Χαρακίρι χαρακτηρίζεται γενικά η πράξη κάποιου, που στρέφεται εναντίον του εαυτού του και ισοδυναμεί με αυτοκτονία. Προέρχεται από τις λέξεις hara +kiri(= κοιλιά+ κόβω) και θεωρείται τελετουργικός τρόπος αυτοκτονίας, ιαπωνικής επινόησης, με βαθύ σχίσιμο και άνοιγμα στην κοιλιά με ξίφος ή μαχαίρι.
Αποτελούσε μέρος της παλαιότερης παράδοσης της ιαπωνικής στρατιωτικής τάξης «σαμουράι» αλλά την υιοθέτησαν κατά το Μεσαίωνα και οι ευγενείς που προτιμούσαν το θάνατο από την αιχμαλωσία. Το χαρακίρι γενικεύτηκε το 14ο αιώνα, ενώ αργότερα καθιερώθηκε ως τρόπος εκτέλεσης θανατικής ποινής την οποία και υποχρεώνονταν να εκτελέσουν οι ευγενείς (νταϊμιό) σε περίπτωση δικαστικής θανατικής καταδίκης τους. Με χαρακίρι αυτοκτονούσαν και όσοι ήθελαν να αποκαταστήσουν την τιμή τους, όσοι ήθελαν να εκδηλώσουν με την πράξη αυτή την έντονη θλίψη τους για το θάνατο αγαπημένου ηγεμόνα, οι απελπισμένοι από τη ζωή καθώς κι αυτοί που διαφωνούσαν με το πολιτικό καθεστώς της πατρίδας τους.
Ο όρος θεωρείται σήμερα χυδαίος και δε χρησιμοποιείται από τους ιάπωνες, οι οποίοι προτιμούν τον όρο «σεπούκου». Από τους δυτικούς χρησιμοποιείται ως έκφραση απόγνωσης, όταν κανείς δεν μπορεί να αντέξει άλλο μια κατάσταση.
Η μουσίτσα
