«Σώπα που να’ ναι θα σημάνουν οι καμπάνες…», λέει το λαϊκό άσμα, στην περίπτωσή μας όμως, οι ήχοι είναι από τις κατσαρόλες!
Αγανακτισμένος ο κόσμος βγήκε στις πλατείες, μη μπορώντας άλλο να βλέπει τους « δήθεν» πολιτικούς ηγέτες να ασελγούν εις βάρος του, μη μπορώντας να δεχθεί ότι οι κόποι χρόνων θα γίνουν χαρτοπόλεμος στα χέρια ανειδίκευτων χρηματιστών, επειδή κάποιοι ήταν κουρασμένοι να διαβάσουν τα ψιλά γράμματα σε ότι υπέγραφαν ή το έκαναν από άγνοια.
Και κι που περίμενες ότι στις 27 Μαΐου στη συνάντηση των πολιτικών αρχηγών, θα έβαζαν πλάτη όλοι για να βρουν μια λύση στο πρόβλημα που αυτοί οι ίδιοι, μαζί με τους «προγόνους» τους μας δημιούργησαν, το μόνο που κατάφεραν ήταν να τα τινάξουν όλα στον αέρα με το κόμπλεξ της κατωτερότητας που τους χαρακτηρίζει!
Ο κόσμος βγήκε στους δρόμους και συνεχίζει να το κάνει, χωρίς σημαίες και κομματικά συνθήματα, έπιασε το χέρι του διπλανού του και σηκώνοντας τις γροθιές τους ψηλά, έδειξαν ότι από δω και πέρα δεν υπάρχει περίοδος χάριτος για τους ανίκανους, καθώς τους περιμένουν… οι κατσαρόλες.
Αυτούς που από τη δεκαετία του ’80 και μετά μοίραζαν λεφτά δεξιά αριστερά, βόλευαν συγγενείς και φίλους, γκόμενες και αυλικούς, έκλειναν τα μάτια σε καραμπινάτες παρανομίες και πίσω από το δικό τους παραβάν που είχαν στήσει, έτριβαν με ικανοποίηση τα χέρια τους, με τους «πελάτες», να τους χειροκροτούν και να λιάζονται κάτω από τον ήλιο της ανάπτυξης…
Να τους χειροκροτούν αυτοί που για χάρη του κόμματος, ποδοπάτησαν τις αρχές τους, έχασαν το φιλότιμο τους, ισοπέδωσαν αξίες και έσκαψαν το λάκκο τους χαμογελώντας!
Είναι αυτοί που ενώ δεν είχαν δεύτερο βρακί να φορέσουν, ξαφνικά καβάλησαν τζιπ, έμαθαν να κάνουν weekend σε βουνά και σε ραχούλες, γέμισαν τη ζωή τους με άχρηστα πράγματα και έκαναν το στόμα τους παρκινγκ… βατράχων.
Είναι αυτοί που έμαθαν στα παιδιά τους να μην πιστεύουν στο Θεό και να μην πηγαίνουν στην εκκλησία, να καίνε την Ελληνική σημαία σε κάθε δήθεν εξέγερση και φασαρία, και να καταστρέφουν τα βιβλία, για να μην τους πουν φλώρους.
Αυτοί όμως, ήρθε η ώρα που αφού έπαθαν, έμαθαν. Έμαθαν, όχι με τα λάθη τους, αλλά από την ανάγκη τους. Από την ανάγκη να ζήσουν σαν άνθρωποι και όχι σαν κοπρίτες. Από το φόβο για το αύριο των παιδιών τους, από τα προδομένα όνειρα, από τον πόνο της απογοήτευσης… και της εθνικής ξευτίλας.
Και έρχονται τώρα τα παιδιά τους, αυτά που μέχρι χθες τα αποκαλούσαν φυτά και τους βγάζουν στους δρόμους. Τους δείχνουν τι θα πει αξιοπρέπεια, εγωισμός, σεβασμός και ανεξαρτησία, δίχως να τους κατηγορούν για τα λάθη τους και τους μαθαίνουν τι θα πει ανωτερότητα.
Αυτά τα παιδιά που τους είναι αδύνατο να πιστέψουν ότι κάποιοι παίζουν Μονόπολη στις πλάτες τους, όπως ακόμα τους είναι αδιανόητο να δεχθούν ότι οι γονείς τους τόσα χρόνια ήταν υπηρέτες «επαγγελματιών».
Να όμως που η καθημερινότητα μας δείχνει άλλα. Μας δείχνει τη δύναμη της ψυχής αυτών των παιδιών, τη διάθεση τους και την επιμονή τους να διορθώσουν τα κακώς κείμενα και μας δίνει τη δυνατότητα μαζί τους να αναστήσουμε το «μαρμαρωμένο βασιλιά».
(Απο την εφημερίδα ΠΡΩΤΗ της Ηλείας, άρθρο του Π.Ανδριά με τίτλο Οι ήχοι της κατσαρόλας!)
