Όλοι και όλες κάποια στιγμή έχουμε πρόβλημα με τα δόντια μας…
Δυστυχώς και είμαι σίγουρη πώς όλοι φοβόμαστε τον συγκεκριμένο γιατρό…
«Τί όχι και όλοι τέλος πάντων…»
Εγώ φοβάμαι και πάντα πήγαινα με τη μαμά μου, αλλά τώρα πού "έφυγε" πριν 18 μήνες και χρειάζεται να πάω πρώτη φορά στον γιατρό, τρέμω.
Τέλος πάντων χτυπάω το κουδούνι, μου ανοίγει η βοηθός του και μου λέει με ένα χαμόγελο,
«Νωρίς ήρθατε»
«Το ξέρω…» απαντάω «…αλλά το προτιμώ»
«Θα περιμένετε, νερό η καφέ?»
«Όχι ευχαριστώ» της είπα και κάθομαι στο σαλόνι, καλησπερίζοντας τούς δύο γοητευτικούς ομολογώ κυρίους
«Καλησπέρα…», λέει ο νεώτερος, ενώ ο μεγαλύτερος κρύβεται πίσω απ την εφημερίδα του
Κάθομαι, βγάζω το βιβλίο μου και το ανοίγω, καθώς ακούω τον νεώτερο να μου λέει…
«Διαβάζεται ε?»
«Ναι…» απαντώ
«Καλό, πώς λέγεται?»
«ΑΝΝΑ», του απαντάω, για να συνεχίσω «…ενός καινούργιου πολυτάλαντου συγγραφέα…» και πριν συνεχίσω, βγαίνει η βοηθός και τους λέει να περάσουν.
Σηκώνονται, μού χαμογελάει ο νεότερος και μπαίνουν
Σε λίγο ακούω φωνές αλλά και κλάματα
Πω πω λέω, αυτός είναι χειρότερος και από μένα! Τί τραβάει ο πατέρας του σκέφτηκα
Σε λίγο βγαίνουν και.... ορίστε? Τί γίνεται καλέ?
Αυτός πού φώναζε ήταν ο πατέρας και όχι ο γιός
Κρατάει το μάγουλό του και χάθηκε η αρχοντιά και η γοητεία του ομολογώ πώς τα έχασα!!!
«Ιάκωβος…» μου δίνει το χέρι ο γιός «…και συγγνώμη για ότι ακούσατε αλλά…»
« Δεν πειράζει…. Ευτυχία…» λέω κουνώντας το χέρι
Σηκώνομαι όλο αυτοπεποίθηση και μπαίνω στο ιατρείο
«Ωχ μαμά… πού είσαι? Οδοντίατρος.....
