Σκεφτόμουν να γράψω για πολλά…
Για το σκάνδαλο της λίστας Λαγκάρντ, πρώτα απ’ όλα. Για τις κραυγαλέες ευθύνες των πρωταγωνιστών του (πολιτικών και κρατικών αξιωματούχων), την προφανή υποκρισία των κομμάτων και τον υπόγειο πόλεμο για την αποκόμιση «πόντων» στο πολιτικό παιχνίδι και, βέβαια, για τον κανιβαλισμό στη δημόσια ζωή.
Σκεφτόμουν να γράψω για τον πικρό χειμώνα των Ελλήνων. Τον πιο δύσκολο μετά την κατοχή. Για το ενάμισυ εκατομμύριο ανέργους, για τα δυο εκατομμύρια νοικοκυριά που τα βγάζουν πέρα με το ζόρι, για όλους εκείνους που δεν ανάβουν καλοριφέρ λόγω ελλείψεως χρημάτων. Για τους νέους που έπαψαν να ονειρεύονται, για τους 50άρηδες που βρέθηκαν στο δρόμο και προσπαθούν να μαζέψουν τα κομμάτια τους, για εκείνους που εξακολουθούν να δουλεύουν χωρίς όμως να πληρώνονται (εδώ και μήνες).
Σκεφτόμουν να γράψω για τους άβουλους πολιτικούς και το ανίκανο κράτος. Επί 22 χρόνια ανέχονταν να βρίσκεται υπό κατοχήν ένα ιστορικό κτίριο της Αθήνας, η «Βίλλα Αμαλία» (και δεν είναι το μόνο), και να έχει μετατραπεί σε γιάφκα κουκουλοφόρων. Και τώρα, κάποιοι απ’ αυτούς (στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ και αριστερίστικων οργανώσεων, κυρίως), βγήκαν να καταγγείλουν την επέμβαση της αστυνομίας!
Σκεφτόμουν να γράψω για το άθλιο πελατειακό σύστημα στα Πανεπιστήμια, που τα έφτασε στον ακαδημαϊκό πάτο παγκοσμίως. Για τους ανάξιους εκείνους πρυτάνεις (και δεν είναι λίγοι), που έβλεπαν τα Ιδρύματά τους να μετατρέπονται σε άντρα κακοποιών, και δεν αντιδρούσαν -μήπως και χάσουν κανένα ψηφαλάκι στις επόμενες εκλογές.
Σκεφτόμουν να γράψω για τους πολιτικάντηδες βουλευτές και υπουργούς, που ακόμη και σήμερα περιφέρουν υπεράριθμους δημοσίους υπαλλήλους από τη μια υπηρεσία στην άλλη, για να μην πάρουν το κόστος έστω και μια απόλυσης.
Σκεφτόμουν να γράψω για τους καιροσκόπους που ρήμαξαν τη χώρα με το τερατώδες «λεφτά υπάρχουν». Αλλά και για τους υποψήφιους συνεχιστές τους, που τάζουν στους πάντες τα πάντα, ενώ ξέρουν καλά ότι τα χέρια τους θα είναι πισθάγκωνα δεμένα αν αύριο κληθούν να κυβερνήσουν.
Σκεφτόμουν να γράψω για τους μαθητευόμενους μάγους, που ετοιμάζονται να εκτελέσουν τους συνεπείς φορολογούμενους της χώρας, με την ίδια ελεεινή φορολογική συνταγή. Χωρίς να καταλαβαίνουν το αυτονόητο: ότι όσο περισσότερο αυξάνουν τους φόρους τόσο λιγότερα έσοδα θα συγκεντρώνουν.
Τελικά, αποφάσισα να μην γράψω τίποτα απ’ όλα αυτά. Επέλεξα να δώσω τον λόγο σε μια συγκλονιστική προσωπικότητα, τον Μάνο Χατζιδάκι. Να μιλήσει εκείνος για λογαριασμό μου και για λογαριασμό όλων μας.
Ας τον ακούσουμε από το μακρινό 1978, τότε που όλα έδειχναν πως θα μπορούσαν να γίνουν αλλιώς…
Κάποιοι θα θυμηθούν και κάποιοι άλλοι θα μάθουν!
