Της Κορίνας Καφετζοπούλου
Τίμησαν την καπετάνισσά τους, τη γυναίκα που τους έδωσε πνοή…
Κάθε γυναίκα από τη στιγμή που θα γίνει μάνα, μια αγωνία έχει για το υπόλοιπο της ζωής της και αυτό ζητάει καθημερινά στην προσευχή της: "Να είναι καλά, να βρουν το δρόμο τους και να είναι καλότυχα".
Αν αυτή λοιπόν είναι η ευτυχία για μια μάνα, τότε η 73χρονη Αικατερίνη Τζεβελεκάκη από το Μακρύ Γιαλό στο Λασίθι, ίσως είναι μια από τις πιο ευτυχισμένες γυναίκες του κόσμου.
Παντρεύτηκε έναν άντρα που όχι μόνο αγάπησε αλλά λάτρεψε, το Γιάννη της, στάθηκε δίπλα του στη γαλήνη και στη φουρτούνα της ζωής και της θάλασσας και έδωσε ζωή σε εννέα παιδιά, που τις χάρισαν 25 εγγόνια και τρία δισέγγονα.
Όλη της η οικογένεια συναντήθηκε, στο γάμο της κόρης της Μαρίας με το Σίμο Σηφάκη, και τέτοια ευκαιρία δεν την άφησαν να πάει χαμένη.
Την τίμησαν με ένα γράμμα και ένα κατακόκκινο μπουκέτο λουλούδια για να της πουν ένα μεγάλο "ευχαριστώ"! Όχι για τα παιχνίδια και τα δώρα αλλά για την αγάπη που τους πρόσφερε.
Και έκαναν τα μάτια της να δακρύσουν από χαρά.
Διότι η 73χρονη κ. Κατίνα, τέτοιος άνθρωπος γνήσιος είναι, δάκρυα στη χαρά, κλάμα στη λύπη.
Και μέσα της έχει μια λύπη, 14 χρόνια τώρα, από τότε που έχασε το στήριγμά της.
Και όταν η συζήτηση πηγαίνει σε εκείνον, η φωνή χαμηλώνει το ρυτιδιασμένο πρόσωπο φωτίζεται και τα μάτια υγραίνονται.
Μπορεί να έχει πολλά παιδιά, εγγόνια και τρισέγγονα αλλά στο σπίτι της είναι μόνη. Και η ευτυχία της επισκιάζεται. Τι αν και αν πέρασαν 14 χρόνια από το χαμό του; Εκείνος είναι πάντα εκεί, μέσα στο μυαλό της, και όλα αυτά που πέρασαν μαζί - τα δύσκολα και τα εύκολα.
Το πρώτο τους μικρό καϊκι, το πρώτο τους δωμάτιο, εκεί όπου φώλιασε η αγάπη τους. Ούτε καν μια κάμαρη, ένας στάβλος δανεικός ήταν. Τα παιδιά της, η αγωνία της που τα άφηνε μόνα τους, όταν πήγαιναν στο ψάρεμα, οι προσευχές της … Όλα εκείνο το βράδυ ζωντάνεψαν ξανά.
«Ήθελα να είναι εδώ απόψε, στη χαρά του παιδιού μας», μου είπε με ένα τόσο βαθύ συναίσθημα που με έκανε να απορήσω… «Πέρασα καλά στα χέρια του» είπε μια στιγμή, σαν να μιλούσε στον εαυτό της κι όχι σε μένα.
«Εγώ από μικρή πέταγα στον ουρανό και ήθελα πολλά παιδιά. Είμαι πολύ ευτυχισμένη που έχω τόσο μεγάλη οικογένεια. Κι άλλα τόσα να είχα, θα ήμουν ακόμα πιο ευτυχισμένη».
Βέβαια η γλυκιά αυτή γιαγιά, δεν παύει να είναι μάνα και μάλιστα γνήσια Ελληνίδα, και ως μάνα, πιο ευτυχισμένη θα ήταν αν θα μπορούσε να τα έχει ακόμα στην ποδιά της, «αλλά αυτά σκορπίσανε…», θα μου πει πιο σιγανά.
Σιγά- σιγά άρχισε να ξετυλίγει το κουβάρι της ζωή της. Με γαλήνια φωνή, πότε με χαμόγελο πότε με δάκρυα, σε 11 λεπτά της ώρας διηγήθηκε σχεδόν όλη της, τη ζωή.
Στα 19 της χρόνια έκανε το πρώτο της παιδί, γύρω στα 37-38 το τελευταίο. Αν μπορούσε θα έκανε αλλά τόσα! Πρώτα τον Ανδρέα, μετά τον Αντώνη, το Μανώλη, το Νίκο, το Μιχάλη και μετά ανά δυο τρία χρόνια, την Αργυρώ, τη Μαρία, το Σταύρο, και το μικρό τους, την Ευαγγελία.
Και η ίδια από τόσο μεγάλη οικογένεια προέρχεται. Η μάνα της έκανε 14 γέννες και μια αποβολή και τελικά έμειναν στη ζωή οκτώ παιδιά.
Και από το σόι του πατέρα της το ίδιο. 14 με 15 παιδιά το κάθε σπίτι. Είναι που τα παλιά τα χρόνια δεν ξέρανε κι αν θα ζήσουν όλα, είναι και που «κάναμε πολλά παιδιά γιατί δεν είχαμε μυαλό» θα μου πει σχεδόν συνωμοτικά, γελώντας.
Ήταν η ώρα που ξεκινούσε η εξιστόρηση της δικής της ζωής, τα δύσκολα και φτωχά χρόνια, η περίσσια αγάπη που δεν την έπληξε ούτε η πείνα ούτε οι κακουχίες της ζωής. Άλλα τα χρόνια τότε και κυρίως άλλοι οι άνθρωποι συλλογίστηκα όταν την άκουγα …
- Κυρία Κατίνα τόσα παιδιά, εγγόνια και δισέγγονα φαντάζομαι ότι θα είστε σε ένα τηλέφωνο στο χέρι όλο το χρόνο για να ευχηθείτε σε γιορτές και γενέθλια.
«Θέλω λίγη βοήθεια καμιά φορά δεν τα θυμάμαι όλα , από τότε που έχασα το Γιάννη μου, στις 28 Νοεμβρίου 1998, παίρνω φάρμακα, έπαθα κάτι σαν αμνησία….»
- Πως νιώθετε που σας τίμησαν τα παιδιά σας;
«Και χάρηκα και συγκινήθηκα σήμερα, δεν ήταν όμως εδώ ο πατέρας τους να καμαρώσει τη Μαριώ μας νύφη… Ήμασταν πολύ δεμένοι, αγαπημένοι και στη δουλειά ενωμένοι .Ήμασταν φτωχή οικογένεια και ότι φτιάξαμε το κάναμε με τα δυο μας τα χέρια.
Όταν παρθήκαμε, μέναμε σε ένα σταβλάκι και αυτό ξένο, που είχε μέσα μαντζαδούρες, με το χέρι μου τα έκτισα με τις πέτρες και το έκανα σπίτι και τα έκανα παράθυρα.
Ξένο όχι δικό μου. Κάναμε εκεί τέσσερα χρόνια. Σιγά- σιγά προχωρήσαμε πήραμε ένα οικοπεδάκι κάναμε μια κάμαρα, μετά κάμποσο καιρό δυο , μετά τρεις και δεύτερο όροφο. Φτιάξαμε και ψαροταβέρνα, νοικιάζαμε και δωμάτια.
Μαζί πηγαίναμε στα ψάρια. Δεν έβρισκε άνθρωπο να τον βοηθήσει, ήρθε σε στιγμή απελπισίας. Μια εβδομάδα μέσα στο σπίτι κι έκλαιγε. Εγώ με την κοιλιά στο στόμα, σπάραζε η ψυχή μου που τον έβλεπα έτσι. «Εκεί που έχεις εμένα μη στεναχωρείσαι! Μαζί θα πηγαίνουμε στα ψάρια, του είπα - και αυτοί που σε εγκατέλειψαν θα σε κοιτάνε με τα κιάλια!»
Και η κυρία Κατίνα τον κράτησε το λόγο της, στο μικρό τους καϊκι την έπιασαν οι πόνοι. Και σταμάτησε να βγαίνει στο ψάρεμα μόνο όταν τα αγόρια μεγάλωσαν αρκετά και μπορούσαν να συνδράμουν στον πατέρα. Η μόνη βοήθεια που είχε στα παιδιά, ήταν τα ίδια τα παιδιά τα πρώτα τα αρσενικά που έγιναν «μανούλες» και «νοικοκυρούλες». Όλοι βοηθούσαν, τα μεγάλα τάιζαν τα μωρά, έπλεναν τα ρούχα στη σκάφη, τα πάντα.
Οι προστάτες της οικογένειάς μου…
Η άλλη βοήθεια ήταν η Παναγία και ο Χριστός. «Όταν έλειπα από το σπίτι η Παναγία ήταν η μάνα και ο Χριστός ο πατέρας, κάθε που έλυνα τα σχοινιά, παρακαλούσα να είναι στο σπιτικό μου οδηγοί και φύλακες», μου είπε και τα μάτια της έτρεχαν σαν το νερό.
«Σαν λίγο μεγαλώσανε τα έκλεινα μέσα σε μια καμαρούλα και σηκωνότανε το πρώτο και τάιζε αυτό που ήταν τριών μηνών που το είχαμε μέσα στη φασκιά στην κούνια. Εγώ έφευγα μαζί με τον πατέρα τους. Κάθε απόγευμα στις 7 πηγαίναμε για ψάρεμα το πρωί γυρνούσαμε.
Ρίχναμε την καλάθα και τα παραγάδια. Στις 03.00 το πρωί τα σηκώναμε και τα ρίχναμε ξανά για να σηκώσουμε το πρωί.
Πριν φύγουμε τα παιδιά τα είχα τακτοποιημένα, ταϊσμένα. Τότε δεν είχαμε και τουαλέτες. Τους έβαζα ένα κουτάκι της σαρδέλας για να κάνουν το ψιλό τους.
Όταν επέστρεφα το πρωί, τα μεγαλύτερα είχαν ανοίξει την πόρτα. Το μωρό, όπως το άφηνα έτσι το έβρισκα, μόνο το γάλα του έλειπε από το μπουκάλι.
Δε φοβήθηκα ποτέ. Μου έδινε ο θεός δύναμη. Ποτέ δεν μπήκε στο νου μου ότι τα παιδιά θα πάθουν κάτι κακό.
Όταν έλυνα το σχοινί, Την παρακαλούσα να είναι εκεί για μένα ο οδηγός και ο φύλακας μέχρι να επιτρέψω. Με κρατούσε η Παναγία και ο Χριστός από το χέρι δεν θα το πιστέψετε.
Όπως τα άφηνα έτσι γύριζα και τα έβρισκα διότι είχα πίστη. Πίστευα πάρα πολύ στο Θεό και τους είχα πάντα μαζί μου. Εκείνοι ήταν οι προστάτες της οικογένειας μου μέχρι να επιτρέψω από την θάλασσα η Παναγία η μάνα, ο Χριστός ο πατέρας… Τώρα που μου φύγανε (τα παιδιά) από το σπίτι έχασα την αληθινή μου ζωή».
Ο γάμος της Μαρίας και του Σίμου είχε πολλές στιγμές που θα θυμούνται όλοι. Από τη βράβευση της κ. Κατίνας μέχρι δώρο έναν οριεντάλ χορό για το γαμπρό που είχε τα γενέθλιά του. Όσο για το ζεύγος επέλεξε να πάει στην εκκλησία με το σχολικό λεωφορείο και σε αυτή τη μοναδική τους στιγμή τους συνόδευσαν οι συνάδελφοί τους, τους οποίους θέλουν να ευχαριστήσουν.
Από αριστερά προς τα δεξιά. Οι νεόνυμφοι, η Μαρία Μακριδάκη, ο Παντελής Σπανάκης, η Φιλία Κοκκινάκη, ο Χάρης Πετρίδης, η Ελπίδα Βρέντζου, και ο Γιώργος Πιντζόπουλος.
Μέσα στο σχολικό λεωφορείο απο αριστερά: η Σταυρούλα Καραμπουρνιώτη, Χρυσάννα Ταμπακάκη, Στέλλα Ροκαδάκη και Μαρία Καρπουζάκη… (madeincreta)
