Συγγραφικά μονοπάτια...
Από την ώρα που γεννήθηκα, μέχρι και τώρα που έφτασα τα 50 το μόνο που θυμάμαι από δαύτους, τους γονείς όπου τους λέει ο κόσμος, ήταν η απόρριψη, η προσβολή και οι...
Γιατί τους φυλάκισα τα όνειρα, τους κράτησα κλεισμένους σ’ ένα κωλοχώρι, τους ανάγκασα να παντρευτούν, γιατί ναι με έπιασαν από σπόντα και το πιο βασικό, τους έβαλα την ταμπέλα, «οι γονείς της κουτσής».
Ποτέ δεν τους είδα δίπλα μου, ποτέ δεν τους αισθάνθηκα κοντά μου, ποτέ δεν ένιωσα το χάδι τους, τη θέρμη της αγκαλιάς τους. Γι’ αυτούς ήμουν το παράσιτο και τίποτα παράπονο. Το παιδί που τους ρεζίλεψε στην κοινωνία και τους στέρησε τη ζωή, τις απολαύσεις!
Ευτυχώς όμως που υπήρχε η γιαγιά μου. Η μάνα της μάνας μου, φίλη μου, δάσκαλος μου, φύλακας άγγελος μου.
Αυτή ξενυχτούσε τα βράδια μαζί μου, αυτή μου σκούπιζε τα δάκρυα από τα μάτια, αυτή με έμαθε να παλεύω στη ζωή, να μη ζητιανεύω αγάπη και να πληρώνω με το ίδιο νόμισμα όποιους με θεωρούν εμπόρευμα ή αντικείμενο χλευασμού ή κυτίο κοπράνων.
Αυτή με έμαθε να αγαπάω τον εαυτό μου, να δοκιμάζω ότι με προκαλεί, να μαθαίνω από τα λάθη μου, αυτή με καθησύχασε όταν για πρώτη φορά αδιαθέτησα, αυτή ακόμα μου έμαθε να συγχωρέσω τους γονείς μου για τα λάθη τους και να μην τους μισήσω, γιατί μου ήταν λίγοι…
Και πριν κλείσει τα μάτια, μου έδωσε το κομπόδεμα που κράταγε για μένα, με την ευχή «δυνατή στον πόνο και στη χαρά», αν και ποτέ δεν κατάλαβα τι εννοούσε στο «δυνατή στη χαρά», γιατί ποτέ δεν με ακούμπησε αυτό το συναίσθημα…
Ποτέ δεν έκλαψα για τη μοίρα μου, ποτέ δεν έγινα μοιρολογίστρα του εαυτού μου, όπως ποτέ δεν έδωσα το δικαίωμα σε κανέναν να με λυπηθεί.
Ζω και γεύομαι τη ζωή μου, γιατί εγώ το επέλεξα να είμαι πουτάνα. Μια αυτοδίδακτη πόρνη, που έκανα καριέρα με τις ορμές των «πελατών» μου… και περιουσία με τον πόνο της ψυχής τους…
(Η ΑΠΟΛΟΓΙΑ ΜΙΑΣ ΠΟΡΝΗΣ, μέσα από ένα μισοκατεστραμμένο ημερολόγιο) - kaftigrafida.blogspot.gr
