Ένα κορίτσι όπως όλα τ’ άλλα, διαβάζοντας τα κλασικά...
για την εποχή περιοδικά, βλέποντας δοξασμένες εκπομπές στην τηλεόραση… ή μήπως όχι; Ένα δωμάτιο γεμάτο αφίσες ηθοποιών και τραγουδιστών, μπλε τοίχους, ένα ραδιόφωνο, ένα ρολόι… κυνηγώντας πάντα το αιφνίδιο. Από μικρή μπλεγμένη στα όνειρά της, δραπετεύοντας από τις αναμνήσεις της, ξεκίνησε το ταξίδι της συγγραφής…
Ένα ταξίδι που ξεκινά από τα παιδικά μας χρόνια, τότε που κάναμε όνειρα, πλάθαμε ιστορίες για το αύριο και γράφαμε τα πάντα στο «Λεύκωμά μας».
Εσείς, είχατε λεύκωμα;
Είχα ένα σε κάποια τάξη του δημοτικού, απ' αυτά που μοιραζόμασταν με τις φίλες για να συλλέξουμε αθώες απαντήσεις σε ερωτήσεις τύπου “ποια είναι η αγαπημένη σου τραγουδίστρια;” ή “τι θέλεις να γίνεις όταν μεγαλώσεις;”. Ημερολόγιο δεν κρατούσα.
Που το κρύβατε συνήθως;
Δεν το έκρυβα. Δεν ήμουν παιδί που θα μοιραζόταν απόλυτα προσωπικές σκέψεις μ' ένα χαρτί που δεν μπορεί να απαντήσει. Οπότε δεν υπήρχε λόγος να ασχοληθώ με κρυψώνες. Ίσως γι' αυτό έχει χαθεί εδώ κι άπειρα χρόνια.
Πως ήταν το παιδικό σας δωμάτιο;
Θυμάμαι πολλές αφίσες, κυρίως μουσικών κι ηθοποιών. Πολλά βιβλία... Ήχους από το πικάπ... Ένα ραδιόφωνο με μεγάλα κουμπιά... Μπλε χρώμα στους τοίχους... παράξενο δεν είναι; Κι ένα ρολόι που οι δείκτες του έμοιαζαν ακίνητοι όταν είχα πυρετό.
Ποια περιοδικά διαβάζατε;
Νομίζω πως διάβαζα ό,τι παιδικό κυκλοφορούσε: Μανίνα, Κατερίνα, Πάττυ, Ποπ-Κορν, Ντόναλντ Ντακ, Τιραμόλα, Αστερίξ, Λούκι Λουκ, Μικρό Σερίφη... Περίμενα πώς και πώς να ΄ρθει η Παρασκευή για να εφοδιαστώ με τα νέα τεύχη.
Ποιο ήταν το επάγγελμα που θα θέλατε να κάνετε στο μέλλον;
Από μικρή ονειρευόμουν να γίνω ζωγράφος. Τελικά έντυσα τις εικόνες μου με λέξεις. Θα προτιμούσα να μην είχα επάγγελμα , αλλά χόμπι που με συνεπαίρνει.
Ποιο ήταν το πρώτο βιβλίο που γράψατε;
Ξεκίνησα γράφοντας εκπαιδευτικά βιβλία. Το πρώτο λοιπόν που θεωρώ ότι μ' έβαλε στο χώρο της παιδικής λογοτεχνίας ήταν το “Μια μαμά σαν τη δική μου”, από τις εκδ. Διάπλους.
Θυμάστε την πρώτη παρουσίαση βιβλίου σας;
Ναι, ένιωθα εξαιρετικά άβολα. Μεγάλο βιβλιοπωλείο, πολύς κόσμος, πολλές ομιλίες... αλλά ακόμη δεν είχε δοκιμαστεί η δουλειά μου στο χρόνο κι ένιωθα ασέβεια να χρησιμοποιώ τον όρο “συγγραφέας”. Οπωσδήποτε ευχαριστώ τους ανθρώπους που με τίμησαν με την παρουσία τους.
Ποιο είναι το αγαπημένο σας βιβλίο;
Ελπίζω πως δεν το 'χω διαβάσει ακόμη, αυτό με κρατά σε αναγνωστική εγρήγορση. Από τα παιδικά μου χρόνια, θυμάμαι πόσο με συγκινούσε η “Καλύβα του μπάρμπα Θωμά”.
Ποια ήταν η αγαπημένη σας ταινία στα εφηβικά σας χρόνια;
Η “Μαίρη Πόππινς”. Ωδή στο όνειρο! Ακόμη την αγαπώ – ή μήπως ακόμη είμαι έφηβη;
Σινεμά ή θέατρο;
Οπωσδήποτε θέατρο. Προτιμούσα την αμεσότητα και την αίσθηση πως πλάθεται κάτι εκείνη τη στιγμή, με κάθε απρόβλεπτο που μπορεί να προκύψει. Επιπλέον, μου άρεσε πάντα να βλέπω έξω από το κέντρο, τις μικρές λεπτομέρειες που ζουν στην άκρη της σκηνής. Και πάντα έλπιζα κάποιος να σκοντάψει, να ξεχάσει τα λόγια του, να τρέξει η μύτη του... Ακόμη κυνηγάω το αιφνίδιο.
Τηλεόραση παρακολουθούσατε; Ποιο ήταν το αγαπημένο σας σίριαλ;
Θυμάμαι να παρακολουθώ το σήριαλ “Ο Χριστός ξανασταυρώνεται” τρώγοντας σοκολατένια μπισκότα. Δεν ξεχωρίζω ποιο απ' τα δυο μου άρεσε περισσότερο. Πάντως η τηλεόραση δεν με κέρδισε ποτέ. Αντίθετα, με κέρδισε η σοκολάτα.
Αναμνήσεις ή όνειρα; Σε ποιο από τα δύο υπήρχαν περισσότερες αναφορές;
Ασυζητητί στα όνειρα... Οι αναμνήσεις είναι στιγμές που έχουν χαθεί, μπορούν να χρησιμεύσουν μόνο ως υλικό για να στεριώσουν τα όνειρα. Ήμουν από νωρίς δραπέτης του παρελθόντος και πανέτοιμη να καλοδεχτώ ένα παρόν που μεταβάλλεται. Ίσως γι' αυτό έχω μεγάλα κενά αναμνήσεων, ακόμη και στα πιο πρόσφατα χρόνια μου.
Ποια ευχή κάνατε, πριν πέσετε για ύπνο;
Έλεγα μια προσευχή που μου είχαν μάθει στο νηπιαγωγείο. Ζητούσα απ' τον Χριστό να μου στείλει τον άγγελό μου. Αυτή ήταν μια συνήθεια που διατήρησα μέχρι τα 40 μου.
Περιγράψτε μας μια όμορφη ιστορία από τα παιδικά σας χρόνια… Την έχετε βάλει σε κάποιο βιβλίο σας;
Προσπαθώντας να θυμηθώ όμορφες ιστορίες, στη σκέψη μου έρχονται παιχνίδια στην πλατεία, τρικάβαλα ποδήλατα, παραστάσεις καραγκιόζη, βουτιές εκεί που σκάνε τα μεγάλα κύματα... Κυρίως όμως, έρχεται ο ήχος της θάλασσας, η σκιά των δέντρων κι η θαλπωρή του χειμωνιάτικου ήλιου. Αυτά τα στοιχεία που με συνέπαιρναν τότε, με ακολουθούν συστηματικά στις ιστορίες μου. Εξάλλου, οι ιστορίες μας είμαστε εμείς κάτω από την πρόφαση.
Η Γεωργία Λάττα σπούδασε Παιδαγωγικά, μετεκπαιδεύτηκε στην Ειδική Αγωγή στο Α.Π.Θ. κι ολοκλήρωσε τις μεταπτυχιακές της σπουδές στην Διοίκηση κι Οργάνωση Εκπαιδευτικών Μονάδων του Διεθνούς Πανεπιστημίου Ελλάδος. Εκπαιδεύτηκε στη μέθοδο Montessori την οποία κι εφάρμοσε στην ιδιωτική εκπαίδευση. Δίδαξε καλλιτεχνικά και παιδαγωγικά μαθήματα στα Δ.Ι.Ε.Κ. Θεσσαλονίκης. Από το 2001 εργάζεται σε δημόσια σχολεία. Είναι μέλος του Κύκλου του Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου και της Γυναικείας Λογοτεχνικής συντροφιάς.
Έχουν εκδοθεί 19 ατομικά της βιβλία παιδικής λογοτεχνίας, ενώ έχει συμμετάσχει στη συγγραφή εκπαιδευτικών βιβλίων. Επιμελήθηκε συγγραφικά πλήθος βιβλίων με τελευταίο το “Παίξε μπάλα!” του Θοδωρή Ζαγοράκη. Αρθρογράφησε σε έντυπα και ηλεκτρονικά μέσα, έλαβε μέρος ως εισηγήτρια σε συνέδρια με παιδαγωγικό περιεχόμενο, συμμετείχε σε δράσεις φιλαναγνωσίας δημόσιων κι ιδιωτικών φορέων.
Έργα της έχουν παρουσιαστεί από εκπαιδευτικούς και πολιτιστικούς φορείς σε όλη την Ελλάδα. Τα βιβλία της έχουν εικονογραφηθεί από αξιόλογους εικονογράφους, ενώ στα cd που τα συνοδεύουν έχουν συμμετάσχει σπουδαίοι ηθοποιοί, μουσικοί και τραγουδιστές.
Υπό έκδοση βρίσκεται ένα ακόμη βιβλίο της.
(Για τον aylogyros news& την Καλλιόπη Γραμμένου)
