Σαν γκόμενα που αγαπάς και κάποιος σου επιβάλλει να την χωρίσεις. Δεν ήταν τέλεια. Για την ακρίβεια ήταν απείρως προβληματική και ελλατωματική. Με το στραβό της το δοντάκι, τα παραπανίσια κιλά και την έμφυτη τάση για γκρίνια και μιζέρια. Αλλά την αγαπούσες, την ήθελες, της έδωσες τη ζωή σου και τώρα εκείνη φεύγει...
Η αναλογική τηλεόραση θα μας λείψει γιατί...
Η παιδική μας ηλικία συνδέθηκε μαζί της
Με τον πατέρα σου να σε αγγαρεύει να ανέβεις μαζί του στην ταράτσα για να φτιάξετε την κεραία. Με μια ασπρόμαυρη εικόνα που τρεμόπαιζε πολλές φορές. Με το βλαχομπαρόκ σήμα έναρξης προγράμματος της ΕΡΤ. Με την παιδική μας τσαντίλα που δεν έπιανε καλά το σήμα και χάναμε το παιδικό. Με την λαχτάρα της αναζήτησης του κάθε νέου καναλιού που έμπαινες στη ζωή μας.
Τα χιόνια είχαν κι αυτά τη μαγεία τους
Το να μη βλέπεις και τόσο καλά. Το να σε ρωτάει ο άλλος από την ταράτσα αν έχει εικόνα και να του απαντάς “όχι, χιόνια”. Τι χιόνια; Γιατί χιόνια; Προφανώς και καταλαβαίνω γιατί “χιόνια” αλλά πάντα την συμπαθούσα αυτή τη λέξη σε σχέση με μια τηλεόραση, μέσα σε ένα σπίτι, ανεξαρτήτως εποχής.
Η χειροκίνητη αναζήτηση ήταν μια διαδικασία
Παγιδευμένος ανάμεσα σε UHF, VHF και κάτι άλλο που δεν θυμάμαι. Να ανακαλύπτεις ότι σε κάποια από αυτές τις συχνότητες δεν είχε κανάλια. Να γυρνάς το στρογγυλό κουμπί μέχρι να πετύχεις κάτι. Να βρίσκεις το MEGA ψιλοκαλό και να παίρνεις το ρίσκο να μην το αφήσεις εκεί, μπας και το πιάσεις καλύτερο σε μια άλλη συχνότητα.
Υπήρχαν άπειρα άκυρα κανάλια
Ναι και τσοντοκάναλα που μια χαρά εξυπηρετούσαν τον ανδρικό πληθυσμό πολύ πριν μπει το ίντερνετ στη ζωή του μέσου Έλληνα. Αλλά δεν ήταν μόνο αυτά. Ήταν τόσα κανάλια που ένας Θεός ξέρει πώς πήραν άδεια εκπομπής. Κανάλια γραφικά, κανάλια τοπικά, κανάλια που δεν πρόκειται ποτέ λόγω έλλεψης εξοπλισμού να εκπέμψουν ψηφιακό σήμα και να λάβουν αδειοδότηση. Κανάλια που αποχαιρετάμε μαζί με την αναλογική.
Απολάμβανα την ατέρμονη αιώνια συζήτηση για τον Υμηττό, την Αίγινα και την Πάρνηθα
“Εσένα πού βλέπει η κεραία σου; Υμηττό ή Πάρνηθα;”. Ερώτηση που δεν μπορούσα ποτέ να απαντήσω. Γιατί νόμιζα ότι όλα τα σπίτια στη Βούλα κοίταγαν Αίγινα. Μέχρι που ένας φίλος μου κοίταγε Πάρνηθα. Ενώ ο Υμηττός είναι από πάνω. Και γενικά ένα μπέρδεμα που δεν με ενδιέφερε ποτέ να λύσω.
Δεν νιώθω πια ξεχωριστός που έχω δορυφορική
Ήμουν το επίκεντρο. “Θα μαζευτούμε στον Χρήστο να δούμε τον αγώνα γιατί έχει καλύτερη εικόνα”. Not any more. Τώρα έχουν όλοι καλή εικόνα. Ψηφιακή, εξαιρετική, crystal clear. Και μάντεψε! Τώρα έχουν όλοι μέχρι και το δικαίωμα στο High Definition σήμα, την στιγμή που εγώ ας πούμε για να δω High Definition στην συνδρομητική, πρέπει να πληρώσω παραπάνω.
Έβγαζε και βγάζει κάτι retro
Κάτι ξεχωριστό και ιδιαίτερο. Σαν μια Ford Mustang του 69 που βλέπεις στο δρόμο και κολλάς τα μάτια σου πάνω της. Για κάποιον μπορεί να είναι μια παλιατζούρα που “ρε φιλαράκι ούτε δακτύλιο δεν θα μπαίνει από 1η Σεπτέμβρη”. Για άλλους όμως είναι ένα ιστορικό κειμήλιο, μια retro αίσθηση που έχει αφήσει σημάδια πάνω σου.
Δεν τα φτιάχνουν πια όπως στην εποχή μας
Αυτό ήθελα απλά να το πω. Για να νιώσω (πριν της ώρας μου) κι εγώ σαν εκείνους τους μεσήλικες που λησμονούν τον Ντι Στέφανο, το γάλα που έπιναν στο χωριό, τα γερμανικά αυτοκίνητα της δεκαετίας του 70, την εποχή χωρίς κινητά τηλέφωνα, την Αθήνα χωρίς νέφος και άλλα τόσα γραφικά.
Αντίο αγαπημένη.
Αντίο...
Πηγή: oneman
