του Χρήστου Πασαλάρη
Ένας από τους αναρίθμητους ανέργους, ο «Κώστας από η Θεσσαλονίκη», που «μια αφορμή ψάχνει για να ξεσηκωθεί», είναι ίσως...
Διαβάστε τι μου γράφει:
«Είμαι πατέρας παιδιού 20 μηνών, άνεργος, όπως και η σύζυγός μου. Αν δεν υπήρχε ο πατέρας μου θα τρώγαμε σήμερα σε κάποιο συσσίτιο. Δεν επέλεξα την εύκολη λύση να φύγω στο εξωτερικό . Θέλω να μείνω στη χώρα που γεννήθηκα και που υπηρέτησα στα σύνορα. Θέλω, να αγωνιστώ να σωθεί.
«Με εξοργίζει αφάνταστα το γεγονός ότι αυτοί που οδήγησαν την πατρίδα στο σημερινό χάλι μένουν ατιμώρητοι; Με ποιό δικαίωμα στερούν από τους γονείς μου τη δυνατότητα να ξεκουραστούν με τη σύνταξή τους; Γιατί μου στερούν το δικαίωμα να ζήσω αξιοπρεπώς με την οικογένειά μου;
«Είμαι τόσο οργισμένος που δεν ξέρω πως κρατιέμαι. Ορκίζομαι ότι μια αφορμή ψάχνω. Αν βρεθεί ένας πατριώτης, μακριά από κομματικές ταμπέλες και βγει μπροστά, θα τον ακολουθήσω. Και ας ματώσω αν χρειαστεί. Ξέρω ότι δεν θα αργήσει ο κόσμος να κατεβεί στους δρόμους. Οι απλοί άνθρωποι εννοώ όχι οι εργατοπατέρες και οι… γνωστοί άγνωστοι!..».
Έχω πάρει πολλές παρόμοιες επιστολές. Θα τις στείλω στους προσκυνημένους Νενέκους, αυτούς εκεί ψηλά, που έκαναν το εγκληματικό λάθος να τυλίξουν το λαό μας με τα σάβανα των μνημονίων. Ιδίως αυτού του 3ου που η εφαρμογή τους ολοκληρώνεται αύριο με την ψήφιση του πιο θανατηφόρου φορολογικού νομοσχεδίου που γνώρισε ποτέ η δόλια πατρίδα…(Enikos)
