Από πού? Δεν ξέρω να σάς πω ακριβώς...
έλειπα από την Χώρα μου, από την πόλη μου, από τον εαυτό μου…Πάντως να’ μαι πάλι πίσω...
Αν μού αρέσει? Δεν ξέρω, θεωρώ τον εαυτό μου πολίτη τού κόσμου έτσι... Πάντως καλώς ήρθα και καλώς σάς βρήκα. Μού λείψατε....
Επειδή έχω πολλά να σάς διηγηθώ ξεκινάω...
Καλοκαίρι στην πανέμορφη Ελλάδα μας, κάπου σέ ένα νησί τού Αιγαίου πού λατρεύω, μπάνιο-ήλιος-ξεκούραση-χαρά και εκεί μου’ ρχεται...
Σέ κοιτάω και χαμογελάω, ω ναι θα’ ναι ονειρεμένη ζωή, εσύ κι εγώ...
Όπα τί είναι αυτό? Μες την σπηλιά μας ένα πτώμα σέ αποσύνθεση...
Δεν το πιστεύω. Αμέσως την αστυνομία. Χαμός στην παραλία… Ποιος είναι? Τί είναι? Πόσο καιρό είναι? Το δαιμόνιο τού ντέντεκτιβ ξυπνά μέσα μου και θέλω να βρω τί έχει συμβεί...
Ψάχνω την σπηλιά αλλά δυστυχώς κανένα στοιχείο. Πώς βρέθηκε εδώ? Τον σκότωσαν?
«Αν είναι γυναίκα?», σέ ακούω να λες
«Γυναίκα?» Ναι γιατί όχι σκέφτομαι… Δυο μέρες μόνο αυτό έχω στο μυαλό μου. Άραγε τον ψάχνει κανείς? ‘Α είχα καταλήξει άνδρας ήταν είχε οικογένεια?
Λείπει σέ κάποια? Και όλο έξω από την αστυνομία, περιμένοντας τα νέα, σκαρώνω ιστορίες στο κεφάλι μου και θέλω να στις πώ...
Η αστυνομία έχει να μάς πει τα αποτελέσματα…
«Πάμε?»
Τρέχουμε...
«Καθίστε, μάθαμε τα πάντα. Ο σκελετός είναι τουλάχιστον εκατονπενήντα με διακοσίων χρόνων και σίγουρα θα’ ταν κάποιος πειρατής. Τουλάχιστον τώρα θα τον θάψουμε σωστά. Σάς ευχαριστούμε πολύ».
Κρίμα...πάει το παραμύθι, το σενάριο του μυαλού μου...Τώρα τι έκανα εγώ και εσύ κάτω από τον ήλιο... δεν σας είπα...
Ξαναγύρισα!
