Κάποτε ένας σκύλος που τρεφόταν σ’ ένα σπίτι και που τον γύμνασαν να παλεύει με τ’ αγρίμια, βλέποντας κάποτε πολλά σκυλιά μαζί στη γραμμή, έκοψε το σχοινί του και χάθηκε από τα στενά σοκάκια. Οι άλλοι σκύλοι που τον είδαν καλοθρεμμένο τον ρώτησαν: «Γιατί φεύγεις;» και εκείνος απάντησε «Το ξέρω πως έχω πολύ φαϊ και η κοιλιά μου ευφραίνεται. Κάθε μέρα όμως βλέπω με τα μάτια μου τον χάρο να παλεύοντας μ’ αγρίμια». Κι εκείνοι μίλησαν μεταξύ τους: «καλά είμαστε μεις κι ας περνάμε στερημένα, γιατί δεν παλεύουμε με αγρίμια».
Ο μύθος μας λέει πως πρέπει κανείς ν’ αποφεύγει του κινδύνους κι ας ζει φτωχικά κι όχι να διακινδυνεύει για την καλοπέραση.
«Αισώπου Μύθοι»
