«Ξεφυλλίζοντας το λεύκωμα της Κάλλης», συντροφιά με την Λητώ Τσακίρη- Παπαθανασίου

Ανάμεσα στις καλά κρυμμένες σημειώσεις, τα βιβλία...

Η συγγραφέας - παιδαγωγός με εξειδίκευση στην ψυχική υγεία του παιδιού και εκπαιδεύτρια εκπαιδευτών κα Λητώ Τσακίρη από μικρή είχε ευαισθησίες και αγαπούσε τα παιδιά. Αν και το παιδικό της όνειρο, δεν πραγματοποιήθηκε κατάφερε να γίνει «καπετάνισσα» στο «ΛΗΤΩ» το σχολείο που έφτιαξε με περίσσια αγάπη για τους μικρούς μας φίλους.

Η αθωότητα της ψυχής μας, είναι αυτή που μας δίνει δύναμη να συνεχίσουμε το ταξίδι της ζωής. Ένα ταξίδι που ξεκινά από τα παιδικά μας χρόνια, τότε που κάναμε όνειρα, πλάθαμε ιστορίες για το αύριο και γράφαμε τα πάντα στο «Λεύκωμά μας».

Εσείς, είχατε λεύκωμα;

Κατά καιρούς έγραφα όσα με απασχολούσαν σε λεύκωμα αν και δεν ήμουν τόσο τυπική σε αυτό. Συχνά κατέγραφα τις σκέψεις μου, σε διάφορα χαρτιά που τα εξαφάνιζα επιμελώς.

Που το κρύβατε συνήθως;

Τις σημειώσεις μου τις  έκρυβα στα πιο απίθανα σημεία του σπιτιού. Κάτω απο τη μεγάλη ντουλάπα με τα ρούχα μου, μέσα στο μπαούλο με τις φλοκάτες, Στο πατάρι της γιαγιάς που δεν ανέβαινε κανείς. Ήταν το παιχνίδι μου με τους μεγάλους, σαν ένα στοίχημα ότι δεν θα με ανακαλύψουν πότε. Το κέρδισα και με το παραπάνω, όλα μου τα γραφόμενα με ακολούθησαν ως η πολύτιμη περιουσία μου στην νέα μου κατοικία όταν έφυγα πια απο το σπίτι για τις σπουδές μου.  

Πως ήταν το παιδικό σας δωμάτιο;

Το παιδικό μου δωμάτιο ήταν αρκετά αυστηρό για κορίτσι. Τα έπιπλά είχαν την απόχρωση  του ανοιχτόχρωμου ξύλου, το γραφείο μου ήταν η συνέχεια της μεγάλης μου ντουλάπας και δίπλα η βιβλιοθήκη μου με όλα τα υπέροχα βιβλία των παιδικών μας χρόνων . Τα ράφια πάνω από το γραφείο μου φιλοξενούσαν μόνο τα βιβλία του σχολείου και τις σημειώσεις μου απο το δάσκαλο. Τρία μεγάλα ράφια γεμάτα με υποχρεώσεις πάνω ακριβώς απο το κεφάλι μου,  μου υπενθύμιζαν τα πρέπει διαχωρίζοντας έτσι τα βαρετά και υποχρεωτικά αναγνώσματα απο αυτά που πράγματι αγαπούσα και επέλεγα να με ταξιδεύουν. Το φωτιστικό μου ήταν το πιο όμορφο αντικείμενο του δωματίου μου. Μια μεγάλη λευκή φωσφοριζέ μπάλα που πάνω της ήταν σε άναρχα σχέδια απλωμένη μια κατακόκκινη γραμμή που θύμιζε οδοντόκρεμα. Όσοι με επισκέπτονταν χάζευαν το όμορφο φωτιστικό μου κι εγώ καμάρωνα και το απολάμβανα. Οι κούκλες μου δεν στέκονταν πότε κοντά μου άλλα για λόγους προστασίας ήταν τοποθετημένες στα πιο ψηλά σημεία των ραφιών και της βιβλιοθήκης μου για μην καταστραφούν απο τον σκαδαλιάρη αδελφούλη μου που παραμόνευε να τις ξεμοναχιάσει και να τις διαλύσει . Φυσικά αυτός ο φόβος μου στερούσε το εύλογο παιχνίδι και με προέτρεπε όλο και περισσότερο στο διάβασμα και στη μουσική που πάντα αγαπούσα πολύ.

Ποια περιοδικά διαβάζατε;

Μικρούλα έπαιρνα ανελλιπώς Μίκυ Μάους, Μανίνα και  Κατερίνα, αργότερα πρόσθεσα τον Αστερίξ και τον Οβελίξ , με τις απίθανες ιστορίες του Γαλατικού Χωρίου και έλιωνα στα γέλια με τα καμώματα τους.

Ποιο ήταν το επάγγελμα που θα θέλατε απο μικρή να κάνετε στο μέλλον;

Όταν ήμουν μικρή ως κόρη ναυτικού και γόνος θαλασσινής οικογένειας, ονειρευόμουν να γίνω μαρκόνισσα στα μεγάλα καράβια . Να ταξιδεύω στα λιμάνια όλης της γης και να γνωρίζω τους λαούς και τις κουλτούρες τους. Δυστυχώς μέχρι να μεγαλώσω το επάγγελμα αυτό το αντικατέστησε η μηχανή με τη σύγχρονη τεχνολογία της,  έτσι άδοξα έκλεισε ο κύκλος και τα όνειρα της Θάλασσας και προσγειώθηκα για τα καλά πια στεριά. Αγαπούσα πάντα τα παιδιά και ήμουν υπερπροστατευτική με τα μικρότερα της παρέας. Έτσι στο μέλλον με κέρδισαν  τα Παιδαγωγικά, ενώ η εκτόνωση μου και το χόμπι μου ήτανε να δραματοποιώ στο θέατρο διαδραστικά. 

Ποιο ήταν το πρώτο βιβλίο που γράψατε;

Το πρώτο μου μουσικό παραμύθι είχε σαν θέμα του την αξία της μοναδικής προσωπικότητας του κάθε παιδιού. Με ιδιαίτερο  τρόπο έδειχνε στους μεγάλους, ότι δεν επιτρέπετε να καθρεφτίζουμε τα δικά μας θέλω πάνω στα παιδιά μας, αλλά οφείλουμε να αφουγκραζόμαστε τα στοιχεία στην προσωπικότητα τους και να συντελούμε ώστε να ξεδιπλωθούν . Το βιβλίο είχε τον τίτλο "Η Ζιζή η λαγουδίνα έχει κόρη μπαλαρίνα" και σε 6 μήνες έκανε επανέκδοση.

Θυμάστε την πρώτη παρουσίαση βιβλίου σας;

Η πρώτη μου παρουσίαση ήταν στη μεγάλη σκηνή του Γαλλικού Σχολείου Καλαμαρί στη Θεσσαλονίκη. Είχα μια μικρή ανασφάλεια πριν να ανέβω στη σκηνή, ο χώρος ήταν κατάμεστος απο κόσμο ήταν παραμονές γιορτών και με το πρώτο μου βήμα άρχισαν τα χειροκροτήματα. Δυστυχώς οι μουσικοί του βιβλίου δεν κατάφεραν να ταξιδέψουν μαζί μου  και ήμουν μόνη για το βάπτισμα του πυρρός . Τότε πήρα θάρρος, άφησα  το βιβλίο στην άκρη και άρχισα να τους λέω την ιστορία μου με λαχτάρα. Κοιτούσα μόνο μπροστά και έλεγα με αγάπη όλα αυτά που ήθελα να μοιραστώ με το κοινό . Μπράβο σας, μου είπαν κατεβαίνοντας, ήσασταν τόσο χαλαρή και επικοινωνιακή, και δεν διαβάζατε το βιβλίο σας απο μέσα. Μας άρεσε πολύ ο τρόπος σας και η ερμηνεία των τραγουδιών σας. Η αρχή είναι το ήμισυ του παντώς και έτσι απο τότε πήρα φόρα και ταξιδεύω επικοινωνώντας τις ιστορίες μου, όσο υπάρχει κοινό που θα το συγκινούν οι ιστορίες μου ,  εγώ θα γράφω και θα τις επικοινωνώ με λαχτάρα.

Ποιο είναι το αγαπημένο σας βιβλίο;

Η Υδάτινη Χώρα του Αγγλου Swift Graham ένα αυτοβιογραφικό, ηθογραφικό, οικογενειακό χρονικό που το θεωρούν απο τα σημαντικότερα έργα της σύγχρονης λογοτεχνίας. Έρωτας, Εφηβεία, Ενοχές, Θάνατος και Τρέλα ακροβατούν και μας οδηγούν σε χώρους φανταστικούς.

Ποια ήταν η αγαπημένη σας ταινία στα εφηβικά σας χρόνια;

Ο κύκλος των Χαμένων Ποιητών

Σινεμά ή θέατρο;

Λατρεύω αυτό που σου προσφέρει το Θέατρο την αμεσότητα της ζωντανής σκηνής.

Τηλεόραση παρακολουθούσατε;

Δεν μπορώ να πω ότι αγαπούσα ποτέ ιδιαίτερα την τηλεόραση, μου άρεσαν περισσότερο τα καταπληκτικά ντοκιμαντέρ που έβαζε η ΕΡΤ. 

Ποιο ήταν το αγαπημένο σας σίριαλ;

Το αγαπημένο μου σίριαλ ήταν "Η Λωξάντρα" έχοντας ρίζες απο την Κωνσταντινούπολη  και μνήμες έντονες  απο τις γλαφυρές αφηγήσεις της γιαγιάς μου για τη  ζωή εκεί,  ένοιωθα σαν να ήμουνα κι εγώ ένα κομμάτι της ιστορίας. Ένοιωθα τη θαλπωρή, τη ντόμπρα συμπεριφορά και την καπατσοσύνη της πρωταγωνίστριας, μου ήταν πιά ένα  οικείο πρόσωπο και δύσκολα την έχανα όταν έπαιζε.

Αναμνήσεις ή όνειρα;

Σε ποιο από τα δύο υπήρχαν περισσότερες αναφορές; Μικρή είχα όνειρα πολλά, ήθελα τόσα απο τη ζωή μου που δεν θα μπορούσα να τα καταγράψω όλα. Άλλωστε ήταν ένα στοίχημα για μένα να βάζω συνεχώς ως στόχο την υλοποίηση κάποιου ονείρου μου και αμέσως μετά κάποιου άλλου. Άλλωστε  χωρίς στόχους και όνειρα η ζωή μας θα ήτανε πολύ πεζή.

Ποια ευχή κάνατε, πριν πέσετε για ύπνο;

Να είμαστε όλοι μας καλά.

Περιγράψτε μας μια όμορφη ιστορία από τα παιδικά σας χρόνια.  Την έχετε βάλει σε κάποιο βιβλίο σας;         

Μια γλυκόπικρη ιστορία των παιδικών μου χρόνων αφορούσε ένα ξεχωριστό δώρο που μου έφερε ο πατέρας μου. Έρχονταν Χριστούγεννα και ο πατέρας μου επιστρέφοντας απο ένα ταξίδι του,  έφτασε στο σπίτι μας με ένα μεγάλο, τεράστιο για τα μικρούλικα χεράκια μου κουτί δώρου. Άνοιξε το, μου είπε και δεν ήξερα πραγματικά απο που να πρωτοσκίσω το χαρτί για να ανακαλύψω τι έκρυβε μέσα. Με τη βοήθεια  των γονιών μου ξετύλιξα  επιτελούς το δώρο έκπληξη που ήταν μια υπέροχη κούκλα ψηλή και λυγερή  που λίγο ακόμη ήθελε να με φτάσει στο ύψος. Τη λέγανε Λουίζα και ήταν σε όλα της ξεχωριστή.   Το φόρεμα της βελουδένιο & τα ματάκια της λαμπερά ενώ τα μαλλιά της είχανε μεγάλες ξανθές μπούκλες όπως και τα δικά μου μαλλιά . Σαν αδελφούλα σου είναι η Λουίζα γλυκιά μου, είπε η γιαγιά . Φορούσε και ένα όμορφο δαντελένιο πουκαμισάκι μέσα απο το φόρεμα της, ήταν πράγματι ΜΙΑ ΚΟΥΚΛΑ! Δεν ξέρεις τι μπορεί ακόμη να κάνει η κουκλίτσα σου, μου είπε με χαρά ο Μπαμπάς, Τι; τον ρώτησα κι  εγώ με λαχτάρα. Αν την κουνήσεις προς τα κάτω,  κλαίει με λυγμούς  μέχρι να τη σηκώσεις, μου λέει και κάνει την κίνηση για το δω κι εγώ πως γίνετε. Μολις η κούκλα άρχισε  να κλαίει,  τότε στη στιγμή  έβαλα κι εγώ τα κλάματα με αναφιλητά και δεν έλεγα να σταματήσω με τίποτε. Ο μπαμπάς μου έμεινε άναυδος και προσπάθησε να μου εξηγήσει ότι  ήταν απλά ένα παιχνίδι και το είχε φέρει για να χαρώ. Μετά από μέρες κλαυθμών και οδυρμών ένα μεσημέρι ακούω τον πατέρα μου να λέει. Τέλος τα κλάματα  ξεβίδωσα τον μηχανισμό,  τώρα μόνο θα γελάει το κοριτσάκι μου.  Αυτή είναι η ιστορία της Λουίζας της όμορφης κουκλίτσας μου που υπάρχει ακόμη σε ένα ντουλάπι στην κρεβατοκάμαρα μου για να μου θυμίζει για πάντα τα χρόνια της παιδικής μου αθωότητας.

Η Λητώ Τσακίρη Παπαθανασίου είναι μεγαλωμένη και νανουρισμένη μέσα στα αληθινά τα ψέματα των παραδοσιακών μας παραμυθιών. Φίλες της αγαπημένες είναι η μικρή Γοργόνα, η Ραπουνζέλ, η Νεράιδα του Χιονιού & την ταξιδεύουν χρόνια τώρα στους δρόμους του ονείρου ο Ροβινσώνας Κρούσος & ο Καπεταν Νικόλας της. Η μεγάλη της αγάπη για τα παιδιά της χάρισε πτυχίο Παιδαγωγικού Τμήματος Προσχολικής Εκπαίδευσης του Βόλου, με εξειδίκευση στην Ψυχική Υγεία & την Ειδική Αγωγή . Είναι Πιστοποιημένη Εκπαιδεύτρια Εκπαιδευτών, υπήρξε υπεύθυνη Τμήματος Προσχολικής Αγωγής στο ΙΕΚ ΑΙΓΕΑΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗ, είναι ιδιοκτήτρια του Κέντρου Προσχολικής Αγωγής «ΛΗΤΩ», παλαιό μέλος του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών και είναι μητέρα δυο αγοριών. Η Λητώ έμαθε να αφουγκράζεται τις σκέψεις των παιδιών, ξεκίνησε γράφοντας τις παραστάσεις των μικρών της μαθητών, σκαρώνοντας ιστορίες & όμορφα παιδικά τραγούδια που κρύβουν χίλια μυστικά. Σήμερα έμμετρα, κείμενα και θεατρικά της, κυκλοφορούν σε περιοδικά όλης της χώρας, στο «Παράθυρο στην εκπαίδευση του παιδιού» και στην ιστοσελίδα της στο youtube, ενώ αναλαμβάνει και επιμέλεια σε βιβλίων ξένων συγγραφέων. Είναι μέλος του Ελληνικού τμήματος της IBBY (International Boardon Booksfor Young People), της Γυναικείας Λογοτεχνικής Συντροφιάς και ενεργό μέλος του τμήματος Παιδιού της UNESCO Πειραιώς & Νήσων. Οι ιστορίες της ξεκλειδώνουν τα παιδικά συναισθήματα και προτείνουν δράσεις που προάγουν τη συναισθηματική νοημοσύνη γονέων & παιδιών.

Για τον aylogyros news & την Καλλιόπη Γραμμένου