Ελάχιστη σημασία έχει τελικά αν το έγραψε...
η Μέριλ Στρηπ ή ο Πορτογάλλος συγγραφέας José Micard Teixeira. Προφανώς η παρεξήγηση με την διάσημη ηθοποιό βοήθησε την διάδοσή του περισσότερο αν και πράγματι η πατρότητα ανήκει στον συγγραφέα. Σημασία όμως έχει πως ο συντάκτης του σε 199 λέξεις κατάφερε να κλείσει όλη την κοινωνική απαίτηση της εποχής. Το κείμενο περιγράφει την γενική αρχή της “κούρασης” όλου του πολιτισμένου κόσμου από τα δήθεν και τους δήθεν. Και γράφει τα εξής:«Δεν έχω πλέον υπομονή για κάποια πράγματα, όχι επειδή έγινα αλαζόνας, αλλά απλώς και μόνο επειδή έχω φτάσει σε ένα σημείο στη ζωή μου όπου δεν θέλω να χάνω πια χρόνο με ό,τι με δυσαρεστεί ή με πονάει. Δεν έχω καθόλου υπομονή για τον κυνισμό, την υπερβολική κριτική και τις απαιτήσεις οποιασδήποτε φύσης. Έχασα τη θέληση να ευχαριστήσω αυτούς που δεν τους αρέσω, να αγαπώ αυτούς που δεν μ “αγαπάνε και να χαμογελώ σε όσους δεν θέλουν να μου χαμογελάσουν. Δεν χαρίζω πλέον ούτε ένα λεπτό στους ψεύτες και τους χειριστικούς. Αποφάσισα να μην συνυπάρχω άλλο με την προσποίηση, την υποκρισία, την ανεντιμότητα και τον φτηνό έπαινο. Δεν ανέχομαι πια τη δήθεν πολυμάθεια, ούτε την ακαδημαϊκή αλαζονεία. Δεν συμπλέω με το λαϊκίστικο κουτσομπολιό. Μισώ τις συγκρούσεις και τις συγκρίσεις. Πιστεύω σε έναν κόσμο γεμάτο αντιθέσεις και γι “αυτό αποφεύγω τους ανθρώπους με αυστηρή και άκαμπτη προσωπικότητα. Φιλία χωρίς εμπιστοσύνη δεν υπάρχει και η προδοσία στη φιλία δεν χωράει. Δεν τα πάω καλά με όσους δεν ξέρουν πώς να χαρίσουν μια φιλοφρόνηση ή μια λέξη ενθάρρυνσης. Οι υπερβολές με κουράζουν και δύσκολα αποδέχομαι όσους δεν συμπαθούν τα ζώα. Και πάνω από όλα δεν έχω υπομονή για όποιον δεν αξίζει την υπομονή μου»… ekriti.gr
