Η Παγκόσμια Ημέρα Κουκλοθέατρου γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 21 Μαρτίου, από τον κόσμο της μαριονέτας και του θεάτρου σκιών, προκειμένου αναδειχθεί μία μορφή τέχνης με πανάρχαια ιστορία, η οποία ασκείται από τους κατοίκους αυτού του πλανήτη εδώ και 32000!!!
Το κουκλοθέατρο είναι το θέατρο εκείνο το οποίο έχει σαν πρωταγωνιστή την κούκλα και έχει σαν σκοπό την καθαρή ψυχαγωγία του παιδιού και παράλληλα την ανάπτυξη της εκφραστικής του ικανότητας, την καλλιέργεια της φαντασίας του, την ανάπτυξη των κοινωνικών συναισθημάτων του.
Η «ζωντανεμένη κούκλα» παρασύρει το παιδί σε κόσμους φανταστικούς, σε πλάσματα παραμυθένια που το μαγεύουν και έχουν τη δυνατότητα να το γεμίζουν χαρά και σε πολύ λίγες περιπτώσεις να του προκαλούν φόβο.
Το παιδί καλείται να προσαρμοστεί σε έναν κόσμο ενηλίκων φτιαγμένο στα δικά τους μέτρα και μεγέθη. Η προσαρμογή αυτή είναι δύσκολη και απαιτητική ιδίως τα πρώτα χρόνια της ζωής του. Το κουκλοθέατρο ανοίγει μπροστά στα μάτια του παιδιού- θεατή, έναν κόσμο δοσμένο σε απόλυτη αναλογία με την πραγματικότητα. Τα μεγέθη, όμως του κόσμου αυτού όντας οικεία διαμορφώνουν πλαίσιο κατάλληλο για την προσαρμογή και την εξέλιξή του στη μεγεθυμένη για αυτό πραγματικότητα.
Πολλές φορές το κουκλοθέατρο καλύπτει την ψυχολογική σύνθεση του παιδιού προκαλώντας του έντονα συναισθήματα αρνητικά ή θετικά και το κάνει να προβληματίζεται πάνω στα προσωπικά του βιώματα που καθημερινά ζει μέσα στο σπίτι, στο σχολείο, σε άλλες κοινωνικές συναντήσεις, καθώς και στο διάλογο που μπορεί να έχει με τον εαυτό του.
Το παιδί μεταφέρεται σε ένα φανταστικό χώρο, ξεφεύγει από την πραγματικότητα, συμμετέχει, ταυτίζεται, διασκεδάζει, παραδειγματίζεται από τη δράση της κούκλας. Η παιδαγωγική του αξία είναι ανεκτίμητη καθώς με το «ζωντάνεμα της κούκλας» ζωντανεύει και το παιδί.
Υπάρχουν βέβαια και περιπτώσεις που ένα παιδί μπορεί να εκνευρίζεται και να βρίσκει βαρετή και εκνευριστική μια παράσταση κουκλοθέατρου. Συνήθως αυτό το ποσοστό των παιδιών έχουν άσχημες εμπειρίες μέσα από τη ζωή τους, όπως κακοποίηση, διαζύγιο γονιών, κάποιο τραύμα ψυχολογικής φύσεως, κάποια άσχημη εμπειρία σε συμμετοχή του σε προηγούμενη παράσταση που του πέρασε κάποιο αρνητικό μήνυμα.
Όταν το παιδί μεγαλώσει λίγο, μπορεί το ίδιο να χρησιμοποιεί τις κούκλες και να φτιάχνει τις δικές του ιστορίες. Έτσι, το κουκλοθέατρο γίνεται το ιδανικό μέσο αυτοέκφρασης. Τα συναισθήματα και τα προβλήματά του “κρύβονται” πίσω από τους ήρωες και τις περιπέτειές τους ψάχνοντας τη λύση τους. Εσείς δεν έχετε παρά να ακούσετε το… μήνυμα.
Καλλιόπη Γραμμένου
Δημοσιογράφος- Παιδαγωγός
