Μια φορά ένα λύκος παραγεμισμένος καθώς ήταν από λάδι έφεγγε δυνατά και περηφανευόταν πως είναι πιο λαμπερός κι από τον ήλιο. Ξαφνικά όμως σ’ ένα φύσημα τ’ ανέμου, έσβησαν αμέσως. Κάποιος τότε που τον πλησίασε και τον ξανάναψε του είπε: «Φέγγε, λύχνε και σώπαινε, η λάμψη των άστρων ποτέ δεν σβήνει.
Ο μύθος θέλει να μας διδάξει πως ο άνθρωπος δεν πρέπει ποτέ να μεθάει από τη φήμη και την αίγλη της ζωής του γιατί όσα κι αν έχει κάνεις είναι ξένα.
