Κάποτε ένα μουλάρι πάχυνε τόσο πολύ που πηδούσε από τη χαρά του λέγοντας: «Εγώ έμοιασα σ’ όλα στον πατέρα μου, το γοργοπόδαρο άλογο». Μια φορά αναγκάστηκε να τρέξει κι αφού για μια στιγμή σταμάτησε το τρέξιμο, κατσούφιασε και θυμήθηκε το γάιδαρο, τον πατέρα του.
Ο μύθος μας λέει πως ο άνθρωπος κι αν ακόμα οι περιστάσεις τον αναδείξουν, οφείλει να μην ξεχνά την καταγωγή του, γιατί η ζωή είναι από στιγμή σε στιγμή άστατη, όπως στη θάλασσα το νερό.
«Αισώπου Μύθοι»
