Μικρή, έστηνε το «βασίλειό» της στο πιο χοντρό κλαρί...
της μεγάλης κερασιάς που υπήρχε στην αυλή του σπιτιού της. Σήμερα, αρχές της Άνοιξης, κάτω από τον γεροπλάτανο και τη δική μας την αυλή, μας άνοιξε την καρδιά της και μας μίλησε για όλα εκείνα που αγαπάει & λατρεύει…Τι σας έχει λείψει από τα παιδικά σας χρόνια;
Η αυλή του σπιτιού μου στον Καπνικό Σταθμό, κάπου έξω από την πόλη της Κατερίνης, που την ήξερα σπιθαμή προς σπιθαμή καθώς επίσης και ό, τι ζωντανό υπήρχε απ’ άκρη σ’ άκρη της. Πιο πολύ όμως η μεγάλη κερασιά, στο πιο χοντρό κλαρί της οποίας έστησα το «βασίλειό» μου.
Ο αγαπημένος ήρωας των παραμυθιών, ποιος ήταν;
Δυο πράγματα δεν έκανα μικρή, απ’ ότι πληροφορήθηκα όταν μεγάλωσα. Δεν ήθελα να μου λένε παραμύθια και δεν έπαιξα με κούκλες. Προτιμούσα να παίζω κυνηγητό με τα αγόρια της γειτονιάς και όταν άρχισα να διαβάζω γνώρισα τον … «Μπλεκ». Ήμουν φανατική του ιταλικού γουέστερν και πρέπει να αποκαλύψω και κρυφά ερωτευμένη με τον κυνηγό - ήρωα του κόμικ, που μάχονταν με τις γροθιές του για την απελευθέρωση της χώρας του από τους Άγγλους αποικιοκράτες. Έχω ακόμη κρατημένα κάποια τεύχη σε μια σάκα της Τρίτης Δημοτικού.
Ο κάθε ήρωας των βιβλίων σας, «προδίδει» μικρά μυστικά του εαυτού σας;
Το πρώτο μου βιβλίο «Ιφιγένεια» ήταν αληθινή ιστορία που πραγματευόταν την κακοποίηση ενός κοριτσιού από τον πατέρα του και – ευτυχώς – δεν υπάρχει κάποιο μικρό μυστικό του εαυτού μου μέσα σ’ αυτήν την συγκλονιστική εξομολόγηση. Στον «Θλιμμένο Σεπτέμβρη» που κυκλοφόρησε πρόσφατα, αν θα ψάξει κανείς καλά, θα με βρει, ίσως, κρυμμένη πίσω από την προσωπικότητα της Ελένα. Το κορίτσι το οποίο επέζησε από την τραγωδία του Μπεσλάν και μπήκε σε μια μυστική αστυνομική ομάδα, που αναζητούσε τα ίχνη ενός κυκλώματος trafficking. Από μικρή ήθελα να γίνω … μυστικός πράκτορας! Ίσως σε μια άλλη ζωή…
Ποιο θεωρείτε ως Θείο δώρο στο χαρακτήρα σας;
Την επιμονή. Λένε πως ο επιμένων νικά και είμαι αποφασισμένη να μην αποτελέσω την εξαίρεση στον «κανόνα». Δεν τα παρατάω εύκολα. Μία έκφραση που μ’ εκφράζει και την έχω χρησιμοποιήσει στο γράψιμο είναι: Όταν φτάσεις στο σημείο να θέλεις να τα παρατήσεις, είναι η στιγμή που πρέπει να προχωρήσεις…
Ποιο είναι το βασικό σας ελάττωμα;
Μετά την … κερασιά απέκτησα ένα άλλο «βασίλειο», το γραφείο με τον ηλεκτρονικό υπολογιστή. Όπως και σ’ εκείνο το κλαρί κατόρθωνα να ισορροπώ τον Μπλεκ, τα παιχνίδια μου και τα όνειρά μου, έτσι και στο γραφείο κατόρθωσα να έχω πολλά ακόμη αντικείμενα, ίσως όχι τόσο απαραίτητα. Εν ολίγοις μου αρέσει η ακαταστασία πάνω στο γραφείο μου. Με εμπνέει…
Την μοίρα, την θεωρείτε γραφιά της ζωής σας;
Πιστεύω στο πεπρωμένο και άρα η μοίρα θα μπορούσε να είναι και γραφιάς της ζωής μου. Ελπίζω να χρησιμοποιήσει καλλιγραφικά γράμματα σε ό, τι ετοιμάζεται να μου… γράψει για το μέλλον.
Πως εκδηλώνετε την αγάπη σας;
Μα, με αγάπη. Τι άλλο; Οι άνθρωποι και τα ζώα που είναι στη ζωή μου χαίρονται τη θετική μου στάση απέναντι στη ζωή, τα χάδια και τα φιλιά μου.
Η αισιοδοξία, υπάρχει στο λεξικό της ζωής σας;
Αλίμονο αν δεν υπήρχε. Και πάντα προσπαθώ αυτή η αισιοδοξία να «ποτίζει» και τις σελίδες των βιβλίων μου, όσο σκληρά ή θλιμμένα θέματα πραγματεύονται.
Με τι ασχολείστε αυτό τον καιρό;
Με τη συγγραφή και την οικογένειά μου.
Ποια είναι η αγαπημένη σας ελληνική ταινία ή ποια πιστεύετε ότι είναι συνοδοιπόρος στη ζωή σας;
Όσες φορές και να τη δω, ποτέ δε θα αντισταθώ στην επανάληψη της ταινίας «Η κάλπικη λίρα». Πάντα θα βρω κάτι που μου είχε διαφύγει τις προηγούμενες που έτυχε να την παρακολουθήσω.
Ποιο είναι το αγαπημένο σας αντικείμενο, το «γούρι» σας;
Ένα μεταλλικό κουδουνάκι της μητέρας μου, την οποία δυστυχώς έχασα πριν πέντε χρόνια. Το χτυπάω μια φορά την ημέρα…
Ποια είναι η αγαπημένη σας ατάκα;
Αναρωτιέμαι εδώ και πέντε λεπτά αν έχω κάποια ατάκα που με αντιπροσωπεύει και δε μου ’ρχεται κάτι στο μυαλό. Πιθανόν να μην έχω. Ίσως όμως το: «Τίποτε δεν είναι δεδομένο» θα μπορούσε να γίνει η ατάκα μου από εδώ και στο εξής.
Η εξουσία πιστεύετε, φιμώνει τις τέχνες από φόβο ή από ανικανότητα να τις στηρίξει;
Ό, τι αφυπνίζει το λαό και άρα και αυτά που τον αντιπροσωπεύουν, όπως είναι οι τέχνες, η εξουσία φροντίζει να το καθυποτάξει και από φόβο αλλά και από ανικανότητα, σ’ ένα κοκτέιλ με σωστές δόσεις και των δυο. Ωστόσο, δεν νομίζω πως συμβαίνει σήμερα αυτό. Τουλάχιστον στο βαθμό που συνέβαινε σε προηγούμενες γκρίζες δεκαετίες. Αν κάτι μας κρατά μακριά από τις τέχνες, πιστεύω πως είναι ο βραχνάς της καθημερινότητάς μας και η αδυναμία να αντιμετωπίσουμε τα οικονομικά μας προβλήματα, που ρίχνουν βαριά της σκιά τους πάνω σε κάθε μας επιθυμία και φυσικά σε κάθε μορφή έκφρασης.
Ποιος πιστεύετε ότι είναι ο λόγος που ο Έλληνας δυσκολεύεται να αγκαλιάσει το βιβλίο;
«Η τεχνολογία και η ιλιγγιώδης εξέλιξή της έχει μπει ανάμεσα στον Έλληνα και το βιβλίο». Ίσως θα ήταν μια απάντηση αναμενόμενη, που θα μ’ έβγαζε αξιοπρεπώς από τη δύσκολη θέση να αποκριθώ στο ερώτημά σας. Αυτό θα συνέβαινε αν εμείς οι Έλληνες είχαμε κάποτε μια πιο στενή σχέση με το βιβλίο. Δυστυχώς, δεν την είχαμε ποτέ αυτήν τη σχέση και ούτε πιστεύω πως θ’ αποκτήσουμε τώρα. Άρα θα πρέπει να το δούμε… αλλιώς. Να φθάσουμε στη ρίζα του «κακού». Εμείς οι Έλληνες νομίζω ότι δεν πήραμε τις σωστές βάσεις για την αγάπη προς το βιβλίο, από την οικογένεια αλλά και από το σχολείο μας. Σ’ ένα σπίτι, στο οποίο οι γονείς δε διαβάζουν, το πιθανότερο είναι πως τα παιδιά που θα γεννηθούν, επίσης δε θα διαβάζουν ούτε θα γίνουν ποτέ βιβλιόφιλοι. Σ’ ένα σχολείο που το μάθημα της Λογοτεχνίας ή δεν υπάρχει ή είναι υποτονικό οι μαθητές ποτέ δε θ’ απλώσουν το χέρι στη βιβλιοθήκη. Θα προτιμήσουν να πιάσουν το… «ποντίκι». Νομίζω πως το απογοητευτικό ποσοστό του 8% που αντιπροσωπεύει τους Έλληνες οι οποίοι διαβάζουν και συχνά επικαλούνται σχετικές έρευνες, τα λέει όλα.
Αν σας όριζαν για λίγα λεπτά της ώρας «νομοθέτη», ποιο νόμο θα θέτατε σε εφαρμογή;
Εφόσον έχω στη διάθεσή μου δυο λεπτά της ώρας εκμεταλλεύομαι το προνόμιο που μου δίνετε και θέτω σ’ εφαρμογή την εσχάτη των ποινών στους παιδεραστές και τα ισόβια (εννοώ τα πραγματικά ισόβια) σε όσους σκοτώνουν ή κακοποιούν ζώα.
Αν μια κακιά μάγισσα σαν έκανε με το ραβδί της ζώο, τι θα θέλατε να είστε;
Γιατί θα πρέπει να είναι κακιά η μάγισσα; (Αστειεύομαι…). Πάντως είτε κακιά ήταν η μάγισσα είτε καλή σε σκύλο θα ήθελα να με μεταμορφώσει! Το γιατί μπορούν να το αντιληφθούν, όχι εκείνοι που έχουν σκύλο γενικά, αλλά εκείνοι που μοιράζονται το σπίτι αλλά και τη ζωή τους μ’ αυτά τα υπέροχα πλάσματα, που μόνο αγάπη μπορούν να δώσουν και ανθρωπιά να διδάξουν σε όλους μας. Δεν είναι καθόλου τυχαίο, άλλωστε, σε ποιους αφιερώνω τον «Θλιμμένο Σεπτέμβρη». Στην οικογένειά μου τον Αναστάσιο, τον Νίκο και την Τζίλντα. Δε θα μπορούσα να αφήσω τη σκυλίτσα μου την Τζίλντα απ’ έξω, επειδή τότε η οικογένειά μου δε θα ήταν ολοκληρωμένη.
Πιστεύετε στα όνειρα;
Ναι, πιστεύω στα όνειρα. Πολλές φορές έχουν «βγει» είτε για καλό είτε για κακό.
Αν σας ζητούσε ένα παιδί μια συμβουλή, τι θα του λέγατε;
Να αντισταθεί στο ρεύμα της εποχής και το διαδίκτυο και να αφήσει τις αισθήσεις της όρασης, της αφής, της ακοής, ακόμη και της όσφρησης να τον οδηγήσουν στον μαγικό κόσμο του βιβλίου. Είναι όμορφη η εικόνα ενός βιβλίου, είναι γλυκός ο θόρυβος του ξεφυλλίσματος, είναι διαφορετική η μυρωδιά του τυπωμένου χαρτιού και υπέροχη η αίσθηση να κρατάς στα χέρια σου την ψυχή ενός ανθρώπου που αφιέρωσε χρόνο για να το γράψει. Χαίρομαι πολύ που σήμερα και στην Ελλάδα, παιδιά αλλά και ενήλικες που δε διαθέτουν την αίσθηση της όρασης, μπορούν να νιώσουν τα ίδια συναισθήματα με τα ηχητικά βιβλία.
Η Μαρία Τσακίρη γεννήθηκε στην Κατερίνη και ζει στη Θεσσαλονίκη. Φοίτησε σε ιδιωτική σχολή δημοσιογραφίας και εργάστηκε ως συντάκτρια και ανταποκρίτρια σε εφημερίδες, περιοδικά και ραδιοφωνικούς σταθμούς. Ασχολήθηκε κυρίως με το αστυνομικό και ελεύθερο ρεπορτάζ, ενώ επί δύο δεκαετίες δραστηριοποιήθηκε στον χώρο της τοπικής αυτοδιοίκησης και εργάστηκε ως υπεύθυνη Γραφείου Τύπου.
Είναι μέλος της ΕΣΗΕΜ-Θ.
Από τις Εκδόσεις «Ψυχογιός» κυκλοφορεί, επίσης το μυθιστόρημά της «Ιφιγένεια – Ο κύκλος της σιωπής».
(Για τον ΑΥΛΟΓΥΡΟ και τον Παύλο Ανδριά)
