Η Σταυρούλα Δεληντζόγλου απαντά, στο «κουτσομπολιό»… της αυλής!!!


Όταν ακούς έναν «γραφιά» να ευχαριστεί τους ανθρώπους...

στους «…οποίους χρωστώ τις ωραιότερες αναμνήσεις μου, καθώς και το γεγονός ότι έμαθα από πολλή μικρή ηλικία να γράφω και να διαβάζω…», όχι απλώς υποκλίνεσαι στο μεγαλείο της ψυχής του, υποκλίνεσαι στο ήθος του.



Τι σας έχει λείψει από τα παιδικά σας χρόνια;

Συνήθως όταν αναφερόμαστε στα παιδικά μας χρόνια, οι περισσότεροι κάνουμε συνειρμό τις έννοιες: αθωότητα, ανεμελιά, ξενοιασιά, σκανδαλιές, παιχνίδι, γέλια και πάντα ένα  φως πλημμυρίζει τις καρδιές μας και μένει μια ατέλειωτη γλύκα μέσα μας. Θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό που όλα τα προηγούμενα έχουν διατηρηθεί στην καθημερινότητά μου. Θα σας πω ωστόσο πιο είναι το διαφορετικό από τότε… η φυσική παρουσία των παππούδων μου, τους οποίους έχασα πριν αρκετά χρόνια, αλλά η απουσία τους είναι ακόμη αισθητή! Ήταν οι άνθρωποι στους οποίους χρωστώ τις ωραιότερες αναμνήσεις μου, καθώς και το γεγονός ότι έμαθα από πολλή μικρή ηλικία να γράφω και να διαβάζω…


Ο αγαπημένος ήρωας των παραμυθιών, ποιος ήταν;

Η μικρή γοργόνα… ανέκαθεν με γοήτευε το μεγαλείο της αληθινής αγάπης άνευ όρων. Η θυσία που έκανε η ηρωίδα, προκειμένου να είμαι μαζί με τον αγαπημένο της, δεν μπορούσε παρά να με συγκινήσει και να με αγγίξει περισσότερο από τις περιπέτειες και τα παθήματα άλλων ηρωίδων.


Θα συγχωρούσατε κάποιον που σας έχει πικράνει;

Το κάνω συνεχώς! Συνήθως οι άνθρωποι που είναι κοντά μας, καταφέρνουν να προκαλέσουν τέτοια δυσάρεστα συναισθήματα, για τον απλό λόγο ότι έχουμε επενδύσει συναισθηματικά σε αυτούς και έχουμε προσδοκίες. Συνεπώς όταν ισχυριζόμαστε ότι μας ενδιαφέρει αληθινά κάποιος, η συγχώρεση είναι ένας τρόπος να δείξουμε και το εύρος των συναισθημάτων μας, δε νομίζετε;


Ποιο θεωρείτε ως Θείο δώρο στο χαρακτήρα σας;

Θείο δώρο; Μμμμ… αν εννοείτε πλεονέκτημα, θα έλεγα την αίσθηση του χιούμορ και την υπομονή μου εξίσου!


Ποιο είναι το βασικό σας ελάττωμα;

Παλαιότερα θα σας έλεγα η κτητικότητα ούσα μοναχοπαίδι, τώρα θα πω… η αναβλητικότητα όμως σε λογικά επίπεδα.


Αν η μοίρα σας γύριζε την πλάτη, τι θα κάνατε για να την καλοπιάσετε;

Δεν πιστεύω στη μοίρα! Αντιθέτως πιστεύω ότι το μέλλον μας ουσιαστικά το διαμορφώνουμε εμείς οι ίδιοι με τις αποφάσεις και τις επιλογές μας. Αν κάποια στιγμή στη ζωή μου κάτι έπαυε να με ευχαριστεί, θα προσπαθούσα να αλλάξω κάποιο δεδομένο, προκειμένου να επερχόταν μια αλλαγή εκεί που τη χρειαζόμουν!  


Πως εκδηλώνεται την αγάπη σας;

Καταρχάς θα ήθελα να επισημάνω ότι συμπαθώ πάρα πολλούς, αλλά αγαπώ λίγους ανθρώπους και το διευκρινίζω αυτό, διότι πλέον στην εποχή μας οι άνθρωποι χρησιμοποιούν το ρήμα ‘σε αγαπώ’ με μεγάλη ευκολία, χωρίς πολλές φορές να αντιλαμβάνονται το ‘μέγεθος’ της λέξεως που χρησιμοποιούν και του εύρους του συναισθήματος που αντιπροσωπεύει. Λοιπόν… αγκαλιάζω, φιλώ κ κανακεύω τα άτομα που νοιάζομαι βαθιά. Η έκφρασή του προσώπου μου, κάθε βλέμμα μου κ γενικά οι αντιδράσεις μου, μαρτυρούν το συναίσθημα που τρέφω για αυτούς. Όσοι ΑΓΑΠΩ μπορεί να μην το ακούσουν συχνά ως «σ’ αγαπώ», αλλά καθημερινά  ως «να προσέχεις» , «σε σκέφτομαι», «είμαι εδώ για σένα» και είμαι πάντα συνεπής σε αυτό που εκφράζω…


Η αισιοδοξία, υπάρχει στο λεξικό της ζωής σας;

Η αισιοδοξία με χαρακτηρίζει! Είμαι ο πλέον θετικός ή όπως λέω εγώ ‘ροζ’ άνθρωπος! Και στη χειρότερη κατάσταση θα καταφέρω να εντοπίσω κάτι θετικό, κάτι ωφέλιμο. Αυτή είναι και η γενικότερη στάση ζωής μου, να μη μένω προσκολλημένη σε οτιδήποτε αρνητικό κ τοξικό.


Με τι ασχολείστε αυτό τον καιρό;

Εργάζομαι στον Οργανισμό Απασχόλησης Εργατικού Δυναμικού στο Υποκατάστημα Διδυμοτείχου και παράλληλα επικοινωνώ το πρώτο μου μυθιστόρημα με τίτλο ‘ΜΙΑ ΧΟΥΦΤΑ ΠΕΤΡΑΔΙΑ’ , ενώ το τελευταίο διάστημα έχω αρχίσει τη συγγραφή του επόμενου βιβλίου μου.


Τι δεν θα θέλατε να σας κλέψουν από το θησαυροφυλάκιο της ψυχή σας;

Την αγάπη, τη θετικότητα κ τις αναμνήσεις μου, διότι αυτές είναι η κινητήριος δύναμή μου.


Ποια είναι η αγαπημένη σας ελληνική ταινία;

‘Η γυνή να φοβείται τον άνδρα’


Ποιο είναι το αγαπημένο σας αντικείμενο, το «γούρι» σας;

Ενδεχομένως να σας απογοητεύσω αλλά δεν έχω κάποιο γούρι. Αυτό όμως που μου ενδυναμώνει τη ψυχολογία ώστε να ανταπεξέλθω σε κάτι απαιτητικό, είναι η οικογένειά μου, οι γονείς μου, οι φίλοι μου!


Ποια είναι η αγαπημένης σας ατάκα;

Η ζωή είναι ωραία!


Πως φαντάζεστε το μέλλον των ΜΜΕ μέσα από την κρίση που βιώνουμε;

Είναι ένας χώρος στον οποίο δεν ανήκω και δε γνωρίζω πολλά, ωστόσο ούσα αισιόδοξη και ζώντας στην Ελλάδα, θέλω να πιστεύω ότι θα ανακάμψουμε αισίως από την κρίση όλοι γενικότερα.


Η εξουσία πιστεύετε, φιμώνει τις τέχνες από φόβο ή από ανικανότητα να τις στηρίξει;

Αν και δεν έχω ιδίαν πείρα κ εμπειρία θα έλεγα ότι την τέχνη, τις τέχνες δεν μπορεί κανείς και τίποτα να τις φιμώσει ακόμη και αν σταθεί εμπόδιο αισίως προβάλλει το αρχικό της έργο. Φαίνεται άλλωστε και από περιόδους με απολυταρχικά πολιτεύματα, ότι η καταπίεση της καταδυναστευτικής εξουσίας οδήγησε σε άνθηση την κάθε μορφή έκφρασης και τέχνης!


Ποιος πιστεύετε ότι είναι ο λόγος που ο Έλληνας αφήνει την τύχη του στα χέρια των άλλων;

Δε ξέρω κατά πόσο ισχύει αυτό. Ο ελληνικός λαός έχει δοκιμαστεί άπειρες φορές ανά τους αιώνες, αλλά πάντα στο τέλος με τον ένα ή τον άλλο τρόπο τα κατάφερνε. Ο έλληνας έχει στα γονίδια του τη στόφα του αγωνιστή, αλλά συνάμα τον χαρακτηρίζει απίστευτη υπομονή, η οποία μόνο όταν εξαντλείται τον ωθεί στο να αποτινάξει από πάνω του όλους τους ζυγούς, όπως έχει δείξει επανειλημμένες φορές  κ η ιστορία της χώρας μέχρι τώρα.


Αν σας όριζαν για λίγα λεπτά της ώρας «νομοθέτη», ποιο νόμο θα θέτατε σε εφαρμογή;

Δε θα μπορούσα σε καμιά περίπτωση να επιτελέσω ένα τόσο σημαντικό  λειτούργημα.


Τι φοβάστε περισσότερο, από τους ανθρώπους;

Όταν τους καθοδηγεί η σκοτεινιά της ψυχής τους και βλάπτουν τους γύρω τους που δεν είναι υπεύθυνοι για τη μαυρίλα αυτή.


Αν μια κακιά μάγισσα σαν έκανε με το ραβδί της ζώο, τι θα θέλατε να είστε; Σε μία καθαρά φανταστική ερώτηση θα απαντούσα με τον ίδιο ‘φανταστικό’ τρόπο. Θα ήθελα να ήμουν ένας φοίνικας! Να μπορώ όχι απλά να πετώ σα πουλί μακριά, ελεύθερη αλλά και να έχω τη μαγική ικανότητα να  αναγεννιέμαι από τις στάχτες μου…


Πιστεύετε στα όνειρα;

Βλέπω πολλά όνειρα και προσπαθώ εδώ και χρόνια να τα εκλογικεύσω. Δεν έχω καταλήξει ακόμη σε κάποιο συμπέρασμα. Τα ζω έντονα μη μπορώντας να καταλάβω ότι δεν είναι αληθινά και σίγουρα κάποιες φορές επηρεάζουν τη διάθεσή μου, έστω για λίγο.


Αν σας ζητούσε ένα παιδί μια συμβουλή, τι θα του λέγατε;

Να ζήσει τη ζωή του κ όχι απλά να υπάρχει! Να κυνηγήσει τα όνειρά του, φροντίζοντας όμως να προετοιμάσει κατάλληλα τον εαυτό του.




Η Σταυρούλα Δεληντζόγλου γεννήθηκε στο ακριτικό Διδυµότειχο, όπου και διαµένει σήµερα µε τον σύζυγο της. Έχει σπουδάσει βοηθός προσχολικής αγωγής, δραστηριοτήτων, δηµιουργίας και έκφρασης, ωστόσο δεν άσκησε ποτέ την ειδικότητά της. Από το 2004 εργάζεται στον Οργανισµό Απασχόλησης Εργατικού Δυναµικού, στο Υποκατάστηµα Διδυµοτείχου.

Το παρόν βιβλίο, «Μια χούφτα πετράδια», είναι το πρώτο της µμυθιστόρημα.




(Για τον ΑΥΛΟΓΥΡΟ και τον Παύλο Ανδριά)



Εγγραφή στο Newsletter μας

Please enable the javascript to submit this form

© 2004 - 2024 All Rights Reserved. | Φιλοξενία & Κατασκευή HostPlus LTD

hostplus 35