Μια φορά ένα μυρμήγκι το καλοκαίρι τριγύριζε στα χωράφια και μάζευε σιτάρι, κριθάρι κι ό, τι άλλο ‘έβρισκε και το αποθήκευε για να το’ χει το χειμώνα. Ένα σκαθάρι απόρησε για την τόση εργατικότητά του, τη στιγμή που όλα τ’ άλλα ζώα αφήνουν τις δουλειές τους και τεμπελιάζουν. Και σαν τον ρώτησε γιατί τόση δουλειά, το μυρμήγκι δεν μίλησε. Σα χειμώνιασε όμως και η βροχή έλειωνε τις κοπριές, το σκαθάρι ξεθεωμένο από την πείνα, πήγε και βρήκε το μυρμήγκι και το παρακάλεσε να του δώσει λίγα τρόφιμα. Κι αυτό απάντησε: «Ε σκαθάρι αν δούλευες τότε που εγώ δούλευα κι εσύ με κορόιδευες δεν θα’ χεις ανάγκη τώρα από τροφή».
Ο μύθος μας λέει πως όταν τον καιρό της αφθονίας δεν νοιάζονται οι άνθρωποι και για παραπέρα, δυστυχούν σαν αλλάζουν οι συνθήκες.
«Αισώπου Μύθοι»
