Όλα ξεκίνησαν από κείνη την περισπούδαστη έκθεση του ΙΟΒΕ, (του Στουρνάρα), η οποία λίγο πολύ έγραφε ότι...
Ενώ λοιπόν το ΔΝΤ δοξάζει το άνοιγμα και τον ανταγωνισμό, (άκουγα πάλι πριν από λίγο την τσαπερδόνα την Κριστίν να τα υμνεί), από την άλλη πλευρά αυτή και η παρέα της κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους να κλείσουν κάποια άλλα επαγγέλματα. Όχι δεν εννοούν αυτό του πολιτικού, που είναι θεόκλειστο και κλειδαμπαρωμένο. Είδαμε τι πήγε να γίνει στας Ευρώπας, όταν ο Τσίπρας τόλμησε λιγάκι να τ’ αερίσει. Ποιος θεός είδε τη Μέρκελ και δεν τη
φοβήθηκε.
Εδώ, μιλάμε για το επάγγελμα του τραπεζίτη. Ενώ όλα τα επαγγέλματα ανοίγουν, αυτό του… τραπεζίτη κλείνει. Εκεί που είχαμε καμιά δεκαριά τράπεζες, έρχεται ο φετφάς και προστάζει μόνο τέσσερις. Πάλι καλύτερα, θα μου πείτε από τις δυόμιση του Μάνου.
Όχι ότι δεν ήταν και πρότερα έτσι, αλλά όπως και να το κάνουμε, μ’ ένα τραπεζικό κουαρτέτο είναι πιο εύκολο το καρτελάκι. Άλλο να κάθονται μια ντουζίνα κυρίες στο τραπέζι, κι άλλο μονάχα τέσσερις. Τα πράγματα απλουστεύουν και η κατανόηση περισσεύει.
Αν λοιπόν η χώρα “χρειάζεται” μόνο τέσσερις τράπεζες, γιατί να χρειάζεται μερικά εκατομμύρια περίπτερα και κάποιες εκατοντάδες χιλιάδες φαρμακεία; Μήπως ο ανταγωνισμός αυξάνει αντίστροφα για την τράπεζα απ’ ότι για το περίπτερο; Μήπως ο ανταγωνισμός εξαρτάται από το μέγεθος και την εμβέλεια αυτού που κατεβαίνει στην αρένα; Δηλαδή, όσο μεγαλώνει το οικονομικό εκτόπισμα μια επιχείρησης, μήπως ο ανταγωνισμός θα δουλεύει καλύτερα όσο λιγότεροι είναι οι παίχτες;
Τι να πω! Δεν έχω κατανοήσει καλά τη θεωρία, φαίνεται. Κυρίως όμως τις εξαιρέσεις της…(e-cynical )
+kas