( όπως του… έρχονται κι όχι όπως του… φεύγουν )
«Εγώ δεν είμαι άνθρωπος ; Είμαι! Δεν έχω δικαιώματα ; Έχω! Τότε γιατί δε μου ζητάνε να βγω στη… τηλεόραση ; Γιατί οι άλλοι πάνε κι έρχονται, σαν τις γόνδολες στα… κανάλια ; Και γιατί ,να λένε, όλο για μένα, χωρίς εμένα ; Τους είπε κανείς ότι εγώ δε μπορώ να μιλήσω για τον εαυτό μου ; Να σου εξηγήσω ,εγώ, τι είναι τι κούρεμα και να σου σηκώνεται η τρίχα ! Να σου αναλύσω το έλλειμμα και να σου μείνει πλεόνασμα γνώσεων! Να σου πω, για τη δικιά μου τη… τρύπα που τη κάνανε μπουκαπόρτα και… μπάζει! Να σου μιλήσω για τη κρίση που περνάω και να πάθεις… κρίση συνείδησης!»
«Κινδυνεύουμε λέει – το πρωί έτσι, το μεσημέρι αλλιώς, το απόγευμα διαφορετικά και το βράδυ …πηδήξαμε το κίνδυνο! Τρίχες κατσαρές και ίσιες ! Εγώ, έχω το κίνδυνο, μόνο εγώ, σταθερά και μόνιμα - να μην… υπάρχω σε 8 με 10 μήνες! Θα πω κι αυτό - δε με ενοχλεί που δε θα γίνουμε Δανία, όχι, ούτε που δε θα γίνουμε Ινδία , με ενοχλεί που θα γίνουμε… Ελλάδα! Γιατί να μη μιλήσω, λοιπόν, στη τηλεόραση, αφού κι εγώ έχω το κόστος μου, την ευθύνη μου, μπορώ να κάνω την αυτοκριτική μου, δεν αντιπαθώ τα γιαούρτια, και τα στρογγυλεύω μια χαρά ; - έτσι δε κατάφερα να παντρευτώ την Ιουλία τη γυναίκα μου ; Να το πάρουν απόφαση , οι αρμόδιοι , ότι , μπορούν να κάνουν πολλά αλλά δε γίνεται να με αγνοούν για πολύ, ακόμα - εγώ στη τηλεόραση θα βγω ή θα με βγάλουν, όπως και αυτούς που δε με αφήνουν να βγω! Μπήκες ;»
(από το συγγραφέα του βιβλίου «η ζωή αστειεύεται», εκδ. Περίπλους, ΝΙΚΟ Κ. ΜΟΥΛΙΝΟ)
