη χημειοθεραπεία για καρκίνο, κρίμα, μόλις τελείωσαν.
Ιδιωτικοποίηση, ξεπούλημα, εκποίηση, βαφτίζονται ανάπτυξη και παρακαλάμε για απασχόληση, ημιαπασχόληση, αλλά για εργασία δεν μιλάει κανείς.
Πατρίδα ανθρώπων που για μια ομάδα σφάζονται και για ένα μέτρο γης σκοτώνονται, αλλά για το ψωμί τους, την υγεία τους, την δουλειά ή τη λεφτεριά τους πέρα βρέχει.
Ευτυχώς Χριστός Ανέστη!
Υ.Γ: Συγγνώμη ζητώ από τους ελάχιστους αγωνιστές που αδικώ
