...με τη «φωνή» & την υπογραφή της Μαίρης
«Οἱ ἄνθρωποι δεν ἄλλάζουν, ίδιοι πάντα, φοβισμένοι, ἀνασφαλεῖς, ἐκπαιδευμένοι, ἀπό τήν ὥρα...
πού γεννιοῦνται νά ὑπομένουν καρτερικά, νά ὑποτάσσονται σέ ὁτιδήποτε, χωρίς νά διεκδικοῦν οὔτε τά αὐτονόητα! Ξέχασαν νά θυμώνουν μά κι ἄν τό κάνουν, εἶναι μόνο μέ τόν διπλανό τους, γιά τά μικρά, τά ἀσήμαντα, πού ἀπειλοῦν τό μικρό ἐγώ τους. Μόνο αὐτά μποροῦν νά ἀντιμετωπίσουν. Το “ἐμείς” ἄγνωστη λέξη, προκαλεῖ δέος! Ἡ λέξη «φοβᾶμαι» εἶναι ἡ πιό συχνή σέ χρήση! Φοβᾶται ὁ ἄνθρωπος, ἀκόμα κι ἄν θά χάσει τό λεωφορεῖο. Φοβᾶται νά πεθάνει, μά καί νά ζήσει. Τό γιατί, τό τί καί τό πώς, δέν μπῆκε στόν κόπο νά τό ψάξει. Ἔτσι ἔμαθε, νά φοβᾶται ἀκόμα καί τόν θεό! Τιμωρό καί ἀφέντη τοῦτόν θέλει! Γιατί διάλεξε νά εἶναι πιστός καί δοῦλος του; Ποιός μοίρασε ἄραγε τούς ρόλους καί γιατί; Ἕνα φοβισμένο καί ἄβουλο πλάσμα ἀπό τήν ὥρα ποῦ γεννιέται, μπορεῖ νά ἐπιλέγει ρόλους; Μπορεῖ νά εἶναι ἀπειλή γιά τήν ἀρχιτεκτονική του συστήματος; Ὄχι βέβαια! Τί καλό μπορεῖ νά προσφέρει ἀκόμα καί στόν ἑαυτό του; Τίποτα! Εἶναι μία ἀσήμαντη βίδα πού περιστρέφεται ἀσκόπως μέχρι νά χαθεῖστήν τρύπα, χωρίς νά φανεῖχρήσιμη σέ κανέναν.»
