Υγεία, κλειστά φαρμακεία!
Και τι να του πεις τώρα ομορφιά μου; Ότι τόσα χρόνια που πλήρωνε για την ιατροφαρμακευτική του περίθαλψη, ήταν κορόιδο;
Κρατήσεις και κόντρα κρατήσεις και τώρα αρνήσεις, αρνήσεις και μηδέν λύσεις!
- Μου χρωστάς δε σου χρωστάω, το libido, δεν στο πουλάω, και την τσέπη μου κοιτάω, σου λέει τώρα ο φαρμακοποιός και μένεις άφωνος.
- Μα σε παρακαλώ. Έχω χοληστερίνη. Τι θες να πεθάνω; Ρωτάει σα χαμένος ο ασθενής.
- Λυπάμαι, αλλά τι να κάνω εγώ. Μου χρωστάνε από το αμάρτημα το προπατορικό. Θες να φουρκιστώ; Του λέει με τη σειρά του αυτός και πάει λέγοντας.
Ήσουν πιστός και στο κράτος αρωγός; Θάνατος. Τώρα που σε ξεζούμισε τι να σε κάνει. Να σε βαλσαμώσει ή να σε πουλήσει για πολτό.
Το έχεις ξεχάσει ομορφιά μου το, σκοτώνουν τ’ άλογα όταν γεράσουν; Ναι ε; Λυπάμαι, αλλά ήρθε η ώρα να το αισθανθείς…
Αυτό θα πει κράτος δικαίου, αυτό θα πει να είσαι πολίτης μιας πολιτιστικής χώρας, αυτό θα πει όταν ποτέ δεν έμαθες τι δικαιώματα έχεις, όταν για χρόνια ξεροστάλιαζες έξω από πολιτικά γραφεία, καρτερώντας μια θέση «ξεκούρασης».
Το τσαρούχι
