Κατά τα βυζαντινά χρόνια αλλά και κατά τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας, η διαπόμπευση αποτελούσε μορφή τιμωρίας για όποιον «αμάρτανε». Αρχικά, κούρευαν τον παράνομο, γυναίκα ή άντρα, με το ψαλίδι που χρησιμοποιούσαν για την κουρά των αιγοπροβάτων και στη συνέχεια, αφού του κρεμούσαν κουδούνια γύρω από το λαιμό, τον περιέφεραν σ’ όλο το χωριό άλλοτε πεζή και άλλοτε πάνω στο γάιδαρο. Τα κουδούνια ήταν πολύ διαδεδομένο μέσο γελοιοποίηση, αλάθητος τρόπος χλευασμού. Ήταν αληθινά κουδούνια κοπαδιών, τροκάνες, κυπριά, τσοκάνια και ό, τι μπορούσε να βρεθεί, που θα προκαλούσε ήχο και θα συγκέντρωνε κόσμο στο πέρασμα του διαπομπευμένου από τις γειτονιές. Καθ’ οδόν, του πετούσαν σάπια φρούτα και άλλα βρωμερά πράγματα, τον έφτυναν, τον έβριζαν, εξευτελίζοντας τον.
Για μοιχαλίδες ή γυναίκες, που παρουσίαζαν συμπεριφορά όχι ανάλογη με τα αυστηρά ήθη της εποχής, η φράση «θα σου κρεμάσουν κουδούνια» σήμαινε «πρόσεχε, γιατί καραδοκεί ο κίνδυνος διαπόμπευσης». Η φράση έμεινε ακόμα και όταν το είδος της ποινής αυτής καταργήθηκε, προσέβαλε όμως την έννοια «θα σου βγει το κακό όνομα και δύσκολα θα βρεις γαμπρό».
Η μουσίτσα
