Συχνά χρησιμοποιούμε την λέξη «πανοπλία» και εννοούμε τον προστατευτικό, στρατιωτικό ρουχισμό προστασίας των αρχαίων Ελλήνων, αλλά η λέξη πανοπλία δηλώνει...
Σωστότερη λέξη είναι «Θώρακας».
Από από τη μυκηναϊκή περίοδο η προστασία του θώρακα του κάθε μαχητή, ήταν προτεραιότητα και βασικό κομμάτι εξοπλισμού του κάθε στρατιώτη .
Στην αριστερή φωτογραφία, ο εξολισμός του Μεγάλου Αλεξάνδρου , σωζόμενες από την λεγόμενη «σαρκοφάγο , δεξιά ο λινοθώραξ του Φιλίππου Β’ o Μακεδών, βασιλιάς της Μακεδονίας ( 382 π.Χ-336 π.Χ), με χρυσή διακόσμηση και στην πλάτη διακρίνεται καθαρά ένα προεξέχον έλασμα για την προστασία του αυχένα, σύμφωνα με τις υποδείξεις του Ξενοφώντα.
Πολεμιστής σε αρχαία παράσταση φοράει λινοθώρακα πάνω από το ευδιάκριτο υπένδημα, αποτελείτο από δέρμα και ύφασμα, που μερικές φορές ενισχυόταν με μεταλλικές φολίδες ή ελάσματα τα οποία με την θερμοκρασία του σώματος εφάρμοζαν στον κάτοχο, και έτσι ο Θώρακας άντεχε στα βέλη.
Αυτός ο εξοπλισμός που λέγεται πλέον αλεξίσφαιρο, είναι η εξέλιξη του Θώρακος …
Τα σύγχρονα αλεξίσφαιρα γιλέκα, είναι φτιαγμένα από ένα υλικό που ονομάζεται κέβλαρ.
Αυτό το υλικό είναι ελαστικό σαν το βαμβάκι και 5 φορές πιο ισχυρό και ανθεκτικό από το ατσάλι!
Εάν λοιπόν κάποιος καταφέρει και κόψει ένα αλεξίσφαιρο γιλέκο, θα δει ότι αποτελείται από πάρα πολλές στρώσεις αυτού του υλικού.
Ο λόγος που η πλέξη αυτού του υλικού είναι «σταυρωτή», είναι γιατί σκοπός του είναι να απορροφήσει την κινητική ενέργεια της βολίδας ομαλά, να τη συγκρατήσει και να την διασκορπίσει σε όσο το δυνατόν μεγαλύτερη επιφάνεια!
Όταν δηλαδή μια σφαίρα χτυπήσει επάνω του, τότε δεν καταφέρνει να το τρυπήσει και να μας διαπεράσει.
Αντιθέτως, προσκρούει επάνω του και πιέζει μεγάλη επιφάνεια του γιλέκου, στο σώμα μας, με αποτέλεσμα απλά να τραυματιστεί μία επιφάνεια του σώματός μας (αυτή στην οποία «ακούμπησε» το γιλέκο με δύναμη). Ακριβώς δηλαδή ότι έκανε και ο «Θώρακας»… (elliniko-fenomeno)
