Παραμύθι πιο αληθινό από την πραγματικότητα… (βίντεο0

Του Αλέξανδρου Ραπτοτάσιου 

Μερικές φορές μια ταινία έρχεται από το πουθενά, με άγνωστους ηθοποιούς, σκηνοθέτη και σεναριογράφο και προκαλεί τέτοια αίσθηση που ξέρεις πως όλοι...

οι παραπάνω μόλις έχουν κάνει το μεγάλο βήμα στην καριέρα τους. Αυτό συνέβη φέτος με το Beasts of the Southern Wild (Τα Φανταστικά Πλάσματα του Νότου), το οποίο αφού κέρδισε βραβεία στα φεστιβάλ του Beasts of the Southern Wild και των Κανών, είναι υποψήφιο για Όσκαρ καλύτερης Ταινίας, Α’ Γυναικείου Ρόλου (Quvenzhané Wallis), Σκηνοθεσίας (Benh Zeitlin),  και Διασκευασμένου Σεναρίου (Benh Zeitlin και Lucy Alibar). 

ΤΑ ΜΥΘΙΚΑ ΠΛΑΣΜΑΤΑ ΤΟΥ ΝΟΤΟΥ

Ένα εξάχρονο κοριτσάκι, η Hushpuppy, μένει με τον άρρωστο και κυκλοθυμικό πατέρα της σε μια μικρή κοινότητα ψαράδων στην Νότια Καρολίνα. Οι πάγοι των πόλων λιώνουν σε δραματικό σημείο ώστε οι καταιγίδες και η άνοδος της στάθμης του νερού να απειλούν τη ζωή τους. Ο υπόλοιπος κόσμος τους έχει αποκλείσει χτίζοντας ένα μεγάλο τείχος για να προστατευθεί από τις επικείμενες πλημμύρες, αλλά η Hushpuppy με τον πατέρα της αρνούνται να αφήσουν την ελεύθερη ζωή στην κοινότητα για τα καταφύγια-φυλακές του αστικού Βορρά. Καθώς οι πλημμύρες, οι καταιγίδες και οι τυφώνες λεηλατούν την περιοχή, ένα αγωνιώδες ταξίδι ξεκινάει για τους κατοίκους ώστε να επιβιώσουν αλλά και να ζήσουν με αξιοπρέπεια και ελευθερία. Παράλληλα με τις καταστροφές, πρωτόγονα πλάσματα που είχαν παγιδευτεί στους πάγους των πόλων ζωντανεύουν και προσεγγίζουν την περιοχή στο δικό τους ταξίδι επιβίωσης.

Μέσα από τον μυθολογικό λόγο της εξάχρονης πρωταγωνίστριας (η νεότερη υποψήφια για Όσκαρ που έχει υπάρξει ποτέ!), μπαίνουμε σε έναν κόσμο χωρίς ελπίδα, ο οποίος, όμως, κατοικείται από ανθρώπους γεμάτους αισιοδοξία και πείσμα. Έχοντας τον τυφώνα Κατρίνα ως αναφορά, το σενάριο κάνει άλμα προς την μελλοντική καταστροφή από το λιώσιμο των πάγων που θα πλήξει, πρώτες από όλες, τις φτωχότερες κοινωνίες ανθρώπων.

Η κινηματογράφηση καταφέρνει κάτι μοναδικό: να αποδώσει με ρεαλισμό την καταστροφή με οπτική και συναισθηματική τελειότητα, ενώ παράλληλα να λειτουργεί σε ένα εντελώς ποιητικό πλαίσιο έκφρασης. Δεν προσπαθεί να χρησιμοποιήσει τη δημοφιλή έκβαση του φανταστικού, αλλά χρησιμοποιεί τον μύθο, την ιστορία και την επιστήμη για να πλέξει ένα παραμύθι που μοιάζει απόλυτα αληθινό. Τα πλάσματα που επιστρέφουν από τους πάγους είναι το πρώτο είδος που εξαφάνισε ο άνθρωπος στην ήπειρο της Αμερικής, ο αμερικάνικος βούβαλος. Το τείχος που έχει χτιστεί εξυπηρετεί, για ακόμη μια φορά, τα συμφέροντα της ανώτερης τάξης και αντανακλά το αίσθημα αποκλεισμού που ένιωσαν οι κάτοικοι της Νέας Ορλεάνης όταν ήρθε η καταστροφή πριν μερικά χρόνια. Το μήνυμα δεν είναι διδακτικό, οι χαρακτήρες δεν είναι ευγενικοί ή σοφοί και αυτή δεν είναι μια ταινία φαντασίας, αλλά ένα όραμα που συνδέει παρελθόν και μέλλον, μια σύγχρονη περιπέτεια για μικρούς και μεγάλους και, τέλος, η μεγαλύτερη έκπληξη για φέτος, που (ελπίζω) να κατατροπώσει τα μεγάλα φαβορί των στούντιο στα φετινά όσκαρ… (attikipress)