Πόσο πονάει όταν ο ψηφοφόρος ξυπνάει, πόσο πονάει όταν η ψήφος αρχίζει να ζητάει, α ρε πόσο πονάει όταν η εκλογική περιφέρεια στον τοίχο ως καταζητούμενο σε κολλάει!
Μπορεί να ακούγεται άσχημο, σίγουρα μπορεί να μην είναι ωραίο να εκτίθεται κάποιος ως καταζητούμενος σε τοίχους κτηρίων ή σε κολώνες της ΔΕΗ, αλλά όπως έχουν εξελιχθεί τα πράγματα, ο καθένας κοιτάζει το τομάρι του να σώσει και από δω πάνε και οι άλλοι…
Και έρχεσαι τώρα, με το θυμό να έχει λίγο καταλαγιάσει λόγω της ζέστης και βάζεις τα πράγματα κάτω και τα αξιολογείς ανάλογα με το τι εικόνα σου έχει δώσει ο άλλος, με το τι πρεσβεύει η όλη πορεία του στην τωρινή κατάσταση.
Γιατί δε μπορεί να έρχεται ο κάθε πολιτικάντης, αυτός που εμείς ως ψηφοφόροι τον φέραμε στη σκηνή και να στο παίζει ιεροκήρυκας, ενώ ο κόσμος χάνεται και να έχει το θράσος να συνεχίζει να σε γεμίζει υποσχέσεις και να σου λέει ότι αυτό που έγινε είναι το σωστό και να υιοθέτει λόγια και φιλοσοφίες «φελλών».
Εκεί με τα δίκια σου τον πιάνεις από τα μούτρα και τον χτυπάς σαν χταπόδι μέχρι να τον δεις να σε εκλιπαρεί να τον αφήσεις, αποκαλύπτοντας σου ότι ναι, σε εκμεταλλεύτηκε για να αναρριχηθεί και να ταχτοποιηθεί.
Να σου πει ότι αν δεν ήσουν εσύ, θα ήταν ένας απλός φαφλατάς που με τον καημό της εξουσίας θα γερνούσε πριν την ώρα του, που αν δεν τον στήριζες εσύ, ακόμα θα έτρεχε πίσω από τον κομματικό του προϊστάμενο να τον παρακαλά να του δώσει μια ευκαιρία, που αν δεν ήσουν εσύ, ακόμα θα ήταν ένας, σαν εσένα. Γιατί εσύ τον έκανες αυτό που είναι και καιρός είναι να καταλάβεις τη δύναμη που έχεις.
Και ερχόμαστε τώρα στο δια ταύτα, σ’ εσένα που κολλάς την αφίσα αγανακτισμένος, αλλά και σε αυτόν που την κοιτάζει και αλλάζει πεζοδρόμιο!
Εσύ κουράστηκες να πληρώνεις τις αμαρτίες των άλλων, βαρέθηκες να χάνεις από την τσέπη σου το βιος σου, ξενέρωσες να βλέπεις ότι η δικαιοσύνη είναι τυφλή σε αυτούς που τα έχουν και απογοητευμένος γυρίζεις την πλάτη σε αυτόν που σε πρόδωσε, σε πουλάει…
Εκείνος, που κοιτάζει λοξά την αφίσα γιατί αισθάνεται τις ενοχές να τον πνίγουν, εκείνος που αισθάνεται λίγος κοιτάζοντας στα μάτια τα παιδιά του, εκείνος που μένει άφωνος όταν αυτά επιστρέφουν από το σχολείο και τον ρωτάνε γιατί οι συμμαθητές τους τον αποκαλούν προδότη, εκείνος που βιάζει την ψυχή του καθημερινά, για να μη χάσει το αξίωμα!
Εκείνος, που αν σεβότανε την πατρίδα του και την οικογένεια του, αηδιασμένος θα τους μούντζωνε και ελεύθερος θα ερχόταν δίπλα σου να αγωνιστεί για το μέλλον των παιδιών του, των παιδιών μας, για να μην τα δούμε υπηρέτες.
Αλλά τι λέω! Οι ήρωες είναι μόνο στα παραμύθια. Όνειρα γλυκά…
(άρθρο του Παύλου Ανδριά στην ΠΡΩΤΗ, Ηλείας από το φύλλο της Τετάρτης 13-7-11)
