«Τα μόνα πράγματα για τα οποία μετανιώνεις στη ζωή, είναι...
τα ρίσκα που δεν πήρες ποτέ»… μας είπε η Ντιάνα κάποια στιγμή κατά τη ροή τους κουβέντας μας, ανοίγοντας μια νέα… γεμάτη από «κομμάτια» της ζωής της.Τι σας έχει λείψει από τα παιδικά σας χρόνια;
Χμ! Από τα παιδικά μου χρόνια, μου έχει λείψει η ανεμελιά. Τώρα πια, μάλλον, τη λέω... «ψυχραιμία».
Ο αγαπημένος ήρωας των παραμυθιών, ποιος ήταν;
Ο αγαπημένος ήρωας; Αυτός, που στο τέλος έβγαινε πάντοτε νικητής, κερδισμένος και δικαιωμένος. Όπως η Χιονάτη στους Επτά Νάνους, ή η Σταχτοπούτα.
Θα συγχωρούσατε κάποιον που σας έχει πικράνει;
Ναι. Συνήθως συγχωρώ αλλά δεν ξεχνώ. Η σχέση, ωστόσο, - όποια κι αν είναι αυτή – παύει.
Ποιο θεωρείτε ως Θείο δώρο στο χαρακτήρα σας;
Άλλο ένα ... χμ! Μα, αυτή την υπομονή μου, που, ξέρετε, συχνά με εκνευρίζει. Μήπως, εξάλλου, είμαστε με όλα τα δώρα ευχαριστημένοι;
Ποιο είναι το βασικό σας ελάττωμα;
Η αφοσίωση. Ναι, η αφοσίωση είναι το βασικό μου ελάττωμα, μιας και ξεχνώ ή παραβλέπω κάποια καλά τριγύρω μου, που δε θα ‘πρεπε.
Αν η μοίρα σας γύριζε την πλάτη, τι θα κάνατε για να την καλοπιάσετε;
«Έι!», θα της φώναζα συνοφρυωμένη , και ελαφρά έστω αν γυρνούσε, θα της έκλεινα κατεργάρικα το μάτι. Λέτε να μη γυρνούσε ολότελα, για να διαπιστώσει το «γιατί;». Αλλιώς, θα συνέχιζα τη ζωή μου μόνη, χωρίς την παρέα της, γυρνώντας της και τη δική μου πλάτη.
Πως εκδηλώνεται την αγάπη σας;
Την αγάπη μου την εκδηλώνω με το να αφουγκράζομαι αυτόν που αγαπώ και να “στέκομαι” κοντά του αβίαστα.
Η αισιοδοξία, υπάρχει στο λεξικό της ζωής σας;
Ακόμα και στις πιο δύσκολες στιγμές μου, δε λείπει η αισιοδοξία από τη ζωή μου.
Με τι ασχολείστε αυτό τον καιρό;
Αυτό τον καιρό, βρίσκομαι στο ξεκίνημα ενός νέου μαγικού μαζί και μαγευτικού ταξιδιού... στο δεύτερο μυθιστόρημά μου.
Τι δεν θα θέλατε να μη σας κλέψουν από το θησαυροφυλάκιο της ψυχή σας;
θέλω να ‘χω κρυμμένη εκεί βαθιά, την πίστη σε ό,τι λατρεύω!
Ποια είναι η αγαπημένη σας ελληνική ταινία;
Η αγαπημένη μου ελληνική ταινία, που με κάνει, όποτε τη βλέπω, να γελάω ξεκαρδιστικά, είναι η «Δεσποινίς Διευθυντής», η κλασική κωμωδία ηθών με τη Τζένη Καρέζη(1964).
Ποιο είναι το αγαπημένος σας αντικείμενο, το «γούρι» σας;
Θα με πιστέψετε, αν σας πω, ότι δεν έχω κάποιο «γούρι»; Ίσως να δίνω σημασία σε “σημάδια”, ίσως.
Ποια είναι η αγαπημένης σας ατάκα
«Τα μόνα πράγματα για τα οποία μετανιώνεις στη ζωή, είναι τα ρίσκα που δεν πήρες ποτέ»
Πως φαντάζεστε το μέλλον των ΜΜΕ μέσα από την κρίση που βιώνουμε;
Τα ΜΜΕ είναι οργανισμοί που ιδρύονται με πολύ συγκεκριμένα καθήκοντα και δομημένοι τόσο προσεκτικά, ώστε να φαίνονται φυσικές προεκτάσεις του εαυτού μας.
Σημασία έχει, ωστόσο, σε ποιους ανήκουν ΜΜΕ και τι σκοπό εξυπηρετούν – ποια συμφέροντα εξυπηρετούν και με τι τρόπο. Λειτουργούν αυτόνομα, όμως οι σχέσεις αλληλεξάρτησής τους με κόμματα και κυβερνήσεις είναι υπαρκτές. Επιτυγχάνουν έτσι τη δανειοδότησή τους από τις τράπεζες ή και τη διαγραφή των χρεών τους με αντάλλαγμα την υποστήριξη πολιτικών θέσεων, ή ακόμα και την υποστήριξη που προσφέρουν σε κόμματα, προκειμένου να κερδίσουν την κυβερνητική εξουσία.
Εξάλλου πολλά δεν είδαμε και μάθαμε και αγανακτήσαμε και τα τελευταία χρόνια και, κυρίως, τον τελευταίο καιρό, με τις προκλητικότατες, θρασείς ενέργειες ορισμένων;
Η ποιότητα της ενημέρωσης, εξαρτάται από τον τρόπο που παρουσιάζονται οι ειδήσεις ή τα γεγονότα. Ας γίνεται, λοιπόν, πληροφόρηση, δηλαδή αμερόληπτη και αντικειμενική παρουσίαση και μετάδοση των πληροφοριών, κι όχι προπαγανδισμός και παραπληροφόρηση, σκόπιμη, δηλαδή, προσπάθεια διαστρέβλωσης των ειδήσεων και των πραγματικών γεγονότων, με σκοπό την εξαπάτηση ή τον αποπροσανατολισμό, για γνωστούς λόγους, της κοινής γνώμης.
Εύχομαι να “ξεχάσουν” το παρελθόν τους αυτό, αλλιώς, μέχρι πότε νομίζουν ότι θα τους “θυμούνται” οι αναγνώστες και οι ακροατές; Ευελπιστώ.
Η εξουσία πιστεύετε, φιμώνει τις τέχνες από φόβο ή από ανικανότητα να τις στηρίξει;
Η εξουσία είτε ευνοεί τις Τέχνες, όταν την υπηρετούν οι δεύτερες, είτε τις μάχεται όταν την ενοχλούν ή όταν δεν έχει την ικανότητα να τις στηρίξει, γιατί στέκεται παντελώς λειψή και ανάπηρη απέναντί τους από το φόβο, ναι, να μην την “ξεπεράσουν”.
Ποιος πιστεύετε ότι είναι ο λόγος που ο Έλληνας αφήνει την τύχη του στα χέρια των άλλων;
Ο Έλληνας, δυστυχώς, δεν έχει μάθει – στην πλειοψηφία του – να παλεύει μόνος, προκειμένου να πετύχει αυτό που επιθυμεί.
Από μικρό παιδί ακόμα, εκπαιδεύεται, θα ‘λεγα, σ’ αυτήν τη λειτουργία. Στην αρχή υπερπροστατεύεται, από τα πρώτα βήματά του ήδη, όταν δεν το αφήνουμε να βρει τον τρόπο για να ξανασηκωθεί μόνο του, αν έπεσε και να παλέψει να ξαναβρεί το δρόμο του, αυτόν το μικρό έστω.
Μεγαλώνοντας, στέκουν οι γονείς – κι όχι μόνον - στενά κοντά του, δίνοντας λύση σε όλα τα προβλήματα που θα μπορούσε να λύσει το ίδιο, ή έστω να προσπαθήσει, αντί να επιβλέπουν διακριτικά και συμβουλευτικά την πορεία του, με την ίδια πάντα αγάπη και εποικοδομητικό διάλογο.
Αγάπη σημαίνει να του επιτρέψουν και πρωτοβουλίες από την αρχή, ώστε να ολοκληρώνει αυτό με το οποίο καταπιάνεται αλλά και να ξέρει μέχρι πού μπορεί να (το) φθάσουν οι ικανότητές του.
Βέβαια η κοινωνία μας, ανέκαθεν, φρόντισε περίτρανα για τέτοιες πρακτικές, αποκτώντας, έτσι, πολλούς-πολλούς οπαδούς:
Α, άσε, θα τα κανονίσει ο τάδε γνωστός, που γνωρίζει τον άλλο γνωστό του γνωστού, μωρέ, ξέρεις τώρα, εκείνος γνωρίζει με τη σειρά του τον παρ’ άλλο και πάει σερί γαϊτάνι. Γιατί να κουραστεί ο Έλληνας αυτός, αφού άλλοι θα νοιαστούν.
Ευτυχώς, υπάρχουν και εξαιρέσεις.
Αν σας όριζαν για λίγα λεπτά της ώρας «νομοθέτη», ποιο νόμο θα θέτατε σε εφαρμογή;
Νομοθέτης για λίγα λεπτά της ώρας; Πολύ θα το ‘θελα, κύριε Ανδριά. Ειλικρινά. Τίποτ’ άλλο δε θα νομοθετούσα, από «την εφαρμογή των νόμων», επιτέλους σ’ αυτή την αγαπημένη μας χώρα.
Τι φοβάστε περισσότερο, από τους ανθρώπους;
Όταν λείπει η ευαισθησία στους ανθρώπους, γίνονται θηρία.
Αν μια κακιά μάγισσα σαν έκανε με το ραβδί της ζώο, τι θα θέλατε να είστε;
Άλογο, ένα καμαρωτό άλογο θα ‘θελα να ήμουν.
Πιστεύετε στα όνειρα;
Αν και παλιότερα με είχε επηρεάσει ο Sigmund Freud, με τη θεωρία του σχετικά με την ανάλυση των ονείρων, ότι το υποσυνείδητο χρησιμοποιεί μία συμβολική γλώσσα για να εκφραστεί, εγώ αδυνατώ να δώσω ερμηνεία στις εικόνες των ονείρων μου. Τ’ αφήνω, απλά και σβήνουν.
Αν σας ζητούσε ένα παιδί μια συμβουλή, τι θα του λέγατε;
Να μην εμπιστεύεται τους ανθρώπους, επειδή και μόνον είναι άνθρωποι αλλά να ‘ναι προσεκτικό.
Να τους παρατηρεί και να τους κοιτάζει κατάματα. Τα μάτια πάντα μαρτυρούν αυτό που κρύβει ο άλλος μέσα του.
Η Ντιάνα Παλαιολόγου γεννήθηκε στη Μεσσηνία και μεγάλωσε στη Βαυαρία. Σπούδασε επιστήμες θεάτρου, παιδαγωγικά και ψυχολογία στο πανεπιστήμιο του Μονάχου και πήρε διδακτορικό δίπλωμα στη φιλοσοφία.
Εργάστηκε αρχικά ως δασκάλα, στη συνέχεια ως επιστημονική συνεργάτης του πανεπιστημίου του Μονάχου, και για αρκετά χρόνια ως συντονίστρια εκπαίδευσης εξωτερικού.
Έχει εκδώσει τα βιβλία: «Ένα διεθνές curriculum για τη διαπολιτισμική εκπαίδευση», Ατραπός, 2005 και «Πέντε σύγχρονα παιδαγωγικά ζητήματα», Ατραπός, 2006. Το «Ξέχνα τις αναμνήσεις» είναι το πρώτο της μυθιστόρημα.
(Για τον ΑΥΛΟΓΥΡΟ και τον Παύλο Ανδριά)
