«Οι πράξεις μας είναι αυτές που καθορίζουν την εξέλιξη...
και ποιότητα της ζωής μας...», μας είπε μεταξύ άλλων η Μαρία κατά τη διάρκεια της κουβέντας μας, δίνοντάς μας τροφή για περισσότερη συζήτηση…Τι σας έχει λείψει από τα παιδικά σας χρόνια; Υπήρχε κάποιος αγαπημένος σας ήρωας στον κόσμο των παραμυθιών;
Μου έχει λείψει η ξενοιασιά και η ανεμελιά. Νομίζω δεν έζησα ποτέ την πραγματική μου ηλικία. Πάντα αισθανόμουν και σκεφτόμουν σαν να ήμουν κάποια χρόνια μεγαλύτερη από τα άλλα παιδιά. Αισθανόμουν πάντα αρκετά διαφορετική από το μέσο όρο. Τότε, αισθανόμουν άβολα με αυτό. Τώρα το απολαμβάνω. Αγαπημένο ήρωα από το κόσμο των παραμυθιών δεν έχω, πάντα όμως ένιωθα πολύ κοντά με ένα υπαρκτό πρόσωπό, την Άννα Φρανκ, το βιβλίο της οποίας θυμάμαι να διαβάζω συνεχώς όταν ήμουν παιδί. Θα ήθελα πολύ να την είχα γνωρίσει.
Ο κάθε ήρωας των βιβλίων σας, «προδίδει» μικρά ή μεγάλα μυστικά του εαυτού σας;
Κάθε ήρωάς μου έχει ορισμένα στοιχεία από εμένα, καθώς και από διάφορους άλλους ανθρώπους, γνωστούς ή οικείους σε εμένα, ή εν δυνάμει οικείους σε εμένα. Από κει και έπειτα, η εξέλιξη και η πορεία των ηρώων αυτών είναι καθαρά προϊόν μυθοπλασίας.
Τι στάθηκε αφορμή για να γράψετε αυτό το βιβλίο;
Οι ήρωες που κρύβουν αυτό που πραγματικά είναι και φορούν διάφορες μάσκες στην καθημερινότητά τους, ασκούσαν πάντα μια ιδιαίτερη γοητεία πάνω μου. Κάποια μέρα, τυχαία, άκουσα το τραγούδι ‘’ Το βαλς των χαμένων μετά’’ και ο στίχος ‘’η ζωή από το τζάμι περνά’’ με συγκίνησε βαθιά. Εκείνη τη στιγμή αποφάσισα ότι είχε έρθει η ώρα να μιλήσω για ανθρώπους που υπάρχουν χωρίς ουσιαστικά να ζουν και να ερευνήσω τι θα μπορούσε να τους συμβεί αν κάποια στιγμή, αποφάσιζαν ή αναγκάζονταν να αλλάξουν πορεία. Οι ήρωές μου είναι άνθρωποι της διπλανής πόρτας. Θα μπορούσε να είναι ο κύριος που βλέπουμε στη στάση του λεωφορείου, η κυρία που βλέπουμε στο σούπερ μάρκετ. Τους κοιτάμε κάθε μέρα, αλλά δεν τους βλέπουμε. Φοβόμαστε να τους γνωρίσουμε. Φοβόμαστε για το τι θα ανακαλύψουμε αν τους γνωρίσουμε.
Είναι εύκολο να μας εκθέσετε τα συναισθήματα που νιώσατε τελειώνοντας αυτό σας το έργο;
Τελειώνοντας το βιβλίο μου ‘’Η ζωή από το τζάμι περνά’’ αυτό που αισθάνθηκα έντονα είναι αγωνία. Αγωνία για το αν οι άνθρωποι γύρω μου θα καταφέρουν να ζήσουν τη ζωή που θέλουν. Θα ήθελα να πιστεύω ότι δεν θα αφήσουν και τη δική τους ζωή να περάσει από το τζάμι.
Σε ποιο στάδιο πιστεύετε ότι βρίσκεται η σχέση του Έλληνας με το βιβλίο;
Θεωρώ ότι όλα ξεκινούν από το σπίτι και το σχολείο. Αν το παιδί βλέπει το γονιό να διαβάζει βιβλία στο σπίτι, θα θέλει να διαβάσει κι αυτό βιβλία. Αν στο σχολείο υπάρχει δανειστική βιβλιοθήκη, το παιδί θα έχει εύκολη πρόσβαση στα βιβλία. Αν αρχίσει να διδάσκεται η δημιουργική γραφή ως μάθημα στο σχολείο και οι καθηγητές ασχοληθούν ουσιαστικά με αυτό, διοργανώνοντας διαγωνισμούς, το παιδί θα αγαπήσει βαθιά τον κόσμο των λέξεων και θα θελήσει να τον καταλάβει καλύτερα. Ενδεχομένως να θελήσει να δημιουργήσει και τον δικό του κόσμο.
Ποιο θεωρείτε ως Θείο δώρο στο χαρακτήρα σας και ποιο είναι το βασικό σας ελάττωμα;
Το ότι βιώνω πολύ έντονα και βαθιά τα συναισθήματα το θεωρώ και Θείο δώρο αλλά και ως το βασικό μου ελάττωμα.
Την μοίρα μας την ορίζουμε ή την δημιουργούμε με τις πράξεις μας;
Πιστεύω ότι ορισμένα πράγματα, όπως η διάρκεια της ζωής μας και οι συναντήσεις μας με κάποια πρόσωπα είναι γραφτό να συμβούν. Από κει και έπειτα, πιστεύω ότι οι πράξεις μας είναι αυτές που καθορίζουν την εξέλιξη και ποιότητα της ζωής μας.
Η αισιοδοξία, υπάρχει στο λεξικό της ζωής σας;
Έχω μια ρομαντική θεώρηση για το πώς θα πρέπει να είναι η ζωή και ταυτόχρονα δεν αφήνω την πραγματικότητα να με ξεγελάσει. Οπότε θα έλεγα ότι είμαι αισιόδοξη μέσα στην απαισιοδοξία μου και απαισιόδοξη μέσα στην αισιοδοξία μου.
Τι περιλαμβάνει η καθημερινότητά σας;
Διάβασμα και γράψιμο είναι αναπόσπαστα κομμάτια της καθημερινότητάς μου.
Έχετε κάποιο «γούρι»;
Έχω κάτι καλύτερο. Έχω φύλακες αγγέλους. Είναι πάντα εκεί ακόμα και όταν δεν το ξέρω.
Η εξουσία πιστεύετε, φιμώνει τις τέχνες από φόβο ή από ανικανότητα να τις στηρίξει;
Από φόβο πιστεύω. Η τέχνη θέτει προβληματισμούς που πολλές φορές είναι επίπονοι. Είναι όμως αναγκαίοι αν θέλουμε να βελτιωθούμε και να προχωρήσουμε μπροστά.
Αν σας όριζαν για λίγα λεπτά της ώρας «νομοθέτη», ποιο νόμο θα θέτατε σε εφαρμογή;
Να κάνουν όλοι οι άνθρωποι το αγαπημένο χόμπι τους δουλειά! Αυτό που τους εκφράζει περισσότερο, αυτό που τους κάνει να αισθάνονται πιο δημιουργικά αυτό να είναι η δουλειά τους και να βιοπορίζονται από αυτό και μόνο από αυτό!
Αν σας ζητούσε ένα παιδί μια συμβουλή, τι θα του λέγατε;
Να γίνει πρωταγωνιστής της ζωής του και όχι απλός θεατής. Είναι τραγικό να φτάνεις στο τέλος της ζωής σου γεμάτος απωθημένα και να αναρωτιέσαι τι θα γινόταν εάν είχες τολμήσει να κάνεις αυτό ή εκείνο. Να τολμήσουν κι ας αποτύχουν! Τουλάχιστον θα ξέρουν ότι έζησαν πραγματικά και ότι δεν υπήρξαν απλά!
Η Μαρία Παπαδοπούλου είναι μεταφράστρια και καθηγήτρια αγγλικών. Γράφει διηγήματα στα ελληνικά αλλά και στα αγγλικά.
Μπορείτε να ακολουθήσετε το ελληνικό της blog logotexnikoiorizontes.blogspot.com
και το αγγλικό
www.shortstoryflashfictionsociety.com
(Για τον ΑΥΛΟΓΥΡΟ και τον Παύλο Ανδριά)
