Στην αρχαία ελληνική γλώσσα «λιγύς» χαρακτηρίζονταν ο οξύς, ο καθαρός, ο μελωδικός ήχος. «Λιγύφωνος» κατ’ επέκταση, αποκαλούνταν εκείνος που διέθετε λιγυράν φωνή και «λιγύς αγορητής» εκείνος που μιλούσε με ευκρινή, καθαρή, ευάρεστη φωνή. Την ιδιότητα του λιγυρού και του γλυκόλογου ομιλητή αποδίδει ο Όμηρος στο γηραιό βασιλιά της Πύλου Νέστορα, όχι μόνο επειδή ο λόγοι του ήταν πάντοτε συμβιβαστικοί και χαρακτηρίζονταν από σοφία, αλλά και διέθετε καθαρή κα διαπεραστική φωνή, όπως κάθε ικανού ρήτορα.
Η μουσίτσα
