Γεράσιμος Σκαφίδας: «…οι άνθρωποι αναζητούν τη γκλαμουριά, για να τους εξαγνίσει και να τους λυτρώσει από την καθημερινότητά τους»

«Κουβέντα στην αυλή…»

…με τον ηθοποιό Γεράσιμο Σκαφίδα

Ο Γεράσιμος Σκαφίδας γεννήθηκε το 1987 στην Αθήνα. Κατάγεται από την Ορεινή Ναυπακτία. Αποφοίτησε από το Κολέγιο Αθηνών το 2005 όπου συμμετείχε στον θεατρικό όμιλο σε σκηνοθεσίες Γίωργου Ρεμούνδου και Νόρας Ξύδα. Σπούδασε πολιτικές επιστήμες στο τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Δημόσιας Διοίκησης της Νομικής. Είναι απόφοιτος του Θεάτρου Τέχνης Καρόλου Κουν (2011). Έχει παίξει στις παραστάσεις: «Σήμα Κινδύνου» του Αντώνη Σαμαράκη σε σκηνοθεσία Άγγελου Αντωνόπουλου, «Πλούτος» του Αριστοφάνη σε σκηνοθεσία Διαγόρα Χρονόπουλου...

«Ο  Έλεγχος του Διεθνούς Ταμείου» σε σκηνοθεσία Κωστή Καπελώνη και Δημήτρη Δεγαϊτη και στις παιδικές παραστάσεις «Αλαντίν» και «Πινόκιο» σε σκηνοθεσία Δημήτρη Δεγαϊτη και στον «Όλιβερ Τουίστ» σε σκηνοθεσία Κωστή Καπελώνη. Πέρυσι έπαιξε στην παράσταση «Γράμμα στη Μητέρα» σε σκηνοθεσία Σοφίας Κακαρελίδου. Τέλος έχει συμμετάσχει στη μαύρη κωμωδία του Μάρτιν ΜακΝτόνα «Ο Κουλοχέρης του Σποκέιν» που παίζεται για δεύτερη χρονιά στο Θέατρο Αργώ σε σκηνοθεσία Νίκου Χανιωτάκη. Εκτός από τον «Κουλοχέρη», φέτος παίζει και στην πολιτική κωμωδία του Μπρεχτ «Ο Αφέντης Πούντιλα και ο Δούλος του ο Μάττι» σε σκηνοθεσία Κώστα Καζάκου.

Στην παράσταση «Ο ΚΟΥΛΟΧΕΡΗΣ ΤΟΥ ΣΠΟΚΕΪΝ» που συμμετέχετε, καλείστε να μεταφέρετε στο θεατή τη συνεχή πάλη ανάμεσα στον κόσμο του περιθωρίου και του «έντιμου»! Είναι εύκολη αυτή η μεταφορά ή χρειάζεται μια ιδιαίτερη παιδεία, για να έχει αποτέλεσμα αυτό το εγχείρημα;

Δεν νομίζω ότι χρειάζεται κάποια ιδιαίτερη παιδεία για αν αντιληφθεί κανείς αυτή την πάλη. Η διαμάχη αυτή είναι έτσι και αλλιώς έντονη στην καθημερινότητα του καθενός μας οπότε δεν είναι δύσκολο κανείς να τη διακρίνει και στο συγκεκριμένο έργο. Η σκηνοθετική ματιά όμως σε συνδυασμό με το κείμενο φωτίζουν πολλές φορές αυτή τη διαμάχη ακόμα πιο πολύ και την κάνουν πιο καθαρή στα μάτια του θεατή.

Το έργο, μιλάει για το καλό, πίσω από τη σκληρή και τραχιά του γλώσσα. Η γλώσσα είναι αρκετή για να αφυπνίσει τον «θεατή» ή απλά είναι το μέσο για να τον πάει παρακάτω… στη ροη της καθημερινότητας;

Η γλώσσα του McDonagh σίγουρα είναι ιδιαίτερη. Μέσα από τα λογοπαίγνια και τη βωμολοχία που χρησιμοποιεί καταφέρνει να δώσει τα βαθιά νοήματα που υποβόσκουν αλλά και να αναδείξει το ακατανίκητο χιούμορ του. Οι τέσσερις ήρωες βωμολοχούν γιατί η αφετηρία  και η διαδρομή τους είναι τέτοια που  το κάνει απαραίτητο. Καλύτερα να δώσουμε βάση στην ουσία των ηρώων και στη σκληρότητα που βγαίνει μέσα από τις σχέσεις τους παρά στη γλώσσα του όσο τραχιά και να είναι. Ας  κοιτάξουμε καλά αυτούς τους ήρωες, ίσως διακρίνουμε μέσα από αυτούς πολλά από τα κρυμμένα θέλω μας.

Αν μπορούσαμε, υποθετικά πάντα, να ταυτίσουμε το έργο με την κατάσταση που βιώνουμε σήμερα ως χώρα, τι πιστεύετε, θα υπήρχαν κοινά σημεία ή θα πέφταμε πάνω σε «ανεξήγητα φαινόμενα»;

Δεν μπορούμε να ταυτίσουμε ακριβώς το έργο με τη σημερινή κατάσταση. Σίγουρα υπάρχουν στοιχεία που μπορούμε να διακρίνουμε.  Ο ρατσισμός για παράδειγμα  που είναι έντονος σε όλη τη διάρκεια του έργου. Επειδή λοιπόν η κρίση στη χώρα μας δεν είναι μόνο οικονομική αλλά και  κοινωνική τέτοια φαινόμενα έχουν πάρει ανεξέλεγκτη μορφή. Μιλώντας για ρατσισμό δεν μιλάω μόνο για τον φυλετικό αλλά και για τον κοινωνικό. Η αποξένωση και η μοναξιά των ηρώων του έργου είναι κάποια επιπλέον  χαρακτηριστικά που παρατηρούμε σήμερα  στην κοινωνία μας, ακόμα πιο έντονα μετά την οικονομική κρίση.

Οι «κριτικές» λένε, πως είναι ένα έργο γεμάτο μηνύματα, πλαισιωμένο με συνειδητοποιημένο γέλιο. Ισχύει αυτό ή είναι κάτι πιο δυνατό; Είναι «παράξενο» ή ξεχωριστό;

Νομίζω ότι ισχύει. Σίγουρα το έργο έχει μηνύματα και ένα πολύ αφοπλιστικό χιούμορ που σε κάνει να γελάς. Βέβαια μην ξεχνάμε ότι είναι μαύρη κωμωδία και έχει ένα πολύ ιδιαίτερο χιούμορ. Έτσι παρατηρούμε πολλές φορές τον κόσμο να γελάει πάρα πολύ ενώ άλλες φορές οι θεατές  δίνουν βάση σεστοιχεία που τους αγγίζουν βαθύτερα. Για μένα, το έργο πέρα από την ιστορία που παρακολουθούμε μιλά για το δικαίωμα του κάθε ανθρώπου να αναζητά στη ζωή αυτό που θεωρεί σημαντικό, έστω και αν οι άλλοι το σνομπάρουν. Όταν αυτό γίνεται έξυπνα με ένα τέτοιο αφοπλιστικό χιούμορ τότε σίγουρα κάτι μαγικό μπορεί να συμβεί.

Για εσάς, «η τέχνη και ο πολιτισμός» έχουν ακόμα τη δύναμη ν’ αλλάξουν τον κόσμο ή χάθηκαν στην αναζήτηση τίτλων και τιμών;

Σίγουρα πιστεύω ότι η τέχνη και ο πολιτισμός έχουν τη δύναμη να αλλάξουν τον κόσμο και να τον κάνουν καλύτερο. Η τέχνη επιβιώνει σε όλες τις συνθήκες όσο δύσκολες και να είναι και οι άνθρωποι παρότι παρασύρονται και βυθίζονται στην γκλαμουριά και στα δήθεν κάθε εποχής πάντα την αναζητούν για να τους εξαγνίσει και να τους λυτρώσει από την καθημερινότητα τους. Το ταξίδι αυτό δεν είναι εύκολο να το κάνει κανείς εξαιτίας της παιδείας και των προτύπων που προβάλλονται σήμερα. Παρόλα αυτά όλοι νομίζω ότι  μπορούν να έχουν την ευκαιρία τους , και ο καθένας βάζοντας το λιθαράκι του να κινητοποιήσει και άλλους ώστε  να αφυπνιστούν οι κοιμισμένες συνειδήσεις. …και που ξέρετε ίσως έτσι κάτι καταφέρουμε να αλλάξουμε….. μπορεί κάποια μέρα και τον κόσμο…

Με μια πρόταση εξπρές, τι είναι για εσάς «Ο ΚΟΥΛΟΧΕΡΗΣ ΤΟΥ ΣΠΟΚΕΪΝ»;

Στη ζωή ο καθένας αναζητά κάτι και όταν έχει το θάρρος να το διεκδικήσει βγαίνει κερδισμένος τουλάχιστον ψυχικά…

Για τον Αυλόγυρο,

Παύλος Ανδριάς