Κάποτε ένας τζίτζικας τραγουδούσε σε ένα ψηλό δέντρο...
Μια αλεπού όμως που ήθελε να τον φάει, να τη σκέφτηκε: Στάθηκε απέναντί του και θαύμαζε –τάχα- την ωραία του φωνή και τον παρακαλούσε να κατεβεί, γιατί επιθυμούσε λέει να δει τι ζώο είναι αυτό που βγάζει μια τόσο δυνατή φωνή. Ο τζίτζικας που κατάλαβε την πονηριά της, έκοψε ένα φύλλο από το δέντρο και το πέταξε κάτω. Η αλεπού έτρεξε να το πιάσει, έχοντας την γνώμη πως είναι ο τζίτζικας. Και εκείνος της φώναξε κοροϊδευτικά: «Γελάστηκες φίλη μου, αν νόμιζες πως θα κατεβώ. Εγώ φυλάγομαι από τις αλεπούδες από τότε που είδα φτερά τζιτζικιών στο χώνεμα της αλεπούς».
Ο μύθος μας λέει πως οι μυαλωμένοι άνθρωποι γίνονται πιο προσεκτικοί από τα παθήματα των άλλων.
