Πάνω σ’ ένα βράχο κάθονταν ένας αετός και παραμόνευε για λαγούς. Κάποιος όμως τον σαΐτεψε. Το βέλος χώθηκε στο κορμί του κι η χαρακιά του με τα μπηγμένα σ’ αυτή φτερά φαινόταν μπροστά στα μάτια του. Ο αετός σαν το είδε μίλησε: «άλλος και τούτος πόνος. Να μου δίνουν τα ίδια τα φτερά μου το θάνατο».
Αυτός ο μύθος του Αισώπου μας διδάσκει πως όσο πιο βαθύς είναι ο πόνος τόσο πιο φιλικό μας ήταν το πρόσωπο που μας τον προξένησε.
«Αισώπου Μύθοι»
