Μια ευαίσθητη, ντροπαλή, ανήσυχη ύπαρξη που...
αναζητούσε από μικρή τη διαφυγή από την καθημερινότητά της, καταγράφοντας - γράφοντας αυτά που είχε στη ψυχή της. Μεγαλωμένη σε μια όμορφη επαρχιακή πόλη της Ηλείας και κατάφερε νομίζω να κάνει το όνειρο της πραγματικότητα… ξεκινώντας το ταξίδι της συγγραφής αντλώντας υλικό από τα πάντα που τη γεμίζουν και της δίνουν το ερέθισμα να τα καταγράψει…
Ένα ταξίδι που ξεκινά από τα παιδικά μας χρόνια, τότε που κάναμε όνειρα, πλάθαμε ιστορίες για το αύριο και γράφαμε τα πάντα στο «Λεύκωμά μας».
Εσείς, είχατε λεύκωμα;
Ναι, είχα φυσικά, και όχι μόνο ένα. Αριθμώ ίσα με τρία, αν δε με απατάει η μνήμη μου. περιείχε σκέψεις μου, αφιερώματα αγαπημένων φίλων και φωτογραφίες αγαπημένων ηθοποιών.
Που το κρύβατε συνήθως;
Δε χρειαζόταν να το κρύψω, σε ένα συρτάρι του κομοδίνου μου το φύλαγα συνήθως. Το δωμάτιό μου ήταν άδυτο, δεν ξέρω πώς το είχα καταφέρει. Στη σχολική τσάντα επίσης, το σεργιανούσα στα διαλείμματα από χέρι σε χέρι σε συμμαθητές και συμμαθήτριες.
Πως ήταν το παιδικό σας δωμάτιο;
Λιτό. Άλλες οι δικές μας εποχές. Ένα κρεβάτι, ένα κομοδίνο, ένα μπαούλο, μια ντουλάπα. Δυο τρεις φωτογραφίες και μια αφίσα στους τοίχους ήταν τα στολίσματά του.
Ποια περιοδικά διαβάζατε;
Διάβαζα πολλά. Στην Πέμπτη και Έκτη δημοτικού κυριαρχούσαν τα αγορίστικα, λόγω του αδερφού, όπως το Μπλεκ, το Μικρός Ήρωας, Μικρός Σερίφης, Ποπάυ, Τιραμόλα, Σεραφίνο και τα λοιπά, μα τι υπέροχα όλα τους! Αργότερα στο Γυμνάσιο, που ξέφυγα από τα όρια του χωριού, ανακάλυψα και τα κοριτσίστικα όπως το Μανίνα και το Κατερίνα, αλλά και τα λίγο μεγαλίστικα Ντομινό, Ρομάντζο, Φαντάζιο… στο Λύκειο προστέθηκε το Πάνθεον, ο Ταχυδρόμος, το Γυναίκα κτλ.
Ποιο ήταν το επάγγελμα που θέλατε να κάνετε;
Νομίζω πως η πρώτη μου επιλογή τότε ήταν δημοσιογράφος. Ήθελα και ηθοποιός, αν και από τη φύση μου είμαι διακριτική και αισθάνομαι άβολα πολλές φορές με την απευθείας έκθεση στον κόσμο. Είχα και τη συγγραφή στο νου μου, από την εφηβεία μου, αλλά μόνο σαν μεράκι και όχι βιοποριστικά.
Ποιο ήταν το πρώτο βιβλίο που γράψατε;
Το Στην ψυχή μου το άγγιγμά σου, που εκδόθηκε το 2014 από τις εκδόσεις Βεργίνα.
Θυμάστε την πρώτη παρουσίαση βιβλίου σας;
Ναι και ήταν πολύ αγχωτική. Νομίζω πως ποτέ δε θα είμαι έτοιμη για αυτό.
Ποιο είναι το αγαπημένο σας βιβλίο;
Το πρώτο λογοτεχνικό που διάβασα, στα δεκατρία μου. Ένα παιδί μετράει τ’ άστρα, και η γραφή του Μενέλαου Λουντέμη με συνεπήρε. Έχω φυσικά πολλά αγαπημένα βιβλία και διαρκώς ανακαλύπτω καινούργια, αλλά αυτό είχε τη φρεσκάδα της πρωτιάς προφανώς.
Ποια ήταν η αγαπημένη σας ταινία στα εφηβικά σας χρόνια;
Επειδή η θέαση περιοριζόταν κυρίως στην τηλεόραση, θα μιλήσω για ελληνικές ταινίες. Να πω το Τζένη Τζένη, αν και δεν ήταν η μόνη. Ήταν άλλης πάστας εκείνοι οι ηθοποιοί, γνήσιοι, αυθεντικοί. Και τώρα ακόμα λατρεύω τον παλιό καλό ελληνικό κινηματογράφο και στην καραντίνα θυμήθηκα πολλές αξιόλογες ταινίες.
Σινεμά ή θέατρο;
Και τα δύο. Το καθένα έχει τη μαγεία του.
Τηλεόραση παρακολουθούσατε; Ποιο ήταν το αγαπημένο σας σίριαλ;
Ο Χριστός ξανασταυρώνεται, η Βασίλισσα Αμαλία, ο Ζητιάνος, η Γαλήνη, αλλά και τα ψυχαγωγικά όπως το Λούνα Πάρκ. Θυμάμαι πως στη μαθητική κάρτα της δωρεάν μετακίνησης για το σχολείο στη διπλανή κωμόπολη, φύλαγα μια μικρή φωτογραφία του πρωταγωνιστή Νίκου Δαδινόπουλου.
Αναμνήσεις ή όνειρα; Σε ποιο από τα δύο υπήρχαν περισσότερες αναφορές;
Και στα δύο, αλλά τα όνειρα πάντα υπερτερούσαν.
Ποια ευχή κάνατε, πριν πέσετε για ύπνο;
Ο ύπνος ήταν λίγο ακατάδεκτος, για να με πάρει χρειάζονταν πολλές ευχές και σενάρια επίσης.
Περιγράψτε μας μια όμορφη ιστορία από τα παιδικά σας χρόνια… Την έχετε βάλει σε κάποιο βιβλίο σας;
Ήμουν στη Δευτέρα Γυμνασίου και αγαπούσα ιδιαίτερα τα φιλολογικά μαθήματα. Βοήθησε σε αυτό και η καθηγήτρια που είχαμε, στα Κρέστενα Ηλείας. Η κυρία Μανώλη. Μου άρεσε να γράφω και οι εκθέσεις μου ξεχώριζαν. Μια μέρα μας ανέθεσε λοιπόν μια εργασία. Να γράψουμε μια δική μας ιστορία, με όποιο θέμα ήθελε ο καθένας μας. Δεν θυμάμαι το γραπτό μου, ούτε και το κράτησα. Θυμάμαι όμως πολύ καλά τα λόγια της καθηγήτριας. Ό, τι σκέφτεσαι, κατέγραψέ το, με συμβούλεψε. Έχεις την ικανότητα να το κάνεις. Φυσικά μπήκα στη διαδικασία αλλά δεν τήρησα κατά γράμμα τη συμβουλή της. Με το νου μου επεξεργαζόμουν την κάθε σκηνή του πρώτου μου μυθιστορήματος, από τότε. Έγραψα κάποιες, λίγες, σελίδες του. Όμως μετά την εφηβεία μου πέρασαν πάρα πολλά χρόνια για να ξαναπιάσω μολύβι και χαρτί και να το συνεχίσω. Ξεχείλισα τολμώ να πω και ύστερα εξοικειώθηκα με την ιδέα. Την ευχαριστώ, πάντα θα τη θυμάμαι με αγάπη. Και δάσκαλοι βεβαίως υπάρχουν και θα υπάρχουν στα βιβλία μου. Είναι από τις αγαπημένες ιδιότητες των χαρακτήρων μου. Ευχαριστώ πολύ Καλλιόπη μου για τούτο το μοίρασμα.
Η Φωτεινή Αζαμοπούλου γεννήθηκε στο Σαμικό Ολυμπίας και έζησε εκεί ως τα δεκαεννιά μου χρόνια που έφυγε για την Αθήνα. Η λογοτεχνία αποτελεί για εκείνη ένα λυτρωτικό καταφύγιο, όπου τα πάντα μπορούν να πάρουν άρωμα και χρώμα ανά πάσα στιγμή. Βασική της ανάγκη να παρατηρεί τη ζωή, πρόσωπα και τακτικές, γεγονότα και χαρακτήρες… και να πλέκει μύθους. Κάπως έτσι, σκηνοθετώντας, παίζοντας, και προπαντός, ακροβατώντας ανάμεσα στο όραμα και την πεζή καθημερινότητα, μπήκε στην περιπέτεια να καταγράψει ό,τι συσσωρεύτηκε για χρόνια μέσα της και να αποκτήσει το όνειρο υπόσταση. «Τολμώ να πω το ανέβαλα καιρό, αντιστάθηκα σθεναρά, ώσπου εντέλει υπέκυψα». Όπως χαρακτηριστικά λέει και η ίδια.
Επικοινωνία με τη συγγραφέα: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.
(Για τον aylogyros news& την Καλλιόπη Γραμμένου)
