Μια συγγραφέας που μέχρι τώρα μας είχε συνηθίσει...
σε άλλο τρόπο γραφής, έρχεται τώρα με αυτό της το βιβλίο να κάνει τη μεγάλη «ανατροπή» και ν’ αφήσει το όνομά της χαραγμένο στη μνήμη μας, ως μια συγγραφέα που ξέρει να σε απογειώνει και να σε κάνει ψυχικά & πνευματικά «πλούσιο», με το έργο της που απλόχερα σου προσφέρει προς ανάγνωση…Τι ήταν αυτό που σας οδήγησε να γράψετε αυτό το βιβλίο;
Στα δυο προηγούμενα μου βιβλία ασχολήθηκα με ανθρωποκεντρικά θέματα που απασχολούν τις σύγχρονες κοινωνίες. Έπειτα βίωσα μια εσωτερική ανάγκη για ανατροπή. Είμαι άνθρωπος των αλλαγών και στη ζωή έχω μάθει να ρισκάρω. Δοκίμασα λοιπόν τον εαυτό μου σε κάτι τελείως διαφορετικό από τα προηγούμενα. Το είδος αυτό απαιτεί ώριμη γραφή και εκτεταμένη έρευνα. Τα ιστορικά γεγονότα ήταν δεδομένα και κανείς δεν μπορεί να τα αμφισβητήσει. Απλώς ο καθένας τα βλέπει από τη δική του σκοπιά με βάσει τις ιδεολογίες και τα βιώματα του. Κατάγομαι από τη Μακεδονία και θέλησα να παρουσιάσω τα δεινά που υπέστη η μακεδονική γη από τον Βούλγαρο κατακτητή, καθώς και τις συνέπειες του εμφυλίου, ένας αδελφοκτόνος πόλεμος που δίχασε την πατρίδας μας.
Πόσες σελίδες θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει ένας συγγραφέας έτσι ώστε να καταθέσει μέσα από αυτές την αγάπη, το σεβασμό και το μεγαλείο ενός τόπου, δίχως όμως να αλλοιώσει τη ροή της ιστορίας, αλλά και ούτε να κουράσει τον αναγνώστη;
Το θέμα των σελίδων είναι υποκειμενικό. Το ζητούμενο δεν είναι η ποσότητα αλλά η ποιότητα. Δεν υπάρχει μέτρο, η Ιστορία του τόπου σε συνδυασμό με την πλοκή της υπόθεσης σε καθοδηγεί και σου υποδεικνύει που θα σταματήσεις. Πιστεύω ότι ιδανικό είναι ο αναγνώστης να αισθανθεί γεμάτος διαβάζοντας το βιβλίο. Όταν φτάσει στην τελευταία σελίδα, να νοιώσει ότι απόλαυσε το ταξίδι και ταυτόχρονα να λυπηθεί που το ταξίδι του έλαβε τέλος. Όταν αισθανθεί πλήξη ή κούραση διαβάζοντας, θεωρώ ότι ο συγγραφέας έχει αποτύχει.
Ένα βιβλίο γεμάτο ιστορία, δίχως να είναι ιστορικό μυθιστόρημα, ένα βιβλίο γεμάτο αλήθειες, δίχως να είναι διήγημα. Πως πετύχατε αυτό το «πάντρεμα» και πως καταφέρατε να αποτυπώσετε στο χαρτί αυτή την ιστορία, που πραγματικά σας αξίζουν πολλά μπράβο, γι’ αυτό σας το εγχείρημα.
Στην εισαγωγή μου τοποθετήθηκα σχετικά. Το έργο μου δεν είναι ιστορικό βιβλίο, αλλά ένα βιβλίο εποχής με ιστορικά στοιχεία. Πρόθεση μου δεν είναι να κριτικάρω πρόσωπα, γεγονότα ή αποφάσεις που ενδεχομένως ελήφθησαν την περίοδο εκείνη. Οι κάτοικοι της μακεδονικής γης μάτωσαν την περίοδο της βουλγαρικής κατοχής. Είναι οι αλήθειες που μαρτυρούν οι επιζώντες και τα γραπτά κείμενα που έμειναν ανεξίτηλα χαραγμένα στις καρδιές των επιζώντων και στα κιτάπια της ιστορίας μας. Είμαι απόγονος ενός λαού που δεν δαμάζεται, που αν και πολιορκημένος η ψυχή του παρέμεινε ελεύθερη. Στόχος μου λοιπόν ήταν να εισχωρήσω στην ψυχή των ανθρώπων τα αιματοβαμμένα τούτα χρόνια και να νοιώσω τον πόνο, την οδύνη, τον σπαραγμό τους. Να γνωρίσω καλύτερα την κουλτούρα τους, τις συνήθειες τους και γιατί όχι την ντοπιολαλιά τους, να περπατήσω νοερά στα χώματα της πατρίδας μου. Να μπω στη μηχανή του χρόνου και να γυρίσω πίσω, να φανταστώ το παρελθόν.
Δεν σας κρύβω πως η σκηνή του γηροκομείου με τον ηλικιωμένο κύριο και την κούκλα στο καροτσάκι, με «καθήλωσε» και με παρέσυρε σε μια ανάγνωση γεμάτη ζωντανές εικόνες και αισθήματα. Σίγουρα κάτι δηλώνει αυτό!
Βλέποντας τον ηλικιωμένο να σέρνει το καροτσάκι αισθάνεσαι μύρια συναισθήματα. Θεωρώ ότι όταν ο συγγραφέας αποτυπώνοντας μια εικόνα στο χαρτί, γεννάει συναισθήματα στον αναγνώστη, τότε ναι αισθάνεται δικαίωση. Στόχος μου είναι ο αναγνώστης να μετέχει ενεργά με όλες του τις αισθήσεις στο ταξίδι.
Είναι τελικά οι επιλογές μας αυτές που καθορίζουν την πορεία της ζωής μας;
Πιστεύω ότι οι επιλογές μας καθορίζουν την πορεία της ζωής μας. Η πεποίθηση αυτή μας ωθεί να αγωνιζόμαστε. Αν αισθανθούμε ότι η μοίρα μας είναι προδιαγεγραμμένη, γινόμαστε αυτόματα θεατές της ζωής μας. Πιόνι της μοίρας μας. Με τις αποφάσεις μας τον κατάλληλο χρόνο, διαγράφουμε την πορεία της ζωής μας, ενώ πάντα ίσως αναρωτιόμαστε τι θα γινόταν ΑΝ…..
Η σχέση γιαγιάς & εγγονής, είναι μια διαχρονική σχέση γεμάτη δεσμούς αγάπης, στοργής και αφοσίωσης, ή είναι μια σχέση που πιστεύεται πάει να εξαλειφθεί σε μια κοινωνία που έχει αιχμαλωτιστεί από την τεχνολογία;
Η σχέση γιαγιάς και εγγονής θα είναι πάντα μια σχέση διαχρονική, γεμάτη δεσμούς αγάπης, στοργής και απέραντης αφοσίωσης. Οφείλουμε σαν γονείς να την προστατέψουμε και να ενθαρρύνουμε τα παιδιά μας να καλλιεργούν αυτή της σχέση.
Τι θα λέγατε σ’ έναν αναγνώστη ώστε να τον προτρέψετε να διαβάσει αυτό σας το βιβλίο;
Θα έλεγα ότι διαβάζοντας το θα νοιώσει έντονα συναισθήματα, θα ερωτευτεί, θα ματώσει, θα βουρκώσει, θα θυμώσει αλλά σίγουρα θα νιώσει υπερήφανος που είναι απόγονος μιας ράτσας αλύγιστης που δεν δαμάζεται και πολεμάει μέχρι θανάτου για τα ιδανικά της. Βαριά η κληρονομιά μας!
Θα ήθελα να ευχαριστήσω τον κ. Παύλο Ανδριά για τον χρόνο που αφιέρωσε διαβάζοντας τα «Αιματοβαμμένα χρόνια»! Πραγματικά με τιμούν τα λόγια του! Σε ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου! Οι εύστοχες ερωτήσεις που τέθηκαν φανερώνουν στην προκείμενη περίπτωση, έναν σκεπτόμενο συγγραφέα καθώς και έναν ταλαντούχο δημοσιογράφο που μπορεί να εισχωρήσει στα άδυτα της ψυχής του συγγραφέα, και να ξεδιπλώσει κομμάτια της ιστορίας χωρίς όμως να αποκαλύψει καίρια σημεία, κεντρίζοντας το ενδιαφέρον του αναγνώστη.
Παύλος Ανδριάς
Δημοσιογράφος – Συγγραφέας
