Διονύσης Λεϊμονής: «Η υπόσχεση είναι που δένει το χθες με το αύριο…»

«Κουβέντα στην αυλή...»

...με το συγγραφέα Διονύση Λεϊμονή

Ο Διονύσης Λεϊμονής: γεννήθηκε σε μια κωμόπολη τη Αιτωλοακαρνανίας, το Αιτωλικό. Από πολύ νωρίς στράφηκε στη συγγραφή παιδικών και νεανικών ιστοριών...

Είναι απόφοιτος της Φιλοσοφικής Ιωαννίνων. Σήμερα ζει στη Νέα Ιωνία Βόλου, είναι παντρεμένος πατέρας τεσσάρων παιδιών και εργάζεται στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση, ενώ παράλληλα ασχολείται με την αρθρογραφία σε εφημερίδες και περιοδικά καθώς και με τη συγγραφή λογοτεχνικών έργων. Το πρώτο του μυθιστόρημα, «Η Κολυμβήθρα του Σιλωάμ», ένα μυθιστόρημα που αναφέρεται στον αγώνα ζωής ενός παραπληγικού νεαρού σε μια «ανάπηρη κοινωνία», εκδόθηκε από την Πανελλήνια ΄Ενωση Συνεργασίας Νέων λογοτεχνών την Άνοιξη του 2006 και σήμερα επανεκδίδεται από τον εκδοτικό οίκο «Παππάς». Toν Απρίλη του 2009 κυκλοφόρησε το νεανικό του μυθιστόρημα με τίτλο «Το μυστικό της Δαγκάνας» από το Πολιτιστικό ΄Ιδρυμα της Τραπέζης Κύπρου. Το καλοκαίρι του 2009 εξέδωσε στον εκδοτικό οίκο «Ακρίτας» το μυθιστόρημα του «Χαμένο ταίρι» που αναφέρεται στη Μικρασία. Τον Μάρτη του 2014 θα κυκλοφορήσει από τη σειρά «Περιστέρια» (για παιδιά από 9-15 ετών) του εκδοτικού οίκου Πατάκη το παιδικό του μυθιστόρημα  «Το δέκατο έβδομο κιβώτιο» που αναφέρεται στα Παρθενώνεια Μάρμαρα που καταχρηστικά αφαίρεσε από τη χώρα μας ο ΄Ελγιν. Τα τελευταία χρόνια  ασχολείται με την επιμέλεια και κριτική έργων, αλλά και με τη διοργάνωση σεμιναρίων δημιουργικής γραφής στην Αθήνα, Θεσσαλονίκη και Βόλο. ΄Εχει λάβει επίσης διακρίσεις για διηγήματα αλλά και ποιήματά του. Αρθρογραφεί στον τοπικό τύπο, ενώ πολλά άρθρα του έχουν δημοσιευτεί σε δικτυακά περιοδικά. Μεγάλη του αγάπη τα ραδιόφωνο εκπληρώνοντας ένα όνειρο χρόνων παρουσιάζοντας στο Ράδιο 1 του Βόλου την εκπομπή «Μιλάμε για το βιβλίο». Είναι επίσης εκπρόσωπος στην περιοχή της Μαγνησίας  της Αμφικτιονίας Ελληνισμού και μέλος λογοτεχνικών σωματείων και ενώσεων.

Ξεφυλλίζοντας «Το χαμένο ταίρι», ο αναγνώστης ταξιδεύει αρκετά μακριά, εκεί που η ελπίδα συναντά τη δύναμη της ψυχής. Πόσο δύσκολο είναι τελικά να ελπίζεις σε κάτι όταν η καθημερινότητα σου μπλοκάρει τη σκέψη;

Θεωρώ ότι το πιο δύσκολο κι ομολογουμένως το πιο τραγικό είναι να πάψει κανείς να ελπίζει. Ως άνθρωπος  συνηθίζω να βλέπω το ποτήρι μισογεμάτο, ως λογοτέχνης θαρρώ πως δεν έχω  δικαίωμα να μην το βλέπω έτσι, άλλωστε η ζωή πολλές φορές με τις ανατροπές της μας έχει διδάξει πως μέσα από τη στάχτη ένα δαυλί βγαίνει αναμμένο και μετά από ένα τέλος ακολουθεί μια αυγή. Ζούμε μια καθημερινότητα αποτρεπτική για όνειρα, αλλά η ψυχική μας δύναμη είναι αυτή που σκορπίζει την καταχνιά γύρω μας.

Ένα χαμένο παπούτσι, ένας κώδικας προσμονής και προσδοκίας, ξετυλίγει ένα κουβάρι ιστορίας που αργά αργά μας γιατρεύει κάθε πληγή λησμονιάς, είναι ικανό να μας οδηγήσει στη λύτρωση;

Αν δεν είχαμε ένα απομεινάρι από το χθες δε θα μπορούσαμε να ονειρευόμαστε το αύριο. Κι οι λαοί που έχουν διατηρήσει ζωντανή τη μνήμη έχουν να περιμένουν κάτι. Ακόμα κι ένα παπούτσι, ακόμα κι ένα ελάχιστο ίχνος, μια υποψία μπορεί να τροφοδοτήσει τη σκέψη του ανθρώπου. Η προσμονή για κάτι καλύτερο, η προσμονή να ζευγαρώσουμε ένα μισό κομμάτι μας νομίζω πως μπορεί να αποτελέσει τη βάση για την άμυνά μας σε οτιδήποτε κι οποιονδήποτε επιχειρεί να μας αποστραγγίσει από την ελπίδα.

Η υπόσχεση, είναι όρκος τιμής, όρκος ευλάβειας για το συγγραφέα ή απλά είναι ένα «μέσο» που τον βοηθάει στην εξέλιξη της ιστορίας;

Η υπόσχεση είναι που δένει το χθες με το αύριο, είναι αυτή που επιτονίζει στους νεώτερους πως δεν μπορούν να λησμονήσουν το παρελθόν. Αντίθετα οφείλουν μέσα από μια λυτρωτική, διηθητική διαδικασία να αξιοποιήσουν δημιουργικά το χθες για να τραβήξουν μπροστά δυναμικά και με αυτοπεποίθηση. Ας θυμηθούμε τη σημασία του όρκου στην αρχαιότητα. Ο όρκος ήταν και δέσμευση για τον άνθρωπο κι ο επίορκος τιμωρούνταν αυστηρά κυρίως ηθικά. Τα τελευταία χρόνια οι όροι «τιμή» και «αξιοπρέπεια» μας έχουν ατονήσει, αλλά είναι καιρός πια να θέσουμε τα πράγματα, τις αξίες και τις ιδέες σε σωστή βάση αν ακόμα θέλουμε να ονειρευόμαστε και να προσδοκάμε τη συνέχειά μας ως άνθρωποι και λαοί

Σ’ αυτό το βιβλίο ο αναγνώστης παρακολουθεί τη ζωή των προσφύγων, μέσα από ένα μοναδικό τρόπο αφήγησης, γεμάτο συναισθήματα και εικόνες. Με τη μοίρα του όμως τι γίνεται; Θεωρείτε ότι είναι προκαθορισμένη;

Σ’ αυτό το βιβλίο ήθελα να τονίσω τον ηρωισμό και τη δύναμη μιας απλής γυναίκας, τον ηρωισμό της καθημερινότητας που πολλές φορές περνά σε δεύτερη μοίρα και υποσκελίζεται. Η γιαγιά Δέσποινα είναι η γυναίκα της διπλανής πόρτας που έδωσε το δικό της αγώνα ίσως και πιο έντονο και με μεγαλύτερη διάρκεια από αυτόν που μπορεί να εκδηλωθεί στο πεδίο της μάχης. Κάθε μέρα και μια πάλη με θεούς και δαίμονες, κάθε μέρα και μια κατάκτηση. Μπρος σ’ αυτήν την εμμονή και την άκαμπτη αγωνιστικότητα είναι πασιφανές πως υποτάσσεται η μοίρα και ετεροκαθορίζεται από τον ήρωα, τον άνθρωπο, τον συνάνθρωπο, εμάς τους ίδιους. Πραγματικά αν ποτέ πιστέψουμε στη δύναμη που φέρουμε στην ψυχή μας θα κουνήσουμε και τον πιο βαρύ όγκο που ως τώρα φαντάζει ακίνητος στα μάτια μας και στο νου μας.

Πιστεύετε στη δύναμη της ψυχής και αυτό φαίνεται στη ροή του συγγραφικού σας λόγου. Είναι ικανή όμως να επουλώσει τα κακώς κείμενα και να οπλίσει με δύναμη τις γενιές που ακολουθούν, σε μια κοινωνία που όλα πλέον έχουν τιμή πώλησης;

Πιστεύω στην ανθρώπινη ύπαρξη που δεν υποβιβάζεται στο φτηνό της σαρκίο. Αυτό για μένα είναι πραγματική καταδίκη μας. Ο άνθρωπος έχει ψυχή και δύναμη να ανατρέψει τον άδικο κόσμο ακόμα κι αν κάποιοι φρόντισαν να τον αφιονίσουν ουδετεροποιώντας την ψυχή του. Αυτή η αντίληψη μάς κατέστησε συχνά μέσα στην ιστορία σε μια ατιμωτική για εμάς χειμερία νάρκη κι αυτό εξοργίζει κάθε σώφρονα άνθρωπο. ΄Ετσι κουβαλάμε μοιραία τραύματα, που συχνά αιμορραγούν και πονάνε φρικτά. Παρόλα αυτά η μόνη αντίδραση είναι αυτός ο αέναος αγώνας να νικήσουμε τον πόνο, να υπερβούμε τις αδυναμίες μας, να επουλώσουμε τις πηγές μας. Δεν έχουμε άλλη επιλογή από τον αγώνα, αν θέλουμε να επαιρόμαστε ως άνθρωποι με υψηλούς στόχους και ιδανικά, έτσι βαδίζουμε με σταθερά βήματα μια δύσβατη ατραπό που όμως αργά ή γρήγορα θα μας οδηγήσει σε ένα καλοφωτισμένο τρίστρατο και τότε θα έχουμε τόσες επιλογές δράσης και ελιγμών που πραγματικά πιστέψτε με θα αξίζει που ματώσαμε πιθανόν τα πόδια μας για αν τη διαβούμε. Όλα έχουν μια τιμή πώλησης ίσως πουν κάποιοι ηττοπαθείς μα εγώ θα παραφράσω τον Θεοτόκη λέγοντας τιμή δεν έχει η ψυχή, τιμή δεν έχει κι η τιμή…

Για τον ΑΥΛΟΓΥΡΟ

Παύλος Ανδριάς